အသက်ငါးနှစ်ပြည့်တာနဲ့ကျောင်းသွားရတဲ့ထယ်ယောင်းလေးက ကျောင်းမသွားချင်ဘဲ ဆံပင်ဂုတ်ဝဲ
အိမ်အကူစကပ်နဲ့အရမ်းကိုလှနေတဲ့15နှစ်အရွယ်ဂျောင်ကုအနားဘဲနေချင်နေတာ~
"အဲ့တာဆို ကိုကိုကျောင်းလိုက်ပို့~"
"ကိုကိုကအလုပ်လုပ်ရဉီးမှာလေ ယောင်းလေးကလိမ္မာပါတယ် Ommaနဲ့ဘဲသွားလိုက်နော်~"
ဂျောင်ကုကအပြင်ထွက်ရဖို့နေနေသာသာ
အိမ်ရှေ့တံခါးအပြင်လေးတောင်မထွက်ရတာမို့
ထယ်ယောင်းကိုကျောင်းပို့ဖို့လုံးဝမဖြစ်နိုင်~
"ကိုကိုလိုက်ပို့မှသွားမှာ~"
"ကိုကိုကပို့လို့မရဘူးလေယောင်းလေးရယ်
ဒီလိုလုပ် ယောင်းလေးကျောင်းပြန်လာရင်
ကိုကိုကအိမ်ပေါက်ဝမှာလာကြိုမယ် ဘယ်လိုလဲ~"
"ပြီးရော~သားပြန်လာရင် ကိုကို့ကိုအာဘွားအများကြီးပေးမှာ~"
"ဟဟ...ဟုတ်ပါပြီ ကိုကိုရေချိုးပြီးစောင့်နေမယ်နော်~"
ထယ်ယောင်းကလူသာငယ်တာ ဂျောင်ကုကိုဆို
ခေါင်းအစခြေအဆုံးအကုန်လိုက်နမ်းရုံမက
နမ်းရင်းအသည်းယားလာရင် ကိုက်ပါကိုက်သေးတာ~
"ဂျောင်ကု သခင်လေးကကိုက်ထားပြန်ပြီလား
ပါးမှာသွားရာကြီး ပြီးတော့နှုတ်ခမ်းလဲပေါက်နေတယ်~"
"အာ..ဟုတ်တယ်~"
"သခင်လေးကငယ်သာငယ်တာ 'ဇ'ကမသေးဘူးနော်
လှတာလေးကိုကြိုက်တတ်တယ်~"
"မဟုတ်တာ ယောင်းလေးက ကလေးလေ
ဘာမှမသိသေးပါဘူး~"
"မသိဘူးဆိုတာမဖြစ်နိုင်ပါဘူး ဘယ်ကလေးက
သူစိမ်းလူကြီးတစ်ယောက်ရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းလို့လဲ~"
"စကားပြောနေတာတွေတော်တော့ အလုပ်ကိုအာရုံစိုက်~"
ဂျောင်ကုကအခုဆိုအရွယ်လေးရောက်လာပြီမို့
လုပ်ရတဲ့အလုပ်တွေလဲတိုးလာကာ အရင်က
ခြေမျက်စိဖုံးနေတဲ့စကပ်ကလဲ အခုဆို ဒူးဖုံးလေးဖြစ်နေတော့ လွန်စွာလှပပြီး မိန်းကလေးတွေအတွက် မနာလိုစရာဖြစ်နေပြီလေ~
"မွ...မွ...မွ~"
"တော်ပြီလေယောင်းလေးရဲ့ ကိုကိုလမ်းကိုမမြင်ရတော့ဘူး~"
KAMU SEDANG MEMBACA
~~Lucky~~{Complete}
Fiksi Penggemarဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
💜3💜
Mulai dari awal
