İmam Bey

7 : Ruh Sarmalı

Sevmek için sebep aramadım hiç sesi yetti kalbime.

Ahmet ARİF

✨

Ali İhsan 'dan

Hilal Hanımın gönderdiği mesaj anlamsız bir şüphe düşürmüştü içime.Birkaç dakika cevap vermesini beklemiştim ama cevap vermemişti.

Ezanın okunmasına az bir zaman kalmış cemaat yavaş yavaş toparlanıyordu.

" Selamünaleyküm Ali abi nasılsın?"

Yanıma gelen mahalleden tanıdığım Fatih di. Hergün namaza istisnasız gelir Cuma günleri sohbet bitene kadar gitmez beni boş buldukça soru sorardı. Benzediğimi söyledikleri için bazen küçük İmam dedikleri oluyordu Fatih'e. Şuan tam da o imamlığa ihtiyacım var.

Allah gönderdi seni Fatih..

" Aleykümselam kardeşim. Çok acil bir işim çıktı, eğer Ezanın bitişine yetişemezsem öğrettiğim gibi namazı sen kıldır tamam mı sana güveniyorum, yapabilirsin değil mi?"

Gözleri ışıldadı. Hevesle onayladı beni " Elbette! Kıldırırım tabi ki. Dualarım kabul oldu, Allah razı olsun abi! "

" Cümlemizden aslanım. Haydi Allah'a emanet. "

Çıkmadan sözü geçer amcalardan birisine de olayı izah edip Hilal hanımı aradım.

İkinci çalışında açılmıştı telefon. Selam vermeye hazırlanıyordum ki karşı taraftan Hilal hanım' ın sesini beklerken erkek sesi duymam ile durdum.

" Artık seni benden kimse almaz."

Yazar'dan

Hilal heyecan ile gittiği yerde hayatının hatası olan Kerim'i görmesi ile dumura uğramıştı.

Güneş batmış, buluşma için seçilen yer oldukça sakin, genç kız korku dolu Kerim ise hazırlıklıydı..

Yanlarına hızla gelen siyah transporterdan inen adamlar genç kızın çığlık ve çırpınmasına aldanmadan fırlatırcasına arabaya bindirdiler. Kerim ön koltuktaki yerini almadan hemen önce etrafı kolaçan etti. Görünürde kimse yoktu.

" Çekin elinizi üzerimden!"

Genç kızın sesi keskindi. Adamlar tereddüt ederek de olsa kızı tutmayı bırakmışlardı. Üstünü başını düzeltip koltuğa oturdu Hilal.

" Kerim sen iyice kafayı yedin herhalde. Başına geleceklerden korkmuyor musun? Komutan kızıyım ben! Unuttun herhalde! Babam böyle birşey yaptığını duyarsa ne yapabileceğini tahmin bile edemezsin!"

Etrafındaki onca adama rağmen cesaretinden milim kaybetmemişti Hilal. Karşısındakinin bir korkak olduğunu biliyordu.

Arkasını döndü Kerim, gözlerinden öfke akıyordu." Aç gözlerini Hilal. Aşığım ben sana. Korkmuyorum kimseden de, sen benim olacaksın! Başka bir ihtimal düşünmedin umarım."

Tiksinir gibi konuştu Hilal. " Asla!"

Ormanlık bir alana girmişlerdi, gelene kadar da yolu izlemiş tahmini olarak nerede olduklarını kestirmeye çalışıyordu. Eski bir evin önünde durdu araba. Arabanın içindeki 4 dalyan gibi adam da Kerim' in ağzına bakıyordu.

" Eve giriyoruz." dedi Kerim. Hilale döndü. " Zorluk çıkarma" dedi.

" Bana dokunmasınlar." dedi Hilal.

Kerim adamlara bakarak başını salladı. Arabadan Kerim ardından iki adamı Hilal ve geriye kalan adamlar inmişti. Temas yoktu ama etrafı çevriliydi.