True blue

10-Μια εποχή τελειώνει

Αν παρατήσει τον χορό τώρα τι θα κάνει με την ζωή της;

Γιατί να τα παρατήσει ενώ τόσοι πιστεύουν σε αυτή;

Πονάει το μυαλό μου.

Η πόρτα του δωματίου της χτύπησε. Ήταν η Στεφανία. "Ιριδούλα μου; Έχω φτιάξει φαγητό, βγες έξω να φάμε σε παρακαλώ"

Εδώ και είκοσι-τέσσερις ώρες ήταν κλεισμένη μέσα. Ένας Θεός ξέρει αν είχε βγει να πιει νερό καλά καλά! Την παρακαλούσε να βγει να μιλήσουν αλλά εκείνη αρνιόταν.

"Θα έρθω σε λίγο" είπε ψέματα, κάτι που ήξεραν και οι δύο.

Η Στεφ σκέφτηκε να χτυπήσει ξανά, να την πρήξει και στο τέλος να έρθει. Ήταν τσάμπα χρόνος όμως, δεν θα το έκανε. Και στενοχωριόταν πάρα πολύ.

Μπορεί να μην την γνώριζε καιρό αλλά την ένιωθε πολύ κοντά. Μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο είχαν έρθει κοντά. Η Ίριδα δεν το έβλεπε, ωστόσο έβγαζε κάτι θετικό. Θα έκανε τα πάντα να την βγάλει από εκεί μέσα.

Είχε καταλάβει πως κάτι συμβαίνει-την ενημέρωσε και η Νατάσα-αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Δεν ήταν στο χέρι της.

Σήμερα έμαθε πως έχει γενέθλια η μητέρα της. Δεν την άκουσε να την παίρνει τηλέφωνο, δεν άκουσε καμία κίνηση γενικώς από το δωμάτιο. Αναρωτήθηκε σε κάποια φάση αν ζει.

"Σε κάτι ώρες αλλάζει ο χρόνος. Το ξέρω πως δεν είσαι καλά αλλά έλα μόνο για τα τυπικά. Μην το περάσεις μόνη σου, ε;" ακούστηκε πολλή θετική. Η Ίρις γέλασε θλιμμένα πάνω από τα κλαμένα μάγουλα της.

"Εντάξει"

Το ήξερε πως ακόμη και με αυτή την δικαιολογία δεν θα έβγαινε. Η Ρωσίδα κοίταξε την πόρτα με απελπισία. Έπρεπε να κάνει κάτι πιο δραστικό, δεν δέχεται να μείνει και άλλες ώρες εκεί μέσα.

Πήγε στην κουζίνα και έκλεισε την πόρτα πίσω της, μη την ακούσει η Ίρις, αν και ήξερε πως δεν θα έκανε. Αλλά ήθελε να έχει το κεφάλι της ήσυχο.

Δεν είχε ιδέα τι συνέβαινε στην ζωή της. Μπορεί για κάποιο λόγο να είναι έτσι στενοχωρημένη. Μπορεί να το είχε βάλει στοίχημα με τον εαυτό της.

Ή να έφταιγε ένας εξωτερικός παράγοντας. Τον οποίο δεν έχει ιδέα. Αλλά ήξερε ποια θα είχε ιδέα.