"ကိုကို့ကိုချစ်တာကြီး..မွ~"
ခြံထဲအတူတူဆော့ဖို့အတွက် ထယ်ယောင်းကိုပွေ့သွားတဲ့ဂျောင်ကုကို ထယ်ယောင်းလေးကဆက်တိုက်နမ်းနေတော့
မြင်မြင်သမျှအိမ်စေတွေကဂျောင်ကုကိုမနာလိုတွေဖြစ်လို့~
"ကိုကိုလဲယောင်းလေးကိုချစ်ပါတယ်...မွ~"
"ဟိဟိ...သားကြီးလာရင်ကိုကိုနဲ့လက်ထပ်မှာ~"
"မရဘူးလေ ယောင်းလေးကဒီအိမ်ရဲ့သခင်လေး
ကိုကိုကဒီအိမ်ရဲ့အခိုင်းအစေ ဘယ်လိုလုပ်လက်ထပ်လို့ရမလဲ~"
"အဲ့လိုလက်ထပ်လိုက်ရင်သေတတ်လို့လား~"
"မဟုတ်ပါဘူး သေတော့မသေပါဘူး~"
"မသေရင်လက်ထပ်ရအောင်နော်~"
ထယ်ယောင်းလေးကအခုမှ အသက်ငါးနှစ်မို့လို့
အဆင့်အတန်းတွေဘာတွေမသိဘေမဲ့
ဂျောင်ကုကတော့ကောင်းကောင်းကြီးသိတယ်လေ~
"ကိုကို သားကိုကြက်ဥကြော်ပေး~"
"ကြော်ပေးမယ်လေ နောက်ထပ်ရော ဘာစားချင်သေးလဲ~"
"ကိုကိုလုပ်ချင်တဲ့ဟာလုပ်လိုက် အကုန်စားမယ်~"
"ဟုတ်ပြီ ခနလေးစောင့်နော် ကိုကိုမြန်မြန်လေးလုပ်ပေးမယ်~"
"ရတယ် အေးဆေးလုပ်~"
အသက်ဆယ်နှစ်ရှိလာပြီဖြစ်တဲ့ထယ်ယောင်းက
အစားအသောက်ကိုဂျောင်ကုလုပ်ပေးမှစားတာဖြစ်ဘေမဲ့
ခက်ခဲတာတွေတော့မလုပ်ခိုင်း~
"ယောင်းလေး~ကလေးမဟုတ်တော့ဘူးနော်~"
"ကလေးမဟုတ်ဘေမဲ့ လူကြီးပါ့မဖြစ်သေးတာ~"
ကြက်ဥကြော်နေတဲ့ဂျောင်ကုစကပ်အောက်ထဲ
ခေါင်းဝင်လာတဲ့ထယ်ယောင်းက အငြိမ်မနေဘဲ
ဂျောင်ကုတင်ပါးတွေကိုကိုင်လိုက် ပေါင်လုံးတွေကိုပွတ်လိုက်နဲ့လုပ်နေတာမို့ဂျောင်ကုသတိပေးလဲမရ~
"အာ့...ယောင်းလေး မကိုက်ပါနဲ့ဆို~"
"ကိုကို့တင်ပါးကဘောင်းဘီအပြင်ကိုထွက်နေတာကိုး
အဲ့တာကကိုက်ချင်စရာကောင်းတယ်~"
"အဲ့တာ ဘောင်းဘီကသေးသွားလို့လေ
အသစ်ဝယ်ရဉီးမှာဆိုဘေမဲ့ သခင်ကြီးကိုမပြောရဲလို့~"
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
