"မလုပ်..အွတ်~"
ဆွဲချွတ်လိုက်တဲ့ဘောင်းဘီကို
ဂျောင်ကုပါးစပ်ထဲထိုးထည့်ကာ လက်တွေကိုကြိုးနဲ့ချည်
မုဒိမ်းကျင့်ဖို့လုပ်နေတဲ့အဖြစ်အပျက်တွေကို
အိမ်အပေါ်ထပ်ကMr.kimကမြင်နေဘေမဲ့
ဘာမှမလုပ်~
"သခင်လေးသဘောကျတာမဆန်းပါဘူး
မင်းရဲ့တင်ပါးလေးတွေကလှတာကို~"
"အွန်း...ဟွန့်~"
"ငိုမနေပါနဲ့ ယောကျာ်းအချင်းချင်းဘဲ
အရှုံးမရှိပါဘူး ဗိုက်လဲမကြီးဘူး~"
"ကိုကို့ကို ညစ်ပတ်တဲ့လက်တွေနဲ့မထိနဲ့!"
*ဇွပ်!..ဇွပ်!..ဇွပ်!*
"အား!"
အချိန်မှီကိုရောက်လာတဲ့ဆယ်နှစ်သားထယ်ယောင်းက
သန့်ရှင်းရေးအိမ်စေကို အပင်မြေဆွတဲ့ခက်ရင်းခွနဲ့
ကျောတွေမှာထိုးလိုက်လို့ အိမ်စေလှဲကျသွားတော့လဲ
တက်ခွပြီး မျက်နှာတွေမှာအဆက်မပြတ်ထိုးနေတဲ့အချိန်
ထင်ရှားစွာမြင်နေရတာက အစိမ်းရောင်မျက်လုံးတွေ~
"ဟာ့...ငါ့သားကတော့ ထင်ထားသလိုဖြစ်လာပြီဘဲ~"
"ဘာတွေကြည့်နေတာလဲOppa~"
"အချစ်? ဘာမှမကြည့်ပါဘူး ထမင်းစားဖို့လာခေါ်တာမဟုတ်လား သွားရအောင်လေ~"
ထယ်ယောင်း ပထမဆုံးလူသတ်တဲ့သုံးနှစ်သားအရွယ်က
အရမ်းလန့်သွားပြီး နှလုံးရောဂါစရလာတဲ့Mrs.kimကို
Mr.kimက ဒီတစ်ကြိမ်ထယ်ယောင်းလူသတ်တာကိုမမြင်စေတော့~
"ကိုကို့ကိုမထိနဲ့ မထိနဲ့!"
"အွန်း...အွန်း~"
"ကိုကို~~"
လှုပ်ရှားမှုမရှိတော့တဲ့အိမ်စေကို
ခက်ရင်းခွနဲ့အဆက်မပြတ်ထိုးသွင်းနေရင်း
ဂျောင်ကုအသံကြားတော့ ချက်ချင်းရပ်ကာ
ဂျောင်ကုပါးစပ်ထဲကဘောင်းဘီကိုထုတ် ကြိုးဖြည်ပေးတဲ့ထယ်ယောင်း~
"ယောင်းလေး..ဟင့်...အဲ့လိုထပ်မလုပ်ပါနဲ့~"
"ကိုကိုဘယ်နားနာသွားသေးလဲ~"
"ဟင့်အင်း~"
"အဲ့တာဆို သွားရအောင် မိုးချုပ်နေပြီ~"
"ကိုကိုပြောတာကြားရဲ့လား အဲ့လိုတွေထပ်မလုပ်ပါနဲ့လို့
အန္တာရယ်များတယ်~"
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
