Γυάλινο Φεγγάρι #TYS2023 #SPBC2023

Κεφάλαιο 42

Κεφάλαιο 42

Η αγωνία της Ραβάννας μεγάλωνε κάθε μέρα που περνούσε. Σαν να ήθελε να την εντείνει ακόμη περισσότερο, ο καιρός όλο και χειροτέρευε. Μια χειμωνιάτικη καταιγίδα ήδη φαινόταν στον ορίζοντα και δεν θα αργούσε να φτάσει στο Νοβέλιαν. Ήταν μέσα στις μέρες μετά την τελετή του Αποχαιρετίσματος, που η Φεγγαροφώτιστη άρχισε επιτέλους να συνέρχεται από τον εξευτελισμό που την βρήκε και να αναλαμβάνει σιγά-σιγά δράση. Μία μικρή δόση κανονικότητας μέσα στην τόσο απρόσμενη αλλαγή που είχε φέρει η αποχώρηση των μισών Ράναντιρ. Οι αδιάκοπες επιπλήξεις και οι απαιτητικές προσταγές της Λιουντέμνιας έμοιαζαν να μην ενοχλούν την Ραβάννα όσο συνήθιζαν. Απεναντίας, τις περισσότερες φορές υπάκουγε χωρίς να πει κουβέντα στην Αρχιέρειά της. Όχι, δεν το έκανε από υποταγή. Απλώς δεν ήθελε ούτε να την κοιτάζει, ούτε τον λόγο να της απευθύνει. Τουλάχιστον, η επιστροφή της θα μπορούσε να είναι ένα σημάδι από την Θεά πως κι ο Σίον θα επέστρεφε κι αυτός κι όλα θα γινόντουσαν όπως πριν. Τουλάχιστον έτσι προσπάθησε να παρηγορηθεί και να πιαστεί από μία ελπίδα, αγνοώντας το σκοτεινό προαίσθημα που την τρόμαζε. Αν και το έβλεπε: τίποτα δεν ήταν ίδιο...

Ακόμα και οι διαταγές της Λιουντέμνιας δεν διακρίνονταν από την ίδια ένταση, τον ίδιο θυμό που ήξερε κι εκείνη και οι αδελφές της τόσο καλά. Όσο κι αν προσπαθούσε να το κρύψει, μια κούραση έβγαινε στη φωνή της, μια μεγάλη απογοήτευση, όχι από τη Λιδσένια, αλλά από τον ίδιο της τον εαυτό. Φυσικά δεν θα το παραδεχόταν ποτέ και θα διατηρούσε την υπερηφάνεια της αλώβητη. Γιατί η Αρχιέρεια έπρεπε πάντα να είναι υπερήφανη. Υπερήφανη κι ασάλευτη, σαν το μεγάλο δέντρο που όσο κι αν το απειλεί ο άνεμος, θα στηρίξει τις ρίζες του βαθιά στο έδαφος και θα συνεχίσει να είναι καταφύγιο για όλα τα πλάσματα που το 'χουν για φωλιά. Έστω κι αν τώρα η Λιουντέμνια κατάλαβε ότι όλοι την έβλεπαν σαν φυλακή κι όχι σαν καταφύγιο. Τούτες τις μέρες η Ραβάννα ένιωσε να την λυπάται και δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβη αυτό...

🌙

Το μεσημέρι της τρίτης μέρας, ένας αγγελιοφόρος ήρθε να την βρει και η καρδιά της χτύπησε στη σκέψη ότι ήταν νέα από τον καλό της. Μα όπως έμαθε, ο αγγελιοφόρος ήρθε από το παλάτι με μία πρόσκληση: η Βασίλισσα Τιτάνια ζητούσε να δειπνήσουν όλοι μαζί το απόγευμα, ως ελάχιστο δείγμα της ευγνωμοσύνης της για την βοήθεια που προσέφερε η ιέρεια στον πρίγκιπα Ντάζεϊλτον. Η ιδέα ότι θα βρισκόταν στον ίδιο χώρο με τον Όμπερον έκανε το στομάχι της να σφιχτεί. Αλλά από την άλλη ήταν σίγουρη πως ο ίδιος δεν είχε καν ερωτηθεί για το θέμα. Τα συνήθιζε άλλωστε η Τιτάνια κάτι τέτοια κι ο Βασιλιάς και ξάδελφός της βρισκόταν συχνά προ τετελεσμένων γεγονότων. Προκειμένου να μην απογοητεύσει την νύφη της, αλλά κυρίως το ανίψι της, η Ραβάννα είπε στον αγγελιοφόρο ότι δέχεται την πρόσκληση και θα ήταν στο παλάτι την ώρα που θα έπρεπε.