'ချောတယ် ပြီးတော့ သူ့မျက်လုံးတွေကစူးရှတယ်~'
'ဟုတ်တယ်~'
'မင်းဝတ်ထားတဲ့အင်္ကျီကတစ်မျိုးဘဲနော်
ကောင်လေးရဲ့အကြိုက်ကထူးဆန်းသားဘဲ~'
'အဲ့တာဘာကိုပြောတာလဲ ကျွန်တော်တကယ်နားမလည်ဘူး~'
'အာ..ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ဒီတိုင်း စနှောက်လိုက်တာ~'
Japanစကားတစ်လုံးမှနားမလည်တဲ့ထယ်ယောင်းက
ဂျောင်ကုကသူ့အပိုင်ဆိုတဲ့အကြည့်မျိုးနဲ့
japanအချိန်ပိုင်းဆရာကိုကြည့်လိုက် ဂျောင်ကုကိုနမ်းလိုက် တစ်ယောက်တည်းအလုပ်ရှုပ်နေရော~
"ဝါး စကားပြောရတာမိုက်လိုက်တာ
အချိန်ကုန်တာတောင်မြန်နေသလိုဘဲ~"
"ဘာလဲ ကိုကိုက အဲ့လူနဲ့ဘဲစကားပြောချင်နေတာလား~"
"မဟုတ်ပါဘူးမောင်ရဲ့~"
"လိမ်မနေနဲ့ မောင်နဲ့စကားပြောတော့မယ်ဆိုရင်ကိုကိုက
အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြပြီးလစ်ထွက်သွားတာ
အခုသူများနဲ့ပြောတော့သဘောကျနေတာ~"
"သူနဲ့ပြောတဲ့စကားက မောင့်အကြောင်းတွေကများများပါ~"
"ဒါဆိုနည်းနည်းက ဘယ်သူ့အကြောင်းလဲ~"
"ယောင်းလေး~"
"ကြည့်ပါလား အခုတောင်အခေါ်အဝေါ်တွေကပြောင်းနေပြီ~"
အရစ်သန်အကောက်သန်ထယ်ယောင်းက
သူ့ကိုကျောပေးထားတာမို့ ဂျောင်ကုလဲရယ်ကာ
ထယ်ယောင်းပေါင်ပေါ်ခွထိုင်လိုက်လေရဲ့~
"မောင်~မောင်ကကိုကို့ရဲ့ဘဝကြီးပါ မောင်ကလွဲပြီး
ဘယ်သူကမှကိုကို့ဘဝကြီးဖြစ်လို့မရဘူး~"
"တော်ပါ ခနကတော့အချိန်ကုန်တာမြန်တယ်လေးဘာလေးနဲ့ သူများကိုနာမည်တပ်ပြီးကခေါ်လိုက်သေးတယ်~"
"ကိုကိုစကားမှားသွားတာပါမောင်ရယ် ကိုကိုက
မောင့်ကိုဘဲချစ်တာ ယောင်းလေးလို့ခေါ်မိတာကလဲလေ
ငယ်ကတည်းကခေါ်နေကျမို့နှုတ်ကျိုးနေလို့ပါ~"
"ကိုကို့ကိုခွင့်မလွတ်ပေးနိုင်ဘူး~"
"ခွင့်လွတ်ပေးပါ ဘာမဆိုလုပ်ပါ့မယ်~"
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
