Της το έσπρωξε πίσω. "Ίριδα είναι δικά σου"
"Μα δεν δούλεψαν..." ο άντρας την κοίταξε επιβλητικά λες και είπε κάτι εξωπραγματικό που τον πλήγωσε. Όταν έπαιρνε αυτό το ύφος ένιωθε άσχημα, ήταν ο μόνος στην οικογένεια που μπορούσε να τον κάνει.
"Η καλή τύχη πηγάζει από μέσα μας, όπως κάθε ενέργεια. Για κάποιο λόγο έγινε όλο αυτό, επίσης μπορεί αυτή την στιγμή να δουλεύει η τύχη σου για κάτι άλλο και εσύ να κοιμάσαι. Δεν είναι όλα ο χορός αγάπη μου" της χάιδεψε απαλά τα χρυσά μαλλιά της και εκείνη δεν απάντησε τίποτα. "Δεν πήρες τυχαία το όνομα σου, αξιοποίησε το όπως πρέπει. Άντε, ψηλά το κεφάλι και πήγαινε να δείξεις ποια είσαι, ναι;" μπορεί να μην έλεγε συχνά την τελευταία συμβουλή, ωστόσο ακουγόταν πολύ διαφορετικά με την δική του την φωνή πάρα με της Κιάρα.
Του χαμογέλασε εγκάρδια. "Ναι μπαμπά μου, καλό ταξίδι" τους χαιρετούσε όλους από μακριά μέχρι να χαθούν από τον ορίζοντα.
Άνοιξε το κουτί και έτρεξε στο μπάνιο του αεροδρομίου να τα βάλει. Ένιωθε πως έκανε μεγάλο λάθος που τα έβγαλε. Για κάποιο λόγο είναι δικά μου, για κάποιο λόγο μου τα έδωσε η γιαγιά -που μπορεί να μην γνώρισα ποτέ- μαζί με το όνομα της.
Κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη κοιτάζοντας τα σκουλαρίκια έντονα. Ποια λες να είναι αυτή η πεταλούδα πάνω τους;
Μόλις πήγαινε σπίτι θα το έψαχνε. Είχε μια ανάγκη να μάθει ποια ήταν αυτή μπλε πεταλούδα πάνω στο κόσμημα που κληρωνόμησε. Και πάνω από όλα γιατί μπλε.
Άρχισε να πιστεύει πως το σύμπαν της έκανε πλάκα με το συγκεκριμένο χρώμα.
[...]
Σήμερα ήταν το τελευταίο τους μάθημα. Δεν είχε ιδέα πως πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός και άρχισε να αγχώνεται σε υπερβολικό βαθμό.
Η ρουτίνα τους αυτές τις εφτά μέρες φάνταζε αρκετά σπιτική, αρκετά βολική και χουχουλιάρικη, σαν το αγαπημένο σου άρωμα σεντονιού ένα πράγμα. Έτσι το είχε σχεδιάσει στο κεφάλι της.
Πήγαινε σε καθημερινή βάση σπίτι του και την διάβαζε με τα αγαπημένα της ασημένια γυαλιά. Μετά από κάθε μάθημα η Ίριδα απέφευγε το φιλί σαν ο διάολος το λιβάνι. Όχι γιατί δεν ήθελε, αλλά γιατί πλέον θα ήταν ξανά συνεργάτες, δεν μπορούσαν να μπλέξουν επαγγελματική και προσωπική ζωή.
Ή τουλάχιστον σύμφωνα με τους κανόνες της Ίριδας. Ο Άλεξ από την αλλή δεν έδειχνε ιδιαίτερη συμπάθεια και κατανόηση σε αυτόν τον νοητό κανόνα.
YOU ARE READING
True blue
Teen Fiction"Και, υπόκλιση!" Τα νούμερα της Ίριδας είναι πολύ συγκεκριμένα. Είναι μόνο τρία: το ένα, το πεντακόσια και το σαράντα-πέντε. Ούτε μισό παραπάνω ή λιγότερο. Αυτή την πραγματικότητα έχει δημιουργήσει και δεν την αφήνει πίσω. "Το μπλε είναι το αγαπημέ...
14-Ο καμβάς του μπλε
Start from the beginning
