"ေဂ်ာင္..ေဂ်ာင္ကု အဆင္ေျပရဲ့လား အန္တီဆီလာ~"
"သားလဲလိုက္မယ္Omma~"
"မင္း မလာနဲ႔~"
"ဘာဖစ္လို႔လဲ~"
"သားေလးကိုမေၾကာက္ပါနဲ႔မိန္းမရယ္
သားေလးကဘယ္ေလာက္ေတာင္သတၲိေကာင္းလိုက္သလဲ
ငါေတာ့ကံေကာင္းတာဘဲေဟ့~"
"ရွင္ရူးေနၿပီ ဒါက လူသတ္မႈေနာ္ ၿပီးေတာ့ရွင့္သားက
အခုမွသံုးႏွစ္~"
Mrs.kimဘယ္လိုေျပာေျပာMr.kimကေတာ့
သူ႔သားကိုေျမႇာက္စားကာ လူသတ္မႈကိုလဲ
သူ႔ရဲ့ကြၽန္တစ္ေယာက္ကိုထိုးေကြၽးအမႈသိမ္းလိုက္ေလရဲ့~
*ေယာင္းေလးကငါ့ကိုကယ္လိုက္တာဘဲ~*
ေဂ်ာင္ကုက သူအသတ္ခံရခါနီးမွာ ထယ္ေယာင္းေမြးလာလို႔
ေသေဘးကေနလြတ္လာတယ္ အခုလဲ
မုဒိမ္းက်င့္ခံရခါနီး ထယ္ေယာင္းကယ္လိုက္လို႔
လြတ္ေျမႇာက္သြားတာေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းကိုပိုပိုခ်စ္လာေရာ~
"ကိုကို ဘာဖစ္လို႔ငိုေနတာလဲ~"
"ဟင့္..ကိုကို႔ရဲ့အေမကိုလြမ္းလို႔~"
"ကိုကို႔ေမေမကိုသားရွာေပးမယ္ေနာ္ ငိုနဲ႔ေတာ့~"
"အီးးဟီးး...အေမ့ကိုေတြ့ခ်င္တယ္~"
"ဟင့္...အဟင့္~"
"ဟင့္..ဘာလို႔ငိုတာလဲေယာင္းေလး~"
"ကိုကိုငိုရင္ သားလဲငိုခ်င္တယ္...အီးးဟီးး~"
သံုးႏွစ္အရြယ္ထယ္ေယာင္းက သူ႔ထက္
ဆယ္ႏွစ္ႀကီးတဲ့13ႏွစ္အရြယ္ေဂ်ာင္ကုငိုတာကို
သူပါလိုက္ငိုတဲ့အထိေဂ်ာင္ကုကိုခ်စ္တာ~
"ေက်ာင္းမသြားခ်င္ဘူး ကိုကိုနဲ႔ဘဲေဆာ့ခ်င္တာ~"
"အဲ့လိုမဆိုးရဘူးေလသားေလးရယ္~"
"မသြားခ်င္ဘူး မသြားဘူး~"
"ေက်ာင္းသြားမွစာတတ္မွာေပါ့ေယာင္းေလးရဲ့
ကိုကိုနဲ႔က ေက်ာင္းျပန္ရင္ေဆာ့လို႔ရတယ္ေလ~"
အသက္ငါးႏွစ္ျပၫ့္တာနဲ႔ေက်ာင္းသြားရတဲ့ထယ္ေယာင္းေလးက ေက်ာင္းမသြားခ်င္ဘဲ ဆံပင္ဂုတ္ဝဲ
အိမ္အကူစကပ္နဲ႔အရမ္းကိုလွေနတဲ့15ႏွစ္အရြယ္ေဂ်ာင္ကုအနားဘဲေနခ်င္ေနတာ~
ANDA SEDANG MEMBACA
~~Lucky~~{Complete}
Fiksyen Peminatဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
💜3💜
Mula dari awal
