ေ႐ႊလက္ျဖင့္သာ ေခၚေတာ္မူ
(အပိုင္း ၁၉)
"အေမ...အေမ....အေဖ့"
"ေဟ..."
အိမ္ေပါက္ဝကေန ေအာ္ေခၚသည့္ ခ်စ္လြန္းကိုအသံေၾကာင့္ အေမတို႔သာမက အစ္မႏွစ္ေယာက္ကပါ ထြက္လာၾကေလသည္။ သူ႕လက္ေပၚမွာ ေျမာ့ေျမာ့ကေလးပါလာသည့္ ခင့္ကိုျမင္လွ်င္ အကုန္လုံး ျပာယာခက္သြားေလသည္။
"ဟင္...ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ"
"မသိဘူးအေမ...မမခင္ကို တစ္ခုခုလုပ္ေပးၾကပါဦး၊ "
"အိမ္ေပၚတက္...အိမ္ေပၚတက္..."
ခင့္ကို ဘုရားစင္ေရွ႕က ဖ်ာေပၚမွာပဲ ခ်သိပ္ရင္း ေဘးကေနဝိုင္းၿပီး ေျခဆုပ္လက္နယ္ လုပ္လ်က္ သတိလည္လာေအာင္ လုပ္ေပးေနၾကသည္။ အစ္မန်စ္ေယာက္မွာလည္း မတည့္တာက မတည့္ေသာ္လည္း ကူပါကယ္ပါျဖစ္ေတာ့ မသိသလိုမေနနိုင္ေပ။ေဘးကေန ယက္ခပ္ေပးၾကေလသည္။
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ကေလးမေလးက"
"မသိဘူးအေမ၊ အိမ္ေအာက္ထပ္က မမခက္ေအာ္သံၾကားလိုက္လိူ႕ ဆင္းၾကည့္တာ ေရခ်ိဳးတဲ့ေနရာမွာ လဲက်ေနတာေတြ႕တာ။ ဘာလုပ္ရမွနိးမသိလို႔ အေမ့ဆီေခၚလာတာ"
"ကေလးမေလးၾကည့္ရတာ တစ္ခုခုလန့္သြားတဲ့ပုံပဲ။ လန့္ၿပီး သတိလစ္သြားတာ။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ နဖူးမွာ ေခြၽးေတြထြက္ေနတယ္ သုတ္ေပး...သုတ္ေပး။ ေဘးကေနလည္း ယက္ခပ္ေပးလိုက္ၾက"
"ျမန္ျမန္သတိရေအာင္ လုပ္ပါဦးအေမတို႔ရာ...မမခင္တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ ကြၽန္ေတာ္ေသမွာဗ်"
ငိုႀကီးခ်က္မဲ့ ေျပာေနသည့္ ခ်စ္လြန္းကိုကိုၾကည့္ၿပီး အစ္မႏွစ္ေယာက္လည္း စိတ္မသက္သာေပ။ အေဖျဖစ္သူကေတာ့ သူ႕သားကို ပိုလြန္းတယ္ဟူသည့္အၾကည့္ျဖင့္သာ ၾကည့္ေနေလသည္။
"မငယ္..သြား၊ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက သံပရာသီးေလးသြားယူ၊ ကေလးမေလးႏွာေခါင္းနား ရႉေပး။"
"ဟုတ္...အေမ"
"မႀကီးလည္း ကေလးမေလးကို ယက္ခပ္ေပး၊ နဖူးက စီးက်ေနတဲ့ ေခြၽးေတြသုတ္သုတ္ေပး။ ကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ႕ လဲက်ေနတာ မေကာင္းေပမဲ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ အခုခ်ိန္ ဆရာဝန္လည္းေခၚရမွာမဟုတ္ဘူး။ သတိရေအာင္သာ လုပ္မွရမယ္"
YOU ARE READING
ရွှေလက်ဖြင့်သာ ခေါ်တော်မူ
Romanceမိသားစုရဲ့ ဥပေက္ခာတွေကြောင့် ဆိုးသွမ်းနေတဲ့အမျိုးသမီးနဲ့ သူမကို နည်းနည်းလေးမှကြည့်မ ရသည့် ကောင်လေးတို့ မထင်မှတ်ထားဘဲမှားမိရာကနေ သူတို့နှစ်ယောက်ဘဝထဲကိုကလေးလေး ရောက်လာသောအခါ...
