ပြကြည့်လို့ပြောဘေမဲ့လဲ ကိုယ်တိုင်စကပ်ကိုလှန်ကြည့်တဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့် ဂျောင်ကုမှာ
ဘေးဘီကိုကြည့်ရင်း လူရှိမရှိစစ်ဆေးရသေး~
"ယောင်းလေး တော်ပြီလေ ဒီလောက်ဘဲကြည့်တော့နော်~"
"ကြည့်လို့တောင်မဝသေးဘူးလေ~"
"အပြင်ထွက်တော့ယောင်းလေး သခင်မကြီးလာနေပြီ~"
"မထွက်ဘူး~"
"သားရေ...ကြည့် ကိုကို့စကပ်အောက်ထဲဘာဝင်လုပ်နေပြန်ပြီလဲ~"
"အတွင်းခံအသစ်လေးနဲ့လှနေတဲ့ကိုကို့အောက်ပိုင်းကိုကြည့်နေတာ~"
"ဒီကလေး ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ဘယ်လိုတောင်နှာဘူးထရတာလဲ~"
''အာ့...Omma နာတယ်~"
သူ့စကပ်အောက်ထဲကထယ်ယောင်းကို
နားရွက်ဆွဲကာဆွဲထုတ်သွားတဲ့Mrs.kimကြောင့်
ဂျောင်ကုတစ်ယောက်ရယ်ရင်းကျန်ခဲ့ပြီ~
"မြန်မြန်လေးသိမ်းလိုက်ပါဦးမယ်လေ~"
ညနေဘက် ပန်းခြံထဲက ထိုင်ခုံတွေစားပွဲတွေကို
သန့်ရှင်းရေးလာလုပ်ရတဲ့ဂျောင်ကုက
ထယ်ယောင်းကြောင့် ပြီးသင့်တဲ့အချိန်မပြီးဘဲ
ညနေစောင်းသွားပြီ~
"ဟူးး..မိုးချုပ်တော့မယ် အမြန်လုပ်မှ~"
*ရှပ်..ရှပ်ရှပ်~*
"ဘယ်သူလဲ~"
"ဘယ်သူဖြစ်မယ်ထင်လဲ~"
ရုတ်တရက်ထွက်ပေါ်လာတဲ့သူက
ဥယျာဥ်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရတဲ့အမျိုးသားအိမ်စေတွေထဲက
လူတစ်ယောက်~
"အော် သန့်ရှင်းရေးလုပ်တာပြီးသွားပြီလား
ကျွန်တော်ကမပြီးသေးဘူး~"
"မြန်မြန်ပြီးအောင်ကူညီပေးမယ်လေ~"
"အာ့...ဘာလုပ်တာလဲ လွတ်~"
"ရုန်းနေလဲအလကားဘဲ ဒီမှာဘယ်သူမှမရှိတော့ဘူး~"
သန့်ရှင်းရေးအိမ်စေက သူ့ကို
စားပွဲပေါ်မှောက်လျှက်နှိပ်လှဲကာ
စကပ်ကိုလှန် အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုဆွဲချွတ်တာမို့
ဂျောင်ကုအော်ဟစ်သံကဆူညံနေရော~
"မထိနဲ့!"
"သခင်လေးထိတာတော့အဆင်ပြေနေပြီးတော့
ရော့..သခင်လေးဝယ်ပေးတဲ့ဘောင်းဘီကိုငုံထား~"
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
