Κεφάλαιο 47
Ο Ντάζεϊλτον ήρθε χαρούμενος στο μικρό δωματιάκι, που έμοιαζε με βιβλιοθήκη κι ήταν το μέρος όπου κάνανε τα μαθήματά τους κάποιες φορές. Μα αυτή τη φορά όλα έμοιαζαν διαφορετικά, κυρίως η θεία του. «Θεία μου, τι έχεις; Μήπως είσαι άρρωστη;», την ρώτησε το παιδάκι κι εκείνη προσπάθησε να δείξει λίγη από την χαρά που είχε συνήθως όταν τον έβλεπε. Η παρουσία του μέσα στην κόλαση που περνούσε τις τελευταίες μέρες ήταν η μοναδική ηλιαχτίδα. Ο Ντάζεϊλτον συναισθάνθηκε τον πόνο της και ήξερε ότι είχε να κάνει με τον Σίον. Είχε ακούσει για την μάχη και το γεγονός ότι δεν τον έβλεπε πουθενά σήμαινε μόνο ένα πράγμα. Πόσο ήθελε να κλάψει! Προτίμησε όμως να κάνει κάτι άλλο, κάτι για να νιώσουν και οι δύο καλύτερα. «Θεία;»
«Ναι, καλέ μου;»
«Θυμάσαι... εκείνη την ιστορία που μας έλεγες μια φορά; Με το Αηδόνι και το Χελιδόνι που αγαπήθηκαν ενώ ταξίδευαν μαζί για να φέρουν πίσω το Φεγγάρι; Δεν είχες προλάβει να μας πεις το τέλος. Μήπως μπορείς να μου το πεις τώρα;» Στο αίτημά του, η Ραβάννα γύρισε και τον κοίταξε στα μάτια. «Τελικά κατάφεραν να είναι μαζί;», ρώτησε ξανά ο Ντάζεϊλτον.
«Ναι», ψέλλισε εκείνη. «Τα κατάφεραν».
«Τι καλά!», αναφώνησε το παιδί γελώντας. «Και πώς έγινε αυτό;»
Η πρασινομαλλούσα πήρε μια ανάσα και την άφησε να βγει αργά. «Έφτασαν στη λίμνη που έψαχναν και... το Αηδόνι τραγούδησε, μα δεν έγινε τίποτα. Τότε το Χελιδόνι... τραγούδησε κι αυτό μαζί του και κατάλαβαν ότι μόνο όταν τραγουδούσαν μαζί τα αστέρια λάμπανε ξανά και η ζωή γυρνούσε στο δάσος...», η φωνή της έτρεμε και ράγιζε, ήταν έτοιμη να σπάσει. «...έτσι το Φεγγάρι γύρισε πίσω τελικά και η Θεά... εμφανίστηκε μπροστά τους... και τους είπε πως... καταλάβαινε πόσο δυνατή κι αληθινή ήταν η αγάπη τους και θα τα βοηθούσε να μείνουν μαζί και...», η ήδη αδύναμη αφήγηση έπαψε, καθώς τα δάκρυά της κύλησαν και η Ραβάννα ξέσπασε σε αναφιλητά. Ο Ντάζεϊλτον λυπήθηκε πολύ.
«Θεία;», έκανε έτοιμος κι αυτός να βάλει τα κλάματα και σηκώθηκε βιαστικά να πάει προς την πόρτα. «Σας παρακαλώ, η θεία μου κλαίει», πήγε να πει, θέλοντας να βγει έξω και να τραβήξει την προσοχή από τις άλλες ιέρειες, για να έρθουν να την βοηθήσουν, μα αυτή άπλωσε το χέρι της προς το μέρος του.
«Όχι, σε παρακαλώ», τον ικέτευσε με μάτια δακρυσμένα. «Δεν είναι τίποτα, θα μου περάσει».
«Δεν θέλω να κλαις», είπε το παιδί δακρύζοντας κι αυτό. «Τι να κάνω για να μην κλαις;»
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Γυάλινο Φεγγάρι #TYS2023 #SPBC2023
Fantasy'Τα ένιωθε να ξυπνούν: συναισθήματα που θα έπρεπε κανονικά να είχαν νεκρώσει μέσα της. Κι όμως, τα ένιωθε να ανασταίνονται από τη λήθη τους και ν' απειλούν να της τινάξουν τη ζωή στον αέρα. Ήταν σαν το γυαλί, τόσο συμπαγής κι απροσπέραστη, μα ταυτόχ...
