"ဘာမဆိုလုပ်မှာ သေချာလား~"
"သေချာတာပေါ့မောင်ရဲ့~"
"အဲ့တာဆို မောင့်ကို အခါတစ်ထောင်နမ်းရမယ်~"
"စပြီးရေတွက်ထားလိုက်တော့..မွ~"
"1...အွတ်~"
သူ့ပါးမှာတစ်ခါနမ်းပြီး နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းလာတဲ့ဂျောင်ကုကြောင့် ထယ်ယောင်းရယ်ကာ အနမ်းတွေကိုကြာရှည်စေလိုက်တယ်။
"ပြွတ်စ်...ဟား..အသက်ရှူမဝဘူး~"
"sorryကိုကို~"
"ရပါတယ်မောင်ရဲ့ မောင်စိတ်ကျေနပ်ဖို့ကအဓိကပါ~"
"ဒါဆို စိတ်ကျေနပ်ဖို့ကနည်းနည်းလိုသေးတယ်~"
"ထပ်နမ်းကြမယ်လေ~"
"No~နို့စို့မှာ~"
"မောင် အဲ့တာက......
"မရဘူးလား~"
"ရပါတယ် မောင့်အတွက်မရဘူးဆိုတာမရှိဘူး~"
ပြောပြီးတာနဲ့ဂျောင်ကုက သူ့ဟာသူ
အင်္ကျီကြယ်သီးတွေဖြုတ်ကာ ရင်ကော့ပေးတော့
စိတ်ကျေနပ်သွားတဲ့ထယ်ယောင်းက ချက်ချင်းငုံစုပ်လေရဲ့~
"ပြွတ်စ်...အွန်း...ပြွတ်စ်~"
"အင်း...အင့်...မောင်~"
"အွန်း...ပြွတ်စ်...ပြွတ်စ်...ပြွတ်စ်~"
"အား...အင့်...ဟင့်...မောင်..ခနလောက်..ရပ်ပေးလို့ရလား~"
"တောင်း...တောင်းပန်ပါတယ်ကိုကို အရမ်းနာသွားလား
မောင်လွန်သွားတယ် တောင်းပန်ပါတယ်နော်~"
မျက်ရည်ဝဲကာတားလာတဲ့ဂျောင်ကုကြောင့်
ထယ်ယောင်းတစ်ကိုယ်လုံးပူထူသွားကာ
ခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိနဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တာစိတ်တိုမိတယ်။
"မနာဘူး ဒါဘေမဲ့မောင်အဲ့လိုလုပ်ရင်
ကိုကို့ရဲ့အောက်ပိုင်းကမာနေတာမရပ်တော့ဘူး
တော်ရုံနဲ့လဲပြန်မလျော့သွားလို့နေလို့မကောင်းဘူး~"
"ဟူးး..စိတ်ပူသွားတာဘဲကိုကိုရာ အဲ့တာက
ဖြေရှင်းလို့ရတဲ့အရာလေကိုကိုရဲ့~"
"ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမှာလဲ သေးပေါက်လဲမရဘူး~"
"မဟုတ်မှ ကိုကိုဒီအရွယ်အထိတစ်ခါမှမဖြေလျှော့ဖူးဘူးလား~"
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
