ပန်းချီတွေငိုခြင်း

ပန်းချီတွေငိုခြင်း {၂၆}

" ဟိုင်း NamJoon "

လက်လေးပြရင်း ဆိုင်ထဲဝင်လာသောသူကို
တစ်ချက်မျှလှမ်းကြည့်လိုက်တော့
အပြုံးလှလှတွေနဲ့ကြည့်ကောင်းလွန်းလှသော
အသွင်အပြင်တွေနဲ့SeokJinပင်ဖြစ်သည်။

လူငယ်ဆန်ခြင်းအလျဥ်းမရှိ၊
သူ၏အသက်အရွယ်နဲ့လိုက်ဖက်ညီစွာ
ဝတ်စားဆင်ယင်ပုံကသိပ်ကြည့်ကောင်းသည်။
အဆင့်တန်းရှိသည့်လူလတ်ပိုင်းအသွင်ဖြင့်
SeokJinအား NamJoonကကြည့်ရင်း
အကဲခတ်အမှတ်ပေးသည်။

" ဒီနေ့ ဧည့်သည်တွေသိပ်မရှိဘူးနော်..."

" ဟုတ်တယ် ဒီနေ့ ဧည့်သည်နည်းတယ်..."

" ဟုတ်လား...အဲ့ဒါကြောင့် ကိုယ်
ရောက်လာခဲ့တာ..."

ရယ်လျက်ပြောနေသော SeokJinအား
ပြုံးပြတုန့်ပြန်ရင်းစီးကြိုခဲ့လည်း သိပ်တော့
နားမလည်ခဲ့ပါ။

" ကိုယ်ခဏထိုင်မယ်နော် ရတယ်မလား..."

" ထိုင်ပါ တစ်ခုခုသောက်မလား ဘာသောက်ချင်လဲ "

" တော်ပါပြီ ဒီတိုင်းတွေ့ချင်လို့လာခဲ့ရုံ...."

ခုံတန်းလေးတွေဆီထိုင်လိုက်ရင်းမှ
မျက်နှာချင်းဆိုင်ကSeokJinပြောစကားများကို
NamJoonလိုက်မမှီခဲ့ပြန်။

" ဘာကိုတွေ့ချင်တာလဲ ကျွန်တော့်ကိုလား.."

မျက်ရစ်ကင်းမဲ့သော မျက်လုံးအိမ်တွေက
စိတ်ဝင်တစားမေးလာခြင်းကိုSeokJinက
ပြုံးရင်းစိုက်ကြည့်လာပြန်သည်။

" မဟုတ်ဘူး ပန်းတွေကို..."

" အာ...."

" ကျူးလစ်ပန်းအဖြူတွေက သိပ်လှတာပဲနော်...."

" အင်း ဟုတ်တယ် အဖြူရောင်လေးတွေက
အမြင်လည်းအေးတယ်လေ..... "

" ကျူးလစ်ပန်းအဖြူရောင်ရဲ့ အဓိပ်ပါယျကို
သိလား... NamJoonshii"

" တဖက်သတ်အချစ်ကို ကိုယ်စားပြုတာ
ထင်တယ်.. "

SeokJinက NamJoonကိုစိုက်ကြည့်ရင်းသာ
ထပ်မံပြုံးသည်။

" ကျူးလစ်ပန်းအဖြူတွေထဲကပဲ လှလှလေး
စည်းပေးပါ...."

" ဟုတ်ကဲ့ပါ..."

အဖြူရောင်လှလှကျူးလစ်တွေကို
လှပစွာစည်းနှောင်ကာ SeokJinလက်ထဲ
ကမ်းပေးလိုက်သည်။
ပြီးနောက်တွင်ကျသင့်ငွေကို ရှင်းသည်။
NamJoonကိုကြည့်ရခြင်းက
အေးချမ်းသည်။
ဟိုးအရင်ကတည်းက မပြောင်းလဲသော
နေထိုင်ပုံက အမြဲလိုလိုအေးအေးလူလူပင်ဖြစ်သည်။