Görücü mü Geliyor?

•18•

"Alo" dedim titreyen sesimle. Sesimin titreme sebebi çenemin de titremesiydi. Çenem titredikçe konuşmam zorlaşıyordu.
"Alo" dedi endişeyle.
"İkra Hanım iyi misiniz? Neler oluyor?Alo! Orda mısın?"
"Burdayım, burdayım. Şey ben" çenem o kadar titriyordu ki konuşamıyordum bile. Titremesi soğuktan mıydı yoksa yaşadıklarımdan mıydı bilmiyordum.

"Sen ne? Ne oldu lütfen bir şey söyleyin. Endişeleniyorum"
"Ben, ben ne yapacağımı bilmiyorum. Nolur bana yardım edin" dedim ve artık ağlamamı durduramıyordum. İkinci kez kendimi bu kadar çaresiz hissediyordum.
"Şimdi sakin ol ve nerde olduğunu bana söyle tamam mı? Orda mısın?"
"Burdayım, tamam ama"
"Ama ne?" dedi.
"Ben, şey. Nerde olduğumu bilmiyorum"
"Nasıl yani? Nasıl nerde olduğunu bilmiyorsun"
"Bilmiyorum işte. Neredeyim hiçbir fikrim yok. Çok korkuyorum Emin bey, ne yapacağım ben?"
"Tamam, şimdi bana konumunu atıyorsun ve ben de senin yanına geliyorum. Anlaştık mı?"
"Tamam" dedim çenemin titremesini durdurmaya çalışarak.

Telefonu kapatıp konumu attım ve direkt gördü, çevrimdışı oldu. Gerçekten, ben neredeydim? Telefonu cebime atıp ellerimi ovuşturmaya başladım. Ellerim ısındıkça titremem biraz daha azalıyordu. Yüzümdeki yaşlar üşümeme sebep oluyordu. Hızlıca onları silip ellerimi cebime attım ve ısınmaya çalıştım.

"İkra hanım, duymuyor musunuz beni?" yavaşça yüzümü çevirdiğimde onu gördüm. Saçları dağınık, kot pantolon beyaz tişört üstüne siyah ceket giyinmişti.
"Erken gelmişsiniz" dedim gülümsemeye çalışarak. Bankta biraz yana kaydım ve onun da oturması için yer açtım. Hiç tereddüt etmeden yanıma oturdu.

"İkra hanım iyi misiniz? Burada ne işiniz var?"
"Burası neresi ki?"
"Benim yaşadığım mahalle"
"Nasıl?" dedim gözümü büyütüp.
"Evet, hemen şu arkadaki binada yaşıyorum, o yüzden çok hızlı bir şekilde geldim"
"Ben, bilmiyordum" hemen üstündeki ceketini çıkartıp sırtıma koydu. Hayır diyemedim, çünkü donmak üzereydim.

"Neyse bırak şimdi bunları. Siz neden buradasınız. Ne oldu?" parmağıyla babamın vurduğu yanağımı gösterdi.
"Ne oldu yanağına? Kim yaptı bunu?" dedi hiddetle. Gözleri sinirle bakıyordu.
"Önemli bir şey değil, geçti gitti" dedim.
"Sizi de çağırmak istemezdim ama o an ne yapacağımı bilemedim, yazdığınızı görünce düşünmeden aradım"
"Arayabilirsin elbette, ama lütfen bana ne olduğunu anlatın"

"Babam" dedim, bana söylediği şeyler aklıma geldi.
"Babam sanırım görüştüğümüzü öğrenmiş"
"Sana şiddet mi uyguladı yoksa!"
"Yani, küçük bir tokat sanırım. Önemli olan tokatı değildi, sözleri daha çok acıttı" gözümden akan yaşı hemen sildim.
"Sana ne söyledi?"
"Boşverin, sizi sıkmak istemem" eline baktığımda yumruk olduğunu gördüm.
"Bakın, beni sıkmıyorsun. Tamam mı? Şuan bana ne olduğunu anlat, hadi"
"Peki" burnumu çektim.
"Babam birilerinden duymuş bizim görüştüğümüzü. Eve gelince bağırdı çağırdı, sonra ortam gerildi evden çıkmak zorunda kaldım. Uzun süre koştum ve buraya kadar geldim"
"Şimdi ne yapacaksın?"
"Bilmiyorum, ama bugün o eve gitmek istemiyorum. Onu görmek istemiyorum"
"Tamam ama akşam sekizi geçiyor. Hava da karardı, dışarda kalamazsın. Kalabileceğin bir arkadaşın var mı?"
"Bir arkadaşım var. Ama o nişanlı ve şuan nişanlısının ailesiyle yemekteler, gidemem"

"Offf" dedi ve derin bir nefes aldı. Şakağını ovuşturdu.
"Benim aklıma bir şey geliyor ama kabul eder misin bilmiyorum"
"Ne, aklına ne geliyor?" dedim merakla.
"Bu gecelik bana gelin, eğer eve gitmek istemiyorsan başka da şansın yok gibi. Dışarda bırakamam seni"
"Ailen rahatsız olmasın?" gülümsedi.
"Ben tek yaşıyorum, kimse rahatsız olmaz"
"Yanlış anlaşılır, öyle olmaz" dedim.
"Bir şey yapmasak bile yanlış anlaşılıyoruz, o yüzden fazla takılma. Kim ne düşünmek isterse düşünsün, sen ne olduğunu biliyorsun sonuçta" başka bir çarem var mıydı ki? Hayır yoktu. Hayal'in gününü mahvedemezdim. Başka da arkadaşım yoktu. Gidebileceğim kimse kalmamıştı.

Ben düşünürken Emin Bey karar vermemi sabırla beklemişti. Yanıma dönüp kollarına baktım, soğuktan tüyleri diken diken olmuştu. Ona da daha fazla eziyet edemezdim.

"Peki madem, gidelim" dedim.