«Θα τους πεις όμως εσύ πως σήμερα θα κάνουν ανοίγματα, γιατί έτσι και το πω εγώ θα με διώξουν από την τάξη» είπε η Ίριδα κοιτάζοντάς τον μέσα από τον καθρέφτη των αποδυτήριων της σχολής. Ο Άλεξ ανασήκωσε τους ώμους του αδιάφορα όσο την παρατηρούσε να δένει τα μαλλιά της σε μια ψηλή κοτσίδα.
«Πρέπει να σταματήσεις να πιστεύεις πως δεν σε συμπαθούνε» τα μάτια του μετέπειτα έπεσαν στην ίδια. Μπορεί να ήταν μαζί όλη μέρα αλλά συνέχιζε να μην την χόρταινε. Και η Ίρις επίσης, απλώς δεν το έδειχνε τόσο φανερά όσο εκείνος. Ξεχείλιζε από συναισθήματα και χαιρόταν, χαιρόταν πολύ που της τα έβγαζε προς τα έξω.
Η κοπέλα φορούσε μια μαύρη, κολλητή αθλητική μπλούζα και μια τυχαία φόρμα που βρήκε από κάτω ίδιου χρώματος. Δεν είχαν πολύ χρόνο για να ετοιμαστούν, μιας και ο Άλεξ προτίμησε να την παγιδέψει στην αγκαλιά του για τουλάχιστον μια ώρα μέχρι να την πρήξει να πάνε να φάνε. Καταβάθος της άρεσε αυτή η παιδιάστικη συμπεριφορά του, ακόμη κι αν εκείνη την ώρα ήταν μέσα στην γκρίνια.
Κοιτούσε τον εαυτό της στον καθρέφτη με μια γκριμάτσα. Προσπαθούσε να καταλάβει αν της αρέσει εν τέλει αυτή η μπλούζα, δεν την είχε ξαναβάλει, την απέφευγε γιατί ήταν πολύ κολλητή για τα γούστα της. Ο Άλεξ πίσω ενώ είχε ντυθεί μέσα σε πέντε λεπτά φαινόταν υπέροχος με τις φόρμες του και σαν να είχε κάνει τον καλύτερο ύπνο της ζωής του. Που μπορεί να τον είχε κάνει.
«Ξέρουμε και οι δύο Άλεξ σε ποιον έχουν αδυναμία» μια μικρή νότα από παράπονο έφυγε από τα χείλη της. Την κοίταξε με ένα στραβό χαμόγελο μέσα από την αντανάκλαση του καθρέφτη καθώς σηκωνόταν όρθιος. Πήγε κοντά της και πέρασε το χέρια του γύρω από την μέση της.
«Ναι αλλά εγώ έχω σε σένα αδυναμία,» η Ίρις κοκκίνισε «οπότε θα έχουν σίγουρα και σε σένα. Μην είσαι αρνητική, ναι Ίρις μου; Άντε πάμε!» της άφησε γρήγορα ένα φιλί στο μάγουλο και εκείνη προσπάθησε να επιστρέψει στην πραγματικότητα όσο έβγαιναν έξω. Δεν μπορούσε να επιλέξει ποια πλευρά του προτιμούσε περισσότερο.
Η τάξη είχε ήδη γεμίσει με τα παιδιά και τα περισσότερα έτρεξαν στον Άλεξ μιας και είχε λείψει την προηγούμενη φορά. Προς έκπληξή της, μερικά παιδιά ήρθαν και σε αυτήν λέγοντας τα νέα τους. Η Ίριδα τους άκουγε χαμογελώντας επιλέγοντας τραγούδι για το τρέξιμο.
Η Κορίνα προσπάθησε να διαπραγματευτεί, όμως σήμερα δεν υπήρχαν δικαιολογίες. Είχαν δουλειά να κάνουν. Ούτε ο Άλεξ μπορούσε να τους σώσει αυτήν την φορά!
YOU ARE READING
True blue
Teen Fiction"Και, υπόκλιση!" Τα νούμερα της Ίριδας είναι πολύ συγκεκριμένα. Είναι μόνο τρία: το ένα, το πεντακόσια και το σαράντα-πέντε. Ούτε μισό παραπάνω ή λιγότερο. Αυτή την πραγματικότητα έχει δημιουργήσει και δεν την αφήνει πίσω. "Το μπλε είναι το αγαπημέ...
