ချစ်သက်ဝေ

အပိုင်း (၁၉)

- ချစ်တာ ချစ်တာပဓာန -

" ကုသိုလ်တရား တိုးပွားစေတဲ့ အာရုံကောင်းတွေဟာ စိတ်ရဲ့ အားဆေးတွေပါ။ ခန္ဓာကိုယ် အားရှိဖို့ အစားကောင်းတွေ နေ့တိုင်း စားပေးရသလို စိတ်ဓာတ်အားရှိဖို့အတွက်လည်း အာရုံကောင်းတွေ နေ့တိုင်း စားပေးဖို့ လိုအပ်ပါတယ်။ စိတ်ကို ရွှင်လန်းတက်ကြွ အားဖြစ်စေတဲ့ အာရုံကောင်းတွေထဲမှာ အကောင်းဆုံး အာရုံကောင်းကတော့ ဘုရားအာရုံပါပဲ။

အာရုံကောင်း ဖြစ်ရုံသက်သက်နဲ့ စိတ်က အလိုအလျောက် အားရှိသွားတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ အာရုံကောင်းကို စိတ်ကောင်းနဲ့ ခံယူမှစိတ်က အားရှိသွားတာပါ။ စိတ်ကောင်းဆိုတာ ယုံကြည်လေးမြတ်မှု သဒ္ဓါနဲ့ နားလည်သိမြင်မှု ပညာကို ပြောတာပါ။ ဘယ်လောက်ကောင်းတဲ့ အာရုံပဲဖြစ်ဖြစ် သဒ္ဓါပညာနဲ့ မခံယူရင်စိတ်ကို အားမရှိစေပါဘူး။ သဒ္ဓါပညာနဲ့ ခံယူမှ စိတ်ကို အားရှိစေပါတယ်။

အာရုံကောင်းကို သဒ္ဓါပညာ စိတ်ကောင်းနဲ့ ခံယူလိုက်လို့ စိတ်မှာ အားရှိသွားပြီဆိုရင် အားရှိသွားတဲ့စိတ်က အနာရောဂါတွေကိုလည်း ပျောက်ကင်းစေနိုင်ပါတယ်။ ဘေးရန်အန္တရာယ်တွေကိုလည်း လွန်မြောက်စေနိုင်ပါတယ်။ ချမ်းသာကောင်းကျိုး အမျိုးမျိုးကိုလည်း အံ့သြဖွယ်ကောင်းလောက်အောင် ဆိုက်ရောက်လာစေနိုင်ပါတယ်။ "

တရားစာအုပ်ကို လက်ကချ၍ ဆရာတော်ဘုရားပြောသမျှကို သက်ဝေ အတွေးနယ်ချဲ့နေမိသည်။ သက်ဝေ အခုရက်ပိုင်း ဘုရားကိုသာ အာရုံပြုနေမိသည့် ရက်တွေက နေ့စဉ်လိုလိုပဲမဟုတ်လား။ ဒီလိုဆိုတော့ စိတ်က မပျံ့လွင့်ဘူးလား ဆိုပြန်ရင်လည်း ဖြေရခက်သည်။ စိတ်ဟူသည်မျိုးက ချုပ်တည်းရမလွယ်ကူပေ။ ယခုလောလောဆယ်တွင် စိတ်က နှာသီးဖျားသို့ရိုက်ခတ်နေသည့် ဝင်လေ ထွက်လေ မှတ်နေသော်လည်း နောက်မကြာခင် စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းတွင် ထိုစိတ်အစုံက လောကထဲသို့ လှည့်လည်ဖြန့်ကျက်ချင် ဖြန့်ကျက်နေတော့တာမဟုတ်လား။

ဘုန်းဘုန်းရေးထားသကဲ့သို့ အာရုံကောင်းကို ပြုရန်လည်း ခက်ခဲနေပါသည်။ သက်ဝေက သဒ္ဓါပညာဖြင့် နားလည်သိမြင်၍ ဘုရားအာရုံကို ခံယူနေခြင်းမဟုတ်ပေ။ ရှုပ်ထွေးနေသော စိတ်ကို သွေဖယ်ရာအနေဖြင့် တရားဓမ္မဘက်သို့ အာရုံပြုခြင်းသက်သက်ဖြစ်၍ သေချာအာရုံမဝင်စား‌နိုင်ပေ။