Ήταν ωραία η ζωή μου, μέχρι που έμαθα να μετράω.
"Όχι Ίριδα μου, δεν κάνει αυτό" μου πήρε το παγωτό από τα χέρια και την κοίταξα με απορία. Πρώτη φορά μου το έκανε αυτό.
Ο πατέρας μου την κοίταξε με μια δόση αηδίας. Δεν καταλάβαινα τότε γιατί, έμαθα στην διάρκεια του διαζυγίου τους.
"Ρε Κιάρα, άσε το παιδί να φάει" έκανε ο μπαμπάς μου στην μαμά αλλά εκείνη τον αγνόησε επιδεικτικά και του έδωσε το παγωτό μου.
"Μωρό μου," μου είπε και έσκυψε προς το μέρος μου. "αυτό δεν κάνει να το φας. Έχεις φάει ήδη το γλυκό σου για αυτό τον μήνα"
Όταν είπε μήνα ο πατέρας μου την κοίταξε με γουρλωμένα μάτια. Δεν καταλάβαινα γιατί, οπότε ρώτησα.
"Γιατί;"
Η μαμά, μου πήρε το περιτύλιγμα του παγωτού. Κοίταξε πίσω τις οδηγίες. Τα μάτια της έπεσαν πάνω σε ένα κουτάκι με κάτι αριθμούς πάνω.
"Γιατί έχει διακόσες-δεκαέξι θερμίδες. Δεν κάνει"
Συνέχισα να την κοιτάω με πολλά ερωτιματικά στο βλέμμα μου. Πολύ μεγάλο νούμερο πρέπει να είναι αυτό.
Ήμουν εφτά.
Είχε σηκωθεί από τις εφτά το πρωί. Έκανε ένα γρήγορο μπάνιο και έλουσε τα μαλλιά της. Απέφυγε να κοιτάξει το σώμα της στον καθρέφτη και ντύθηκε όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
Η Στεφανία προς έκπληξη της είχε ξυπνήσει ήδη και διάβαζε κάτι στο κινητό της. Μόλις κατάλαβε πως μπήκε στην κουζίνα, σήκωσε το κεφάλι της.
"Καλημέρα, πως κοιμήθηκες; Ελπίζω να ήταν άνετο το στρώμα" η Ίριδα της χαμογέλασε για να την καθησυχάσει.
YOU ARE READING
True blue
Teen Fiction"Και, υπόκλιση!" Τα νούμερα της Ίριδας είναι πολύ συγκεκριμένα. Είναι μόνο τρία: το ένα, το πεντακόσια και το σαράντα-πέντε. Ούτε μισό παραπάνω ή λιγότερο. Αυτή την πραγματικότητα έχει δημιουργήσει και δεν την αφήνει πίσω. "Το μπλε είναι το αγαπημέ...
