«Άλεξ, δεν θέλω να βγω»
«Γιατί; Τι δεν σου αρέσει;» ακούστηκε αμυδρά η φωνή του έξω από τα αποδυτήρια και η Ίρις ανασήκωσε τους ώμους της, ακόμη κι αν ήξερε πως δεν την βλέπει.
Είχε την ανάγκη να αγκαλιάσει το σώμα της και να κουλουριαστεί στη γωνία. Δεν το έκανε ωστόσο, παρέμεινε όρθια μπροστά από τον καθρέφτη και συνέχισε να παρατηρεί το σώμα της και πως φαινόταν πάνω σε αυτό το καταραμένο κορμάκι.
«Δεν έχω φορέσει ξανά κάτι παρόμοιο» αρκέστηκε στο να απαντήσει και έφτιαξε ένα σημείο που ζάρωνε.
Αντικειμενικά, της άρεσε αυτό που έβλεπε στον καθρέφτη. Το γεγονός όμως πως πρέπει σε κάτι μέρες να βγει και να χορέψει μπροστά σε όλους με αυτό, τη φέρνει σε άβολη θέση. Το ύφασμα δεν ήταν τρυπητό όπως πίστευε, αντίθετα, ήταν αρκετά μαλακό για το σχέδιο του. Το κόκκινο χρώμα αναδεικνύει υπέροχα τα χρυσά μαλλιά της που έπεφταν άλυτα στους ώμους της. Κι το κυριότερο, είχε αρκετά καλή εφαρμογή που την αγκάλιαζε υπέροχα εκεί που έπρεπε, λόγω της ζώνης στην μέση.
Πίσω, αν και κορμάκι, ήταν καλυπτικό. Ενώ μπροστά είχε το πρόβλημα. Ήθελε να καλύψει το μεγαλύτερο μέρος του στήθους της με τα χέρια της και να μην τα βγάλει από τη συγκεκριμένη θέση μέχρι να τελειώσει όλη η παράνοια.
Έκανε μια άβολη στροφή και παρατήρησε πως λαμπίριζαν τα καρφιτσωμένα διαμαντάκια. Αυτό το κορμάκι φώναζε πως είναι εδώ η Ίριδα και σίγουρα δεν θα περνούσε απαρατήρητο από κανέναν στην παρουσίασή τους.
Τώρα όμως ήταν απλά στη σχολή της Νατάσας, με τον Άλεξ απ' έξω να την περιμένει με ανυπομονησία για να την καμαρώσει.
«Εγώ πιστεύω πως θα είναι πολύ ωραίο και πως το παρασκέφτεσαι, όπως πάντα»
«Δεν παρασκέφτομαι πάντα» είπε ενοχλημένα, ξεκλειδώνοντας την πόρτα των αποδυτηρίων.
Ο Άλεξ δεν σχολίασε αυτό που είπε, διότι περίμενε με σταυρωμένα χέρια να την αντικρίσει. Ήταν σίγουρος πως θα έκρυβε στην αρχή το σώμα της, αλλά ήταν μόνοι. Ήξερε πως να την χαλαρώσει. Γιατί ήταν η Ίρις του.
Κι όντως έτσι έγινε. Έγειρε το κεφάλι του στο πλάι παρατηρώντας την. «Βγάλε τα χέρια σου, Ίρις», έκανε αυτό που της είπε χωρίς ιδιαίτερο δισταγμό. Είδε ένα μικρό χαμόγελο σιγά σιγά να διαγράφεται στα χείλη του. Η κοπέλα κοίταξε αλλού.
«Νιώθω άλλος άνθρωπος» παραδέχτηκε.
«Σου πάει αυτός ο άλλος άνθρωπος, το ξέρεις;» έριξε μια ματιά σε όλο το ρούχο και στα κόκκινα τακούνια της. Μετά της πήρε απαλά το χέρι, κάνοντάς την μια στροφή. Την περιεργάστηκε από πάνω μέχρι κάτω με το ίδιο κολλημένο χαμόγελο.
YOU ARE READING
True blue
Teen Fiction"Και, υπόκλιση!" Τα νούμερα της Ίριδας είναι πολύ συγκεκριμένα. Είναι μόνο τρία: το ένα, το πεντακόσια και το σαράντα-πέντε. Ούτε μισό παραπάνω ή λιγότερο. Αυτή την πραγματικότητα έχει δημιουργήσει και δεν την αφήνει πίσω. "Το μπλε είναι το αγαπημέ...
