"ဟင့်အင်း...ပွေ့~"
ထယ်ယောင်းလေး2နှစ် သူ့အသက်12နှစ်မှာ
သူဘယ်သွားသွားနောက်ကလိုက်တဲ့ထယ်ယောင်းလေးက
ချော်လဲလို့ ခိုက်မိလို့ငိုရင် ဂျောင်ကုအရိုက်ခံရတာကြောင့်
အခုဆို ဘယ်လောက်နာနာမငိုတော့တဲ့အထိနားလည်နေပြီ~
"အာ....ဘွား~"
"ကိုကိုရေမချိုးရသေးဘူးယောင်းလေးရဲ့~"
"တိုတို...ရာ့ရာ့...အာဘွား~"
"ကိုကိုကလှတယ်လား~"
"အွန်းအွန်း~"
သူ့ကိုလာလာနမ်းနေတဲ့ထယ်ယောင်းလေးက
ဂျောင်ကုအလှကိုမြင်တာမဆန်း ဂျောင်ကုက
တစ်ရက်ထက်တစ်ရက်ကို ပိုပိုလှလာတာလေ~အခုထိ
အိမ်အကူစကပ်ဘဲဝတ်ရတဲ့အပြင် ဆံပင်က
အရှည်ကြီးမထားဘေမဲ့ ဂုတ်ထောက်လေးထားတာမို့
ချစ်စရာကောင်းပြီး လှနေတာအမှန်~
"ယောင်းလေး ကိုကို့စကပ်အောက်ထဲမဝင်ရဘူးလို့~"
"ကျားပေါက်လေးရေ ဘယ်မှာပုန်းနေလဲ~"
"Ommaရာနေပီ ကိုကိုတိုးတိုးနေ~"
အမေဖြစ်သူနဲ့ တူတူပုန်းတမ်းကစားတာကို
ခြံထဲပန်းရေလောင်းနေတဲ့ဂျောင်ကုစကပ်အောက်ထဲလာပုန်းတဲ့သုံးနှစ်ကျော်အရွယ်ထယ်ယောင်း~
"ဂျောင်ကုရေ သားလေးကိုတွေ့သေးလား
ဘယ်ဘက်သွားလိုက်တာလဲ~"
"တွေ့တယ် ဒီ...အာ့!"
"ဘာဖြစ်တာလဲဂျောင်ကု ဘယ်နားကနားလို့လဲ အန်တီကိုပြော~"
"ဘာ..ဘာမှမဖြစ်ဘူး လျှာကိုက်မိသွားလို့
ယောင်းလေးကပန်းခြံထဲပြေးသွားတာ~"
"ဟုတ်လား သတိထားဦးနော် အန်တီသွားလိုက်ဦးမယ်နော်~"
"ဟုတ်~"
Mrs.kimသွားလိုက်တော့မှ
ဂျောင်ကု သူ့စကပ်ကိုလှန်ကြည့်ရာ ထယ်ယောင်းက
သူ့ပေါင်ကိုကိုက်ထားတာ~
"တော်ပြီလေယောင်းလေး သခင်မကြီးကသွားလိုက်ပါပြီ
ကိုကိုအမှန်တိုင်းမပြောပြပါဘူး~"
"ဟုတ်ဘူး~ကိုကို့ခြေတောက်က ဖူဖူကြီးဖစ်နေလို့ကိုက်လိုက်တာ ပေါင်မုန့်လိုအိအိလေး..ခိခိ~"
YOU ARE READING
~~Lucky~~{Complete}
Fanfictionဤficသညျ စာရေးသူ၏ စိတျကူးသကျသကျသာဖွဈသညျ🙃 ဤficသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်🙃
