Γυάλινο Φεγγάρι #TYS2023 #SPBC2023

Κεφάλαιο 20

Κεφάλαιο 20

Λέγανε ότι ο ήλιος αργούσε περισσότερο να δύσει όταν βρισκόσουν σε μια βουνοκορφή. Κι όμως, στον Σίον φαινόταν ότι το δειλινό είχε έρθει νωρίς και σκέπαζε τον ουρανό σαν μπρούτζινο σάβανο. Το μικρό του παρατηρητήριο εκεί ψηλά, στα σύνορα, ήταν ιδιαίτερα ερημικό κι έτσι δεν άργησε να αντιληφθεί πως κάποιος ερχόταν προς το μέρος του. Βλέποντάς τη γυναίκα που τον είχε εξορίσει να φτάνει λαχανιασμένη μπροστά του, τα 'χασε. Ο φόβος και η αγωνία ενώθηκαν εναντίον του και τον κυρίευσαν, καθώς την κοίταζε άλαλος, χωρίς να αναρωτηθεί καν πώς τον είχε βρει. Ο ήλιος που έδυε έπεφτε απαλά στα κυπαρισσί μαλλιά της, δίνοντάς τους μια χάλκινη λάμψη. Ωστόσο ο χιτώνας της δεν έλαμπε πια ασημένιος, αλλά έμοιαζε απλά γκρίζος, αφαιρώντας για μια και μόνο φορά τη σχεδόν θεϊκή υπόσταση που είχε λάβει τούτη η Νεράιδα στα μάτια του. 'Αγάπη μου', του φάνηκε πως ψέλλισε, αν και δεν άκουσε τη φωνή του. Γεμάτος ντροπή, ήλπιζε να μην την είχε ακούσει ούτε εκείνη και με δυσκολία την κοίταξε στο πρόσωπο, προσπαθώντας να δει τι κρυβόταν πίσω από την έκφραση ανησυχίας της. Μα πριν προλάβει να δει, η Ραβάννα ήρθε ακριβώς μπροστά του και τον φίλησε με ορμή, όλη η αγωνία να αποτυπώνεται στην κίνησή της. Εκείνος δεν αντέδρασε αμέσως. Ξαφνιάστηκε, τρόμαξε, μα πριν το καταλάβει, τη φιλούσε κι αυτός, αναρωτώμενος αν ονειρευόταν. Το φιλί τους κόπηκε γρήγορα και η Ραβάννα έκανε πίσω ξέπνοη. Την κοίταξε και πάλι έκπληκτος.

«Δε θέλω να σε χάσω, Σίον», του είπε, απαντώντας στο 'γιατί' που ο Ακόλουθός της ποτέ δεν πρόφερε. «Όσα μου είπες... ξέρω καλά πως τα εννοούσες με όλη σου την καρδιά και ξέρω πως η δική μου καρδιά είναι μισή μακριά σου. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα πού θα οδηγήσει αυτό, μα είσαι ο μόνος που έχω... Δεν μπορώ χωρίς εσένα...» Το φως του ήλιου έπεφτε τώρα στα μάτια της, κάνοντας τα πιο λαμπερά. Τα δικά του μάτια γυάλιζαν κι αυτά από δάκρυα. Όλος ο πόνος και η αγωνία που τον βασάνιζαν τόσες βδομάδες έβγαιναν τώρα στην επιφάνεια, επισκιασμένα όμως από την γλυκιά ανακούφιση που του προσέφεραν τα λόγια της και το βλέμμα της. Την κοίταξε γεμάτος ευγνωμοσύνη για την σωστή απόφαση που είχε πάρει προτού τη δεχτεί στην αγκαλιά του και τη φιλήσει ξανά. Αυτή τη φορά κράτησε πολύ περισσότερο κι αυτή τη φορά κανείς τους δεν έκανε πίσω.

🌙

Ήταν το πιο γλυκό δειλινό, αυτό που περάσανε μαζί σε εκείνη την κορφή. Για πρώτη φορά, έπειτα από πολλά, πολλά χρόνια, η απλησίαστη ιέρεια ένιωσε την ευτυχία να την ακουμπά, το χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη της αυθόρμητα, χωρίς εκείνη να το προσπαθεί για χάρη των συνθηκών. Κι αρκούσε η παρουσία του απέναντί της, ένα άγγιγμα του χεριού του για να νιώσει το ξανάσαμα που δεν ήξερε καν πως είχε ανάγκη. Τον κοιτούσε με τρυφερότητα κι ο Σίον δεν μπορούσε να πιστέψει πως την είχε εκεί. Καθώς διασχίζανε μαζί την κορφή, πετώντας ο ένας γύρω από τον άλλο, σαν σε κάποιο χορό ζευγαρώματος, ο Νεράιδος γελούσε κι αυτός χωρίς να το ελέγχει. Και δεν χρειάζονταν εξηγήσεις. Δεν χρειαζόταν η τυπικότητα που τους κράταγε μακριά τόσον καιρό. Ήταν ο ένας κοντά στον άλλον. Ήταν ευτυχισμένοι! Αγαπιόντουσαν! Μόνο αυτό είχε σημασία.

Η πορεία τους τούς έφερε σύντομα στην άκρη της κορφής, να αγναντεύουν μαζί το πέλαγο, καθώς ένα σκούρο αργυρό χρώμα είχε απλωθεί στον ουρανό κι ο αγέρας φύσαγε. Η Ραβάννα είχε ακουμπήσει το κεφάλι της στον ώμο του Σίον κι αυτός είχε περασμένο το δεξί του χέρι γύρω από τους ώμους της.

«Είμαι τόσο ευτυχισμένος που είσαι εδώ...», της είπε ενθουσιασμένος ακόμα. «...που είμαστε μαζί», συνέχισε σαν να μην το πίστευε, μα το δικό της χαμόγελο κρύφτηκε ξαφνικά φοβισμένο.

«Σίον... εγώ...», μουρμούρισε, μα εκείνος δεν την άφησε να συνεχίσει.

«Δεν σου ζητάω...», της είπε καθησυχαστικά. «Δεν ευελπιστώ να με αγαπήσεις με τον ίδιο τρόπο. Απλώς... άφησέ με να είμαι κοντά σου. Άφησέ με να ζήσω τον έρωτά μου με τον δικό μου τρόπο». Η ιέρεια ένιωσε βαθιά συγκίνηση με τα λόγια του. Αυτός ο Νεράιδος ήταν ένα μυστήριο για εκείνη.

«Σ' ευχαριστώ», ψιθύρισε τόσο απαλά που ούτε εκείνος δεν την άκουσε κι έμεινε στην αγκαλιά του μέχρι η νύχτα να πέσει και να τους καλέσει να επιστρέψουν πίσω από εκεί που είχαν έρθει...