"Πόσο χρόνο έχω;" ρώτησε η Ίριδα κουμπώνοντας τα κουμπιά του παλτού της. Είδε τον Άλεξ σκεπτικό με ένα απροσδιόριστο βλέμμα, την δούλευε λίγο εν πάση περιπτώσει.
"Μέχρι να πάω σπίτι, να ντυθώ και να έρθω πάλι... δεν θα έχεις μισή ώρα;" η κοπέλα γούρλωσε τα μάτια της. Αγαπούσε το μακιγιάζ, ήταν το αγαπημένο της δημιουργικό κομμάτι που είχε η δουλειά και η καθημερινότητά της. Αποκλείεται να ήταν έτοιμη μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα.
"Σαράντα λεπτά έστω;" κοίταξε το ρολόι του.
"Έχει ξεκινήσει ο χρόνος σου"
Βγήκε από το αμάξι γρήγορα. Έτρεξε πάνω και ευχήθηκε η Στεφανία να θυμήθηκε να ανοίξει θερμοσίφωνα. Για καλή της τύχη, το είχε κάνει. Πέταξε τα ρούχα από πάνω της και έκανε ντουζ. Μόλις τελείωσε, της έμεναν είκοσι-πέντε λεπτά για τα υπόλοιπα.
Το δέρμα της είχε κοκκινήσει από τη θερμοκρασία του νερού και ο καθρέφτης είχε θολώσει από τους ατμούς. Άνοιξε πόρτες και παράθυρα για να μπορέσει να βαφτεί γρήγορα. Η Ελευθερία ευτυχώς της είχε κάνει δώρο φόρεμα για τα Χριστούγεννα, διότι εκείνη δεν είχε ακόμη αγοράσει κάποιο.
Το σκούρο καφέ-σχεδόν βαθύ μπορντό, μακρύ, στενό, σατέν φόρεμα θα έκανε επιτέλους μια εμφάνιση. Ήταν καλοκαιρινό, δείχνοντας ολόκληρη την πλάτη της σε κοινή θέα, την οποία έξω θα την έκρυβε το μαύρο παλτό. Το νούμερο της καθόταν ακριβώς και τόνιζε όσα σημεία έπρεπε να το κάνει. Στο φως γυάλιζε ελαφρώς το ύφασμα, προδίδοντας μια λάμψη σε συνδυασμό με τα χρυσά μαλλιά της.
Αποφάσισε να παίξει με παρόμοια χρώματα και στις σκιές. Τοποθετώντας και στην μέση χρυσή σκιά, γιατί η στραφταλιζέ πινελιά ποτέ δεν ήταν αρκετή.
"Ίριδα έχω φτιάξει-" η Στεφανία σταμάτησε όταν την είδε να ετοιμάζεται με το καλό της φόρεμα. "Θα βγεις;" ρώτησε με ένα αμυδρό χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη της.
"Ναι, δεν ξέρω τι ώρα θα έρθω οπότε μην βάλεις τα κλειδιά στην πόρτα" έβαζε προσεκτικά μάσκαρα για να μην πασαλειφτεί, δεν έμελλε πολύς χρόνος.
"Αν θα γυρίσεις είναι το ερώτημα" σήκωσε συνωμοτικά τα φρύδια της στη φίλη της.
"Στεφανία" είπε προειδοποιητικά και πρασινομάτα γέλασε. Την κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω και χαμογέλασε. Πήγε κοντά στην Ίρις και την αγκάλιασε απαλά.
"Πήγαινε να μείνει με ανοιχτό το στόμα τόσο κουκλάρα που είσαι!" της χαμογέλασε μέσα από τον καθρέφτη.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
True blue
Teen Fiction"Και, υπόκλιση!" Τα νούμερα της Ίριδας είναι πολύ συγκεκριμένα. Είναι μόνο τρία: το ένα, το πεντακόσια και το σαράντα-πέντε. Ούτε μισό παραπάνω ή λιγότερο. Αυτή την πραγματικότητα έχει δημιουργήσει και δεν την αφήνει πίσω. "Το μπλε είναι το αγαπημέ...
