Μόλις και το τελευταίο παιδί πήγε στην αγκαλιά της μαμάς του, το ντουέτο σωριάστηκε στον καναπέ. Τελικά, το να προσέχεις μικρά, ατσούμπαλα παιδιά γεμάτα ζωηράδα και όρεξη για χορό, δεν είναι καθόλου εύκολο.
Τα συμπεράσματά τους τα έβγαλαν αρκετά γρήγορα. Πρώτον, απεχθάνονται το τρέξιμο και γενικώς το ζέσταμα -είναι το πιο βασανιστικό-, δεύτερον υπάρχουν μεν πηγαδάκια, ωστόσο όλα κάνουν κολλητοί παρέα μεταξύ τους.
Τρίτο και βασικότερο, προτιμάνε ξεκάθαρα τον Άλεξ. Κάτι που δεν πέρασε ούτε στο ελάχιστο αδιάφορο από την Ίριδα. Από το πρώτο κι όλας λεπτό φαινόταν, η μαυρομάτα δεν το έχει σε καμία περίπτωση με τα μικρά παιδιά.
"Σε συμπάθησαν περισσότερο" είπε φωναχτά την σκέψη της, η οποία δεν ήταν καθόλου λανθασμένη, αν και στον Αλέξανδρο δεν ακούστηκε σωστή.
"Είναι πρώτη μέρα Ίρις. Πότε πρόλαβες και έβγαλες συμπέρασμα;" νευρίαζε που δεν το έβλεπε ή που ήθελε να την κάνει να νιώσει καλύτερα. Αυτό που λέει εκείνη ισχύει και τέλος.
"Βγάζει μάτι!"
"Σου είπα και πριν στο μάθημα, θα το βρεις. Μην απελπίζεσαι από τώρα, κανείς δεν το έχει με την πρώτη" της εξήγησε ξανά και ξανά και την άκουσε να ξεφυσά, σαν μικρό παιδάκι που δεν δεχόταν μια αλλιώτικη άποψη από τη δική της.
"Αν δεν το έχεις με την πρώτη φορά ποιο το νόημα να συνεχίσεις;" μουρμούρισε μέσα από τα δόντια της καθώς σηκωνόταν όρθια. Ο Άλεξ γύρισε αστραπιαία να την κοιτάξει, γιατί για κακή της τύχη, την άκουσε.
"Δεν το λες σοβαρά αυτό" σηκώθηκε μαζί της ακολουθόντας την στο μικρό αποδυτήριο της σχολής.
Με το ζόρι χωρούσαν πολλά άτομα εκεί μέσα. Ειδικά τώρα, που είχαν αφήσει όλες οι δασκάλες τα πράγματα τους.
Πήρε την τσάντα της και αποφεύγοντας το μπουκάλι νερού που είχε μέσα, έβγαλε την αλλαξιά της. "Βγαίνεις έξω; Θέλω να αλλάξω"
"Μην αποφεύγεις αυτό που σου λέω" μπήκε μπροστά της εγκλοβίζοντας την έτσι ώστε να μην μπορεί να πάει από την άλλη. Η Ίρις τον κοίταξε τσαντισμένα.
"Ωραία ναι. Το λέω σοβαρά, και τι μ' αυτό; Εγώ έτσι χειρίζομαι καταστάσεις, μ' αρέσει να είμαι τέλεια σε όλα από την αρχή" παραδέχτηκε σε κάποιον την τελειομάνια της πέρα από τον εαυτό της. Είδε τον Άλεξ να σμίγει έντονα τα φρύδια του, επεξεργαζόταν τα λόγια της πριν μιλήσει.
YOU ARE READING
True blue
Teen Fiction"Και, υπόκλιση!" Τα νούμερα της Ίριδας είναι πολύ συγκεκριμένα. Είναι μόνο τρία: το ένα, το πεντακόσια και το σαράντα-πέντε. Ούτε μισό παραπάνω ή λιγότερο. Αυτή την πραγματικότητα έχει δημιουργήσει και δεν την αφήνει πίσω. "Το μπλε είναι το αγαπημέ...
