ရွှေလက်ဖြင့်သာ ခေါ်တော်မူ(အပိုင်း ၃၁)
ရင်ဘက်ကလေးအပေါ် လက်ချောင်းကလေးတွေနှင့်ပွတ်သပ်ကြည်စယ်ရင်း ခင်ကတပြုံးပြုံးနှင့် နားထောင်နေလေသည်။ ချစ်လွန်းကိုလည်း ခင့်ခါးကလေးကိုပြန်ဖက်ထားရင်း ပါးပြင်ကိုတစ်ချက်ငုံ့နမ်းလိုက်လေသည်။
"မမခင်သိလား...."
"ဘာကိုလဲ"
"အဲ့တုန်းက မမခင်လွှင့်ပြစ်လိုက်တဲ့ ဆီးစစ်တံလေ။ အခုထိမောင့်မှာရှိသေးတယ်သိလား"
"ဟင်....ဘာလုပ်ဖို့သိမ်းထားတာလဲ"
"မောင့်ဘဝမှာ တစ်ခါမှမပျော်ဖူးတဲ့ပျော်ရွှင်ခြင်းတွေကို သယ်ဆောင်လာတဲ့ပစ္စည်းကို မောင်ကအမှိုက်ပုံးထဲလွှင့်ပြစ်စရာလား။ သိမ်းထားတာပေါ့။ "
"ရှင်ပျော်ပေမဲ့ ကျွန်မကသေလောက်အောင်ငိုချင်ခဲ့တာသိရဲ့လားမောင်ချစ်လွန်းကိုရဲ့"
ရင်ဘက်လေးကို လက်သီးဆုပ်ကလေးနှင့် ထုပြီးနူတ်ခမ်းလေးဆူကာ ပြောလိုက်သည့်ခင့်စကားကြောင့် သူအားနာသွားရလေသည်။ ခင့်ပါးပြင်လေးကိုနမ်းရှိုက်ရင်း တင်းကြပ်စွာဖက်ထားကာ....
"ဒီတစ်ခါတော့ ကျိမ်းသေပေါက်ပျော်အောင်ထားပါ့မယ်။ မမခင်ကို စိတ်ဆင်းရဲအောင်မလုပ်တော့ဘူးနော်။"
"ပြောတာပဲ...."
ခင်ကမျက်စောင်းလေးထိုးလိုက်လျှင် သူအသဲယားကာ တစ်ကိုယ်လုံးကို ဆွဲညစ်လိုက်၏။
"မောင့်အဖွားကြီးက ချစ်စရာကြီးကွာ"
"ချစ်လွန်းကို...နင်နော်"
"စတာ...စတာ...."
"အဖွားကြီးဆိုရင် အနားမကပ်နဲ့လေ။သွား...သွား...."
"မသွားပါဘူး...ဒီအဖွားကြီးတောင်ချစ်မဝတဲ့ဟာ။ "
"သွားပါ...အပိုတွေ"
"အပိုတွေမဟုတ်ဘူးဆိုတာ သက်သေပြမယ်။ လာထား...."
"အ....မောင်နော်...."
ခင့်ခါးလေးကနေ ဆွဲဖက်လျှက် ခုတင်နှင့်ကျောပြင်ကပ်သွားအောင်ဆွဲလှည့်လိုက်ပြီး သူကအပေါ်ကနေအုပ်မိုးထားလျှင် ခင့်မျက်နှာကလေးပြုံးပြုံးစိဖြစ်သွားလေသည်။
YOU ARE READING
ရွှေလက်ဖြင့်သာ ခေါ်တော်မူ
Romanceမိသားစုရဲ့ ဥပေက္ခာတွေကြောင့် ဆိုးသွမ်းနေတဲ့အမျိုးသမီးနဲ့ သူမကို နည်းနည်းလေးမှကြည့်မ ရသည့် ကောင်လေးတို့ မထင်မှတ်ထားဘဲမှားမိရာကနေ သူတို့နှစ်ယောက်ဘဝထဲကိုကလေးလေး ရောက်လာသောအခါ...
