İkra: merak etmeyin şuan en iyi seçenek sizsiniz
Emin Bey: gerçekten mi
İkra: evet, çünkü tek seçenek de sizsiniz
Emin Bey: ayıp oluyor İkra hanım
! İlk bölümlerde texting olsa da devamında düz yazıya geçiyor !
Karşımda onuncu kez "Kim?" diyen Emin'e bakıyordum. "Benim bir arkadaşım, sen tanımazsın" "Hangi arkadaşın, hani başka arkadaşın yoktu" "Düşününce birisi geldi işte boşver sen oraları" dedim, geçiştirmek için yapıyordum. Yakın arkadaşını kardeşine ayarlayacağını bilse bu kadar sakin kalır mıydı bilmiyordum. O yüzden Eylem olduğunu söylemeyecektim.
"Önce bir arkadaşıma söylemem lazım, belki istemez. İsterse arkadaşına söylersen buluşur konuşurlar. Bu arada arkadaşının adı ne?" "Tamam, adı Ahmet Bora Güven. Arkadaşın görmek isterse Instagram'dan araştırsın" dediğinde gülmemek için kendimi zor tutuyordum. Belki Eylem'le tanışıyorlardır bile. "Ben bugün söylerim arkadaşıma" "Tamamdır, oh be! Üstümden koca yük kalktı sanki. Ama bak, Ahmet evlenmek istiyor, ciddi düşünüyor yani. Arkadaşın öyle düşünmüyorsa hiç başlatmasın konuşmayı. Benim arkadaş biraz enayidir, hemen kanıp aşık olur" karşısında gülünce Emin de gülmeme eşlik etti. "Merak etme sen" dedim.
"Eee o zaman ben gideyim, iş beni bekler. Öğlen geri gideceğimi söylemiştim" dudağımı belli belirsiz büzdüm. Daha uzun süre birlikte oluruz sanmıştım. "Üzülme ben yine yanına gelmeye çalışırım, tamam mı?" "Tamam" dedim kafamı sallarken. "İş sonuçta, yapacak bir şey yok" dedim. "Elimden geldiğince yanına gelmeye çalışacağım" "Biliyorum" alnıma belli belirsiz öpücük kondurdu.
"Teyzecim ben çıkıyorum, işe yetişmem lazım" "Bir kahve falan yapsaydık?" "Başka zamana inşallah" annemin elini öptükten sonra onun için ceketini askılıktan aldım. Giymesine yardımcı olduğumda evli çiftler gibi olduğumuzu düşünmek sırıtmama neden olmuştu. Emin de bunu anlayınca bana göz kırpıp ayakkabısını giydi.
"Görüşürüz kendinize dikkat edin" dedi hem anneme hem de bana. "Sen de kendine dikkat et, kolay gelsin" "Sağ ol güzelim" asansöre bindikten sonra kapıyı kapatıp kocaman sırıtmayla oturma odasına gidip kendimi koltuğa attım.
Aklıma Eylem olayı gelince hızla telefonu elime aldım ve mesaj attım.
İkra: müsait olunca beni hemen arar mısın?
Eylem yaklaşık iki haftadır gerçek bir savcıydı. İşte olup olmadığını bilmediğim için arayamıyordum.
Bir saate yakın bir süre sonra telefonumda arayan kişinin Eylem olduğunu görünce hızla aramayı açtım.
"Yenge, ara beni yazmışsın bir şey yoktur inşallah" "Yok kötü bir şey olmadı" "Oh rahatladım valla. Duruşmadaydım, yeni bitti sayılır. Anca arayabildim, ne oldu?" arkadan araba sesleri geliyordu. "Sana nasıl diyeceğimi bilemiyorum ama" "Söyle yenge, aaa benden mi çekiniyorsun çok ayıp" "Yok çekinmek değil tam, şimdi birisi var" "Eee?" "Evlenmek istiyormuş, kız arıyor yani anlayacağın. Benim de aklıma sen geldin" "Nasıl yani? Ben anlamadım ki yenge" "Yani biri var ve onunla buluşup konuşur musun? Birbirinizi beğenirseniz devam edersiniz konuşmaya, ha yok olmazsa bir daha birbirinizi görmezsiniz" "Yok yaa, ben uğraşamam öyle şeylerle" "Ne olacak ki? Bir kere sadece" derin nefes aldı. "Tamam ama senin için yaparım, sonradan görüşeceğimi de sanmıyorum" "Tamam canım görüşmek istemezsen zorlayamaz zaten kimse. Ama bir şey daha var"
"Başka bir şey mi var?" "Evet, bu tanışacağın kişi varya" "Evet var" "Heh işte o kişi senin abinin yakın arkadaşı" "Ne?" diye bağırdıktan sonra arabadan ani fren sesi geldi. "Ciddi misin yenge, abimin haberi var mı bundan" "Abin söyledi kız bul diye, ama senin adını vermedim" dediğimde güldüğünü duydum. "E tamam ya, biraz eğleniriz. Eğlence çıkar bize de" hala gülüyordu. "Eminsin değil mi?" "Eminim eminim yenge, bu buluşacağım kişinin adı neymiş?" "Ahmet Bora Güven" "Ahmet Bora, tanıdık geldi. Duymuştum galiba birkaç kere" "Ben Emin'e söyleyim arkadaşım kabul etti diye. Yer ve zamanı öğrenip sana haber veririm" "Tamam yengecim, öptüm. Haber bekliyorum senden" "Görüşürüz güzelim ben de öptüm" diyip telefonu kapattım. Umarım bu işin sonu güzel biterdi.
Emin'den haber aldıktan sonra Eylem'e söyledim. Şimdi sıra Eylem'den gün raporu almaktı.
Eylem Demir'in Anlatımıyla
Bugün akşam saatlerde randevum olduğuna hâlâ inanamıyordum. Ama inanamadığım şey bu değildi, abimin arkadaşıyla randevuya gidecek olmamdı. Bu eğlence arayışım bir gün başıma bela olacaktı ama neyse, abim bana kıyamazdı. En fazla arkadaşını biraz pataklardı, o kadar. O da beni hiç alakadar etmezdi.
Son olarak sürdüğüm rujla makyajımı bitirip evden ayrıldım. Arabayla gideceğim yer yakın olduğu için hızla gidip arabamı güzelce park edip kafeye girdim.
Etrafa bir süre bakındığımda tek başına oturan bir kişi vardı. Onun yanına doğru yaklaşıp konuştum.
"Sen Ahmet Bora mısın?" dediğimde soğuk olduğunu anlayınca gülümsedim. Şakası yoktu, Allah var yakışıklı çocuktu, yazık. Abim duyunca yakışıklılığı harcanacak. Düşüncelerimden sıyrılıp ona baktığımda kocaman gülümsemeyle bana bakıyordu. Tamam, güzel kızım hem de baya olabilirim ama anında da aşık olmazsın ki be adam.
"Evet benim, sen?" "Ben de Eylem" dedim, kaşları ışık hızında çatılıp geri normale döndü. Oturmam için sandalyeyi gösterdi. Ben oturduktan sonra o da oturdu.
"Ben açık konuşmak istiyorum" "Tabii ki" "Ben yakın arkadaşın olan Emin' in kardeşi Eylem'im" tek nefeste söyleyip kurtulmuştum. "Ne?" dediğinde bugün ikinci şok yaşayan kişi Ahmet Bora olmuştu.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
