Mafyanın Kardeşi Olmak

74. Bölüm ( Demirhan ailesi özel bölüm)

[Evet o beklenen bölümü sonunda yazıyorum arkadaşlar , şimdi Derya'nın gittiği ve diğerlerinin ölü olarak bildiği zamana geçiş yapıyoruz]

-Utku Demirhan -

Ablam öleli toplam dört gün olmuştu. Tek umudum otopsi raporunu beklemekti fakat içimdeki umut tohumları giderek azalıyordu . Hayatımda ilk defa bu kadar deger gördüğümü iliklerime kadar hissettiğim bir kişi vardı. Her tutkum diyişinde içim kıpır kıpır oluyordu. Onu o kadar seviyordum ki kısa sürede evdeki en sevdiğim insan olmuştu . Dibinden ayrılmıyor ve hep sülük gibi yapışıyordum ama o hiç itiraz etmiyordu . Aslında hafızasını kaybetmeden önce çok daha fazlasını hissediyordum ama sonra bilinmezlik içinde yaşayan ablam geldi . Aklındaki sorulardan dolayı nasıl davranması gerektiğini bilmediğini anlayabiliyordum.

Belki hafızasını kaybettiğinde her şeyi söylesek daha güzel olurdu , belki ilk geldiğinde daha iyi davransaydık daha güzel olurdu , belki hiç karışmasa daha güzel olurdu .

Şüphesiz ki benden sonra en çok Serdar etkilenir diye düşünmüştüm ama aksine Deha abim ağır bir depresyona girdi . Ablama bu kadar değer verdiğini görmek hoşuma gitse de bunun için çok geç kalmıştı.

Hiç birimiz hala ablamın öldüğünü kabullenememiştik . Dün gece uyumak için ablamın odasına gitmiştim . Gene ben bir şey söylemeden beni anlayıp teselli eden birisi olsun istemiştim. Ablam umursamaz gözükse de çok ilgili biriydi. Biz bir şey demeden hemen anlıyor ve ona göre davranıyordu.

Evdeki herkes odasına çekilmiş tek başına sadece boş boş duruyordu. Ablam senelerdir ailemizde boşluğunu hissettiğimiz kişiydi.

Ablam karışmasaydı babam bizimle daha çok ilgilenir ve bizimle arkadaş gibi olurdu .

Ablam karışmasaydı ailemiz daha sağlıklı bir ilişkide olurdu .

Annem böyle depresif olmazdı.

Belki de tek ilacımız ablamdı ama biz onu her türlü kaybetmiştik.

Odada durduğum her dakika nefes alamıyordum . İkide bir hareket ediyor ya da ablamın odasına gidiyordum. Karun abim ve Deha abim de aynıydı. Karun abim bir kanıt bulmak için ikide bir koşturuyordu.

Deha abim benim gibi kapının önünden ayrılmıyor ve ikide bir kalbini tutuyordu . Serdar ise kitlenmiş gibi ağladığı için annemler onu hastaneye götürmüştü. Sakinleştirici yüzünden yarı baygın yatıyordu.

Kerim ise odasından çıkmıyor ve sadece ablamın fotoğraflarına bakıyordu. Ona bunu layık görmüyordum ama ablam olsa gene ona kıyamaz düşüncesiyle arada ona bakıyordum.

Hiç birimiz konuşmuyor ve yemek yemiyorduk .

Ablamın ölümü bizi de öldürmüştü .

- Deha Demirhan -
Benim kardeşim, Derya'm beş gündür yoktu . Öldü mü onu bile bilmiyordum ama tek temennim onun ölmemesiydi .

Otopsi raporu yanma olduğu için zar zor yapılmaya çalışıyordu çünkü doğru düzgün DNA kalmamıştı. Bunu duyduğumda tamamen yıkılmıştım ama Egemen benim aksime sevinmişti.

Ona sorduğumda Derya'nın kaçırılma olasılığından bahsetmişti. Karun abim bunu duyduğu andan beri bu ihtimal üzerinde çalışıyordu.

Ben bir şeyler yapmak istiyordum ama ayaklarım beni hep kız kardeşimin odasına getiriyordu .

Onca laf ettiğim ama ona rağmen hastayken bana bakan kardeşimin odasına.

Buna hakkım yoktu , ona onca laftan sonra bir de yalan söylemiştim. Yalandan da olsa kız kardeşimin olması bana aşırı iyi hissettirmişti.