"ကျွန်တော်အရင်မေးတာလေကိုကိုရဲ့~"
"အော် ဟုတ်တယ် အိပ်မပျော်ဘူး~"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ နေမကောင်းလို့လား ကိုယ်လဲမပူပါဘူး~"
"ကိုကိုနေကောင်းပါတယ်ယောင်းလေးရဲ့~"
"ဒါဆိုဘာဖြစ်လို့လဲ~"
"ကိုကိုလေ Japanစကားကိုလဲမေ့သလိုဖြစ်နေပြီ
ပြီးတော့Japanလူမျိုးဖြစ်တဲ့ကိုကို့အမေကိုလဲ
မှုံဝါးဝါးဘဲမှတ်မိတော့တယ် နောက်ပြီး ကိုကို့ရဲ့မွေးနေ့ကိုတောင်မမှတ်မိတော့ဘူး~"
"အဲ့တာကြောင့်ဝမ်းနည်းနေတာကိုး~"
"ဒါဘေမဲ့ ရပါတယ်japanစကားမေ့သွားလဲkoreaစကားတတ်တာဘဲ
အမေ့ကိုမမှတ်မိလဲအဆင်ပြေပါတယ် ကိုကို့အနားမှာယောင်းလေးရှိတာဘဲ မွေးနေ့ကိုလဲ ယောင်းလေးရဲ့မွေးနေ့နဲ့အတူတူဘဲလို့မှတ်ထားလိုက်မယ်~"
"ကိုကို~"
ဂျောင်ကုကိုဆွဲဖက်လိုက်တဲ့ထယ်ယောင်းက
သူ့စကားတစ်ခွန်းနဲ့ဂျောင်ကုကိုလွတ်ပေးလိုက်နိုင်ဘေမဲ့
ဘယ်တော့မှပြန်မတွေ့ရတော့မှာကိုတွေးပြီးလွတ်လပ်ခွင့်မပေးနိုင်~
"ကိုကို့အနားမှာဘဲနေပါနော် ကိုကို့မှာ
ယောင်းလေးတစ်ယောက်တည်းရှိတာပါ ယောင်းလေးသာ
ပစ်သွားရင် ကိုကိုနေနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး~"
"ကျွန်တော်ကဘာလို့ကိုကို့ကိုပစ်သွားရမှာလဲ
ပစ်မသွားပါဘူး~"
"အခုကြည့်ဦး ကိုကိုက ယောင်းလေးမျက်လုံးထဲ
အရင်လိုလှသေးရဲ့လား~"
"ကိုကိုကအမြဲတမ်းလှနေတာဘဲလေ
ဘာလို့မေးတာလဲ~"
"အခုနောက်ပိုင်းယောင်းလေးကလူကြီးဖြစ်လာတော့
ကိုကိုနဲ့မဆော့တော့ဘူး ကိုကိုလှတဲ့အကြောင်းလဲမပြောတော့ဘူး အခန်းထဲခေါ်တာလဲနည်းသွားတယ်~"
"အဲ့တာက အတန်းကြီးသွားတော့ စာတွေများလို့ပါ
ကိုကို့ကိုမြင်နေရင်ကျွန်တော်စာမလုပ်ချင်ဘူး
မဟုတ်တာတွေဘဲလုပ်ချင်နေတာ~"
"ဟင်?"
"အခုကျွန်တော်ဘာတွေဖြစ်နေလဲကိုကိုမသိပါဘူး~"
တကယ်တော့ထယ်ယောင်းက ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်
ခန္ဓာကိုယ်ဖွံ့ဖြိုးခါစဆိုတော့ ယောကျာ်းလေးတို့သဘာဝ
လှတာကိတ်တာလေးတွေ့ရင် ညီငယ်လေးကထကြွနေတာ
အဲ့တော့ ငယ်ကတည်းကသူသဘောကျလာတဲ့ဂျောင်ကုကိုမြင်ရင်ပိုဆိုးသွားရောလေ~
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
