True blue

20-Και η αρχή του τέλους

Η Στεφανία της χτύπησε ελαφρά τον ώμο και έκανε κίνηση να φύγει, να την αφήσει να ετοιμαστεί με την ησυχία της. Το βλέμμα της έπεσε καταλάθος στο παράθυρο του δωματίου και έκρυψε ένα μειδίαμα.

"Στεφανία, να σε ρωτήσω κάτι άσχετο" σταμάτησε απότομα και έγνεψε καταφατικά περιμένοντας να μιλήσει. Στιγμιαία το μετάνιωσε, ωστόσο ήθελε να ακούσει μια διαφορετική γνώμη, "Πιστεύεις στο ότι 'ο κακοποιημένος γίνεται κακοποιητής'; Περίεργη ερώτηση το ξέρω αλλά το σκεφτόμουν σήμερα"

Η κοπέλα στάθηκε για λίγο στη θέση της. Δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί πολύ. "Όχι απαραίτητα, είναι ανάλογα την κρίση του καθενός" 

Η Ίριδα έγραψε την πρώτη εκδοχή στο παράθυρο.

"Άστα τώρα όμως αυτά τα φιλοσοφικά γιατί ο Αλέξανδρος είναι ήδη κάτω και σε περιμένει" 

"Τι;" ρώτησε μαζεύοντας γρήγορα τα καλλυντικά της. Χτένιζε για μια τελευταία φορά τα μακριά μαλλιά της, καθώς πήγε να ρίξει μια ματιά στο παράθυρο του δωματίου. Πράγματι, το αυτοκίνητο του Άλεξ βρισκόταν στο ίδιο σημείο όπου την περιμένει πάντα. 

"Μα, δεν έχει περάσει το ωράριο" μουρμούρισε αφήνοντας την χτένα πάλι στο μπάνιο. Δεν πρόλαβε να κάνει κάτι στο μαλλί της, ούτε την αγαπημένη της πλεξούδα. Επομένως, τα άφησε ίσια στο φυσικό τους.

Η Στεφ σήκωσε τους ώμους δίχως να ξέρει, αν και δεν ήθελε πολλή φαντασία. Βλέπει πως κοιτάζει κάθε μέρα την Ίριδα, "Μπορεί να μην ήθελε να σε κάνει να περιμένεις"

"Μπορεί" έβαλε την αγαπημένη της κολόνια με το άρωμα του ονόματός της και χαμογέλασε βιαστικά στη φίλη της. Ακόμη και τις γόβες με το παλτό της στην πόρτα τα έβαλε. "Φεύγω!"

"Να περάσετε καλά!"

♤♤♤

Μέχρι η Ίρις να κατέβει κάτω -τσεκάροντας παράλληλα τον εαυτό της στο καθρεφτάκι της-, ο Άλεξ είχε ήδη βγει από το αμάξι. Στηριζόταν πάνω του με το αγαπημένο του κουστούμι, το οποίο είχε βάλει απειροελάχιστες φορές αλλά διέγραφε τέλεια τα καλογραμμομένο σώμα του. Με μια πρώτη ματιά, ήταν ένα απλό μαύρο, καλό κουστούμι, αλλά το αδικούσε ο φωτισμός, διότι ήταν ένα ξεκάθαρο σκούρο μπλε!

Μόλις η πόρτα άνοιξε και η χρυσομαλλούσα βγήκε από την πολυκατοικία, τα πάντα για σταμάτησαν για λίγο. Μπορεί να έφταιγε ο αέρας της και η ξεκάθαρα ορατή αυτοπεποίθηση που εξέπεμπε στηριγμένη στις γόβες. Του έδωσε ένα αχνό χαμόγελο, όσο πλησίαζε όλο και πιο κοντά του, ευχαριστημένη από την άφωνη αντίδραση του.