Να αφήσω το παλιό σενάριο, να το κάψω, τι να το κάνω;
Στο παλιό σενάριο τουλάχιστον ήξερα τι νιώθω, που πάω. Ηξερα ποιο είναι το πλάνο.
Αλλά αυτός ο κωλοαγώνας μου τα χάλασε όλα.
Τι κάνω τώρα;
Υποτίθεται δεν θα τον δω πότε ξανά.
Ωστόσο, συνεχίζω και τον φιλάω, λες και ξέρω τι νιώθω.
Τις τελευταίες μέρες το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ο αγώνας. Δεν είχα χρόνο να σκεφτώ εμένα. Κάτι που όπως βλέπω ήταν μέγα λάθος.
Γιατί τώρα δεν ξέρω τι κάνω.
Πότε δεν λειτουργούσα με την καρδιά όπως λένε.
Μα, δεν κάνω κάτι να το σταματήσω ακόμη και αν το μυαλό λέει το αντίθετο.
Νομίζω αρχίζω και νιώθω σαν τα τραγούδια.
Θυμάσαι τι έλεγα στην αρχή;
Πως δεν έχω νιώσει ποτέ έτσι;
Πεταλούδες.
Όταν απομακρύνθηκαν ο ένας από τον άλλον η Ίριδα ένιωσε την ανάγκη αμέσως να σπάσει τον πάγο και να πει κάτι.
"Θα κοιμηθείς εδώ;" ήλπιζε να μην φάνηκε δυσαρεστημένη, σαν να ήθελε να τον διώξει. Τα κάνει κάτι τέτοια και, ειδικά τώρα, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή.
Ο τόνος της φωνής της ήταν περίεργος μετά από τόσα δάκρυα και βραχνάδα. Καθάρισε τον λαιμό της μετά την πρότασή της.
"Μπορώ να πάω στον καναπέ" της απάντησε ο Άλεξ συνεχίζοντας να είναι ξαπλωμένοι αγκαλιά. Κανείς δεν έκανε κάποια προσπάθεια να σηκωθούν ή να φύγουν ο ένας από τα χέρια του άλλου.
Η συνειδητοποίηση για το τι συνέβη, όσο και να την χτύπαγε κατακέφαλα, συνέχιζε να μην φεύγει. Το μόνο που την ενοχλούσε είναι το γεγονός πως το πρώτο τους φιλί ήταν έτσι. Με αυτή στα χειρότερα της και πιο άφτιαχτη από ποτέ.
Προς έκπληξη της, ο Άλεξ σηκώθηκε πρώτος. Της έδωσε το χέρι του. "Σήκω, πάμε να φας. Πόσες μέρες είσαι νηστική;"
YOU ARE READING
True blue
Teen Fiction"Και, υπόκλιση!" Τα νούμερα της Ίριδας είναι πολύ συγκεκριμένα. Είναι μόνο τρία: το ένα, το πεντακόσια και το σαράντα-πέντε. Ούτε μισό παραπάνω ή λιγότερο. Αυτή την πραγματικότητα έχει δημιουργήσει και δεν την αφήνει πίσω. "Το μπλε είναι το αγαπημέ...
