Γυάλινο Φεγγάρι #TYS2023 #SPBC2023

Κεφάλαιο 15

Κεφάλαιο 15

Η εκπαίδευση συνεχίστηκε όλο το υπόλοιπο απόγευμα και κάπως έτσι, η νύχτα δεν άργησε να έρθει. Ο Ντάζεϊλτον βρισκόταν ήδη ξαπλωμένος στο κρεβάτι της, ενώ η Ραβάννα ετοιμαζόταν για ύπνο. Καθώς κοιτούσε το αδειανό δωμάτιο, σκέφτηκε πως ευτυχώς η Λιουντέμνια δεν ήταν τριγύρω για να δει τον ανιψιό της να φιλοξενείται εκεί. Θα 'παιρνε όρκο, αυτή η γυναίκα μισούσε οτιδήποτε σ' αυτόν τον κόσμο ήταν γένους αρσενικού, αλλά μετά θυμήθηκε πως ήταν η Αρχιέρειά της και δεν ήταν ούτε σωστό, ούτε ευσεβές να σκέφτεται έτσι ειρωνικά κι επικριτικά γι' αυτήν. Βλέποντάς την ήρεμη, ο μικρός βρήκε το θάρρος να τη ρωτήσει αυτό που είχε εδώ κι ώρα στο νου του, αλλά φοβόταν να ξεστομίσει. «Θεία... είπες ότι αυτή η δύναμη του Ονειρονήματος δεν είναι καλή, όμως κι εσύ την έχεις. Γιατί την έχεις;»

Η θεία του τον κοίταξε για μια στιγμή αποσβολωμένη. «Την κληρονόμησα κι εγώ, όπως κι εσύ».

«Ναι, μα εσύ ξέρεις καλά να τη χρησιμοποιείς».

Αδυνατώντας να τον κοιτάξει, προτίμησε να κοιτάξει το αναμμένο κερί στο κομοδίνο. «Εγώ δεν ήξερα πως ήταν κακιά δύναμη. Κανείς δεν μου το είπε...», μουρμούρισε και μια ανάμνηση ξεπήδησε στο μυαλό της απρόσκλητη κι εντελώς διαφορετική από αυτήν του απογεύματος...

🌙

«Είσαι έτοιμη...», αναφώνησε η μεγαλύτερη Νεράιδα στην νεότερη, μ' ένα ίχνος θαυμασμού και προσμονής στη συνήθως σταθερή φωνή της. Το κορίτσι την κοίταξε για επιβεβαίωση και κατόπιν έκανε ένα βήμα μπροστά και κλείνοντας τα μάτια άπλωσε τα χέρια της στον αέρα. Ένιωσε τη μαγεία των ονείρων να ρέει μέσα της κι όσο συγκεντρωνόταν, τόσο κι εκείνη δυνάμωνε και οι φωτεινές κλωστές έλαμπαν δυνατότερα. Ήταν περήφανη που επιτέλους, μετά από τόση προετοιμασία ενός χρόνου, θα την κυρίευε. Τίποτα δεν την προειδοποίησε γι' αυτό που ακολούθησε.

«Θεία, πονάω», ψέλλισε ξαφνικά κι έπεσε στα γόνατα με ένα επιφώνημα, την ώρα που οι γκρίζες κλωστές συνέχισαν να δυναμώνουν σε φως κι ενέργεια. «Θεία... τι είναι αυτός ο πόνος;»

Ήταν φανερό πως η κοπέλα υπέφερε, όμως η Ελίντρα διατήρησε την απαθή ψυχραιμία της, ακριβώς όπως έκανε με τον γιο της έναν χρόνο πριν. «Είναι το τίμημα», δήλωσε ατάραχα. «Το τίμημα για να δεις αυτά που δεν έβλεπες μέχρι τώρα... Αυτά που άλλοι δεν θα δουν ποτέ...»

🌙

«Θεία...;» Η φωνή του Ντάζεϊλτον την έβγαλε από τις σκέψεις της και την αίσθηση του πόνου που για ελάχιστες στιγμές επέστρεψε, σαν να μην είχε φύγει ποτέ.

«Ναι, Ντάζεϊλτον;», ρώτησε, προσπαθώντας να επανέλθει σε ήρεμη κατάσταση.

«Είσαι καλά;»

«Ναι, καλά είμαι. Έλα να κοιμηθούμε, ήταν μια δύσκολη μέρα», κατάφερε να του πει και ξάπλωσε δίπλα του. Αμέσως το παιδί σύρθηκε πιο κοντά της, σαν να ήθελε να τον πάρει αγκαλιά. Η Ραβάννα ξαφνιάστηκε· δεν ήταν καθόλου συνηθισμένη σε κάτι τέτοιες κινήσεις, άνοιξε όμως τα χέρια της και τον κράτησε με προσοχή, σαν να φοβόταν μην τον πονέσει, αν τον έσφιγγε παραπάνω.

«Θεία; Φοβάμαι μη δω εφιάλτη...», τον άκουσε να της λέει πολύ διστακτικά.

«Δεν θα δεις», του είπε απαλά, χαϊδεύοντας τα γκριζοπράσινα μαλλάκια του. Πριν το σκεφτεί, είχε ήδη αρχίσει να του τραγουδά εκείνο το νανούρισμα που τραγουδούσε η μητέρα της σ' εκείνη, αλλά και στον Όμπερον πολύ παλιά. Ήταν ένα από τα αγαπημένα της τραγούδια και σύντομα το παιδί αφέθηκε και ηρέμησε, σαν μαγεμένο από την ήρεμη και γλυκιά μελωδία. Και η Ραβάννα συνέχισε να τον κρατάει στην αγκαλιά της και να του τραγουδάει, μέχρι που το κερί τρεμόσβησε και το σκοτάδι έπεσε στο μεγάλο δωμάτιο.