True blue

24-Ελληνικός καφές

Τα χέρια του πήγαν στην πλάτη της, όχι τόσο πάνω ώστε να ξεκουμπώσει το σουτιέν, αλλά αρκετά χαμηλά για να παίζει με το ύφασμα της κολλητής μπλούζα της. Η Ίριδα δεν το είχε ξανακάνει όλο αυτό και ένιωθε χαμένη, παρόλα αυτά αυτή η αδρεναλίνη της ανακάλυψης ο ένας του άλλου της προκαλούσε ξεκάθαρη έξαψη.

Δεν ήξερε αν έπρεπε να περιμένει υπομονετικά να της βγάλει εκείνος την μπλούζα ή να το κάνει μόνη της. Αλλά εκείνη την στιγμή δεν είχε ιδιαίτερη υπομονή, οπότε ξεκίνησε να την βγάζει μόνη της. Όταν ο Άλεξ, κάπου στα μισά, του έφυγε το σοκ, την βοήθησε να την βγάλουν τελείως, πετώντας την αόριστα κάπου στο δωμάτιο. Το μαύρο σουτιέν της πλέον ήτανε εκτεθειμένο μαζί με ένα μεγάλο μέρος του στήθους της.

Άρχισε να την φιλάει παντού. Από τα μάγουλα της, μέχρι τα χείλη της και από τον λαιμό της μέχρι να εγκατασταθεί στο στήθος της. Φιλούσε, ρουφούσε και μαλάκωνε με την γλώσσα του το σημείο, με την Ίριδα να μην μπορεί να ελέγξει τις αναπνοές της. Του τραβούσε μαλακά τα μαλλιά κάθε φορά που πήγαινε και σε ένα καινούργιο σημείο. Το δέρμα της είχε αναψοκοκκινίσει και εκείνα τα μέρη του σώματος της ακόμη περισσότερο.

Όσο κι αν του άρεσε του Άλεξ το δαντελωτό μαύρο σουτιέν της, είχε την ανάγκη να το βγάλει. Το ξεκούμπωσε και απόλαυσε το ακάλυπτο στήθος της με της θηλές της πιο ερεθισμένες από ποτέ. Η Ίριδα πρώτη φορά δεν είχε την ανάγκη να καλυφθεί. Γιατί μπροστά της ένιωθε η πιο όμορφη και δεν σταμάτησε να της θυμίζει ψιθυρίζοντας της το μα βραχνή φωνή στο αφτί της.

Η Ίρις σήκωσε ελαφρώς το σώμα της ώστε να φτάσει και τον δικό του λαιμό. Να τον φιλήσει όπως εκείνος αυτή, να νιώσει αυτή την υγρή ευχαρίστηση και από εκείνη. Τον άκουγε να του κόβετε η ανάσα και μετά να την ξαναβρίσκει. Δεν μπορούσε να εξηγήσει πόσο αναστάτωση της προκαλούσε αυτό το άκουσμα.

Τα ρούχα τους ήταν απλώς εμπόδιο. Σιγά σιγά όμως έφευγαν από ανάμεσά τους. Η κοπέλα προσπαθούσε να σκεφτεί καθαρά αλλά δεν μπορούσε, τον ήθελε τώρα. Αυτή ήταν η στιγμή τους. Μα, δεν γινόταν να μην του πει πως αυτή θα είναι η πρώτη της φορά με κάποιον. Είχανε πει τόσα πράγματα μεταξύ τους, ωστόσο το συγκεκριμένο θέμα η Ίριδα πάντα το απέφευγε, ό,τι είχε να κάνει με προσωπικά το απέφευγε. Μονάχα εκείνη την στιγμή κατάλαβε πως έκανε λάθος, διότι το σώμα που την κάλυπτε άνηκε στον πιο σωστό άνθρωπο. Στον δικό της.

«Άλεξ...» είπε ξέπνοα καθώς τα παντελόνια τους ήταν έτοιμα να έχουν την ίδια μοίρα με το τα υπόλοιπα ρούχα τους. Εκείνος την κοίταξε μαγεμένος μέσα στην δική τους στιγμή. Της άρεσε να τον βλέπει έτσι, με την ίδια έξαψη όπως εκείνη.