Γυάλινο Φεγγάρι #TYS2023 #SPBC2023

Κεφάλαιο 26

Κεφάλαιο 26

Όλο το διάστημα που έφευγε, κανείς εκτός από την Λάμεννυ δεν είχε καταλάβει τίποτα. Αυτό την έκανε να υποθέσει ότι η τύχη ήταν με το μέρος της. Ή τουλάχιστον αυτό ήταν το σκεπτικό της μέχρι απόψε, που άρχισε να βλέπει ακόμη και την τύχη ως ατυχία. Η Ραβάννα βρήκε ευκαιρία κι αφού ο ύπνος δεν έλεγε να την πάρει στο κρεβάτι της, σηκώθηκε και πήγε ως την κεντρική αίθουσα αθόρυβα. Για να προσευχηθεί ή να σκεφτεί, η Νεράιδα δεν ήξερε. Δεν μπορούσε όμως να μείνει παραπάνω στο δωμάτιο, περιορισμένη από την παρουσία των άλλων και τον φόβο μη και τις ξυπνήσει.

Δεν είχε δει τον Σίον μια ολόκληρη μέρα, ούτε κι αυτός έκανε κάποια κίνηση να την πλησιάσει. Μέσα της έτρεμε μήπως τυχόν τον είχε χάσει με την συμπεριφορά της, μήπως τυχόν του έδωσε λάθος εντύπωση. Η χθεσινή σκηνή επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά στο μυαλό της, γεμίζοντάς την ενοχές. Ενοχές για το πώς ένιωσε στο άγγιγμά του, πόσο πολύ τον ήθελε. Δεν ήταν εκείνος που ξεπέρασε τα όρια, όπως της απολογήθηκε. Εκείνη τον παρέσυρε κι αυτό την έκανε να νιώθει ακόμα πιο βρώμικη. Κι έπειτα ήταν και το παλιό περιστατικό με τον Όμπερον, που μετά τα τελευταία είχε φωτιστεί αλλιώς, φανερώνοντας και υπενθυμίζοντάς της τις πτυχές που είχε ασυνείδητα εξορίσει στο πίσω μέρος του μυαλού της. Όσο εφιαλτικές διαστάσεις κι αν είχε πάρει στο μυαλό της, όσο κι αν έλεγε και ξανάλεγε πως εκείνος έφταιγε κι αποτελούσε το τελώνιο της ιστορίας, τώρα διαπίστωνε πως ήταν η δική της αναξέλεγκτη ορμή κι επιπλέον, στην περίπτωση του Σίον, τα δικά της συναισθήματα.

Τα ένιωθε να ξυπνούν: συναισθήματα που θα έπρεπε κανονικά να είχαν νεκρώσει μέσα της. Κι όμως, τα ένιωθε να ανασταίνονται από τη λήθη τους και ν' απειλούν να της τινάξουν τη ζωή στον αέρα. Ήταν σαν το γυαλί, τόσο συμπαγής κι απροσπέραστη, μα ταυτόχρονα τόσο εύθραυστη και γεμάτη αόρατες ρωγμές. Έτρεμε την ώρα που τούτες οι ρωγμές θα βρίσκαν η μία την άλλη κι ενωμένες πια θα την κομμάτιαζαν ολόκληρη.

🌙

Θυμόταν την ημέρα που πήρε το Χρίσμα του Φεγγαριού, δεκατέσσερα χρόνια πριν και τρία χρόνια νωρίτερα από τις περισσότερες Κόρες της Σελήνης. Είχε κάνει το ταξίδι στις Σεληνιακές Λίμνες, αφήνοντας πίσω της φιλοδοξίες των πάντων και δικές της. Άκουσε την συνείδησή της, αντί για το κάλεσμα του Ονειρονήματος. Ο αέρας ήταν δροσερός, τα λουλούδια μοσχοβολούσαν κι οι φωνές των άλλων ιερειών έψαλαν γλυκά, μαγευτικά· την έκαναν να νιώθει πως εκεί ανήκε, μαζί τους, Η Λούθια βαστούσε στα χέρια της το αρχαίο ασημένιο κανάτι, γεμάτο με νερό και από τις οχτώ πηγές που η πρώτη Αρχιέρεια είχε καθαγιάσει αιώνες πριν. Στη θέα της, η νεαρή πρασινομαλλούσα έσκυψε με σεβασμό το κεφάλι κι έμεινε να ακούει τα αρχαία λόγια που αντηχούσαν από τα χείλη της. Όταν την διέταξε να σηκώσει το κεφάλι της, υπάκουσε και βρέθηκε να κοιτάζει τα ζεστά, γεμάτα καλοσύνη γαλάζια μάτια της Νεράιδας, που της είχε σταθεί τα τέσσερα τελευταία χρόνια.