"Αν μπορούσα να κάτσω παραπάνω θα το έκανε ρε Αλέξανδρε, αλλά δεν μου δίνουν εύκολα άδειες και το ξέρεις" του είπε ο Μαρκ στα Ρωσικά, πίνοντας λίγο παραπάνω από τον ελληνικό καφέ του. Πρώτη φορά δοκίμαζε.
Ήταν η τελευταία του μέρα, το ίδιο απόγευμα ο κολλητός του φίλος θα πετούσε για Ρωσία και ένιωθε πως πάλι δεν είχαν προλάβει να πούνε όσα πρέπει κι ας έκατσε μια εβδομάδα. Αποφάσισαν να περάσουν το περισσότερο πρωί μαζί μιας και ο Άλεξ το απόγευμα είχε δουλειά στο φροντιστήριο κι δεν θα προλάβαινε να τον χαιρετήσει.
"Τουλάχιστον θα σου δώσουν ξανά τα Χριστούγεννα"
"Είναι Οκτώβριος"
"Κολλάς σε λεπτομέρειες" ο Μαρκ γέλασε και παρατήρησε λίγο καλύτερα τον φίλο του.
"Θα πεις τι σου συμβαίνει ή θα μιλήσεις αφού φύγω που δεν θα έχεις δικαιολογίες;" πάντα το έκανε αυτό. Μπορεί να απέφευγε ένα πρόβλημα μέχρι να πάει στο αμήν. Αλλιώς, κατά τη γνώμη του, δεν ήταν σημαντικό.
Ο Άλεξ ξεφύσησε πειράζοντας λίγο τα μαλλιά του. "Κάτι πάει λάθος με την Βανέσσα αυτές τις μέρες"
"Πάντα πήγαινε κάτι λάθος μαζί της" ο Μαρκ ρόλαρε τα μάτια του. Δεν την συμπαθούσε καθόλου, από την στιγμή που την γνώρισε δεν του έβγαζε καλή αύρα. Ποτέ δεν θυμάται τον κολλητό του να την αναφέρει και να μην έχει γίνει κάτι κακό.
"Όχι Μαρκ, τώρα συμβαίνει κάτι άλλο," του εκμυστηρεύτηκε κοιτώντας τριγύρω. "Η συμπεριφορά της τελευταία είναι περίεργη."
"Πάντα ήταν..."
"Πάντα ζήλευε λίγο υπερβολικά, ναι, το γνωρίζω. Αλλά τώρα φέρεται παράξενα. Χάνεται και τα νεύρα της είναι μόνιμα τεντωμένα"
"Μπορεί με την μετακόμιση να τα 'παιξε"
Ο Άλεξ τον κοίταξε σοβαρά. "Μαρκ, όχι τώρα. Σου λέω κάτι συμβαίνει", πράγματι δεν είχε ιδέα τι συνέβαινε. Ήταν απόμακρη, ωστόσο παράλληλα ήταν κολλημένη πάνω του. Ήταν μονίμως εκνευρισμένη αλλά και τρομαγμένη. Είχε το μυαλό της αλλού.
"Εντάξει μπορεί όντως να τα 'παιξε με την μετακόμιση, μην το αποκλείεις. Ή απλώς... μπορεί να περνά μια φάση, τώρα δεν άρχισε την σχολή της;" το ότι ο Μαρκ θα την υποστήριζε φάνταζε εξωπραγματικό και σίγουρα αστείο.
"Έχει καμιά βδομάδα τώρα που ξεκίνησε"
"Οπότε μπορεί να είναι αυτό," Ο Άλεξ τον κοίταξε δύσπιστα, πίνοντας μια γουλιά από τον καφέ του. Ανασήκωσε τους ώμους του δίχως πραγματικά να ξέρει αν φταίει αυτό. "Ε ρε Αλέξανδρε δεν σου έχω άλλες λύσεις."
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
True blue
Teen Fiction"Και, υπόκλιση!" Τα νούμερα της Ίριδας είναι πολύ συγκεκριμένα. Είναι μόνο τρία: το ένα, το πεντακόσια και το σαράντα-πέντε. Ούτε μισό παραπάνω ή λιγότερο. Αυτή την πραγματικότητα έχει δημιουργήσει και δεν την αφήνει πίσω. "Το μπλε είναι το αγαπημέ...
