Κεφάλαιο 27
«Λιδσένια; Λιδσένια, με ακούς;»
Για κλάσματα του δευτερολέπτου, της φάνηκε πως ήταν η φωνή του κι ένιωσε την καρδιά της να χτυπάει δυνατά. Μα στη συνέχεια το τοπίο γύρω της μεταβλήθηκε απότομα, σαν λίμνη, την οποία ανατάραξε η δυνατή ροή ενός καταρράκτη. Δεν βρισκόταν στο δωμάτιό της κι αυτός δεν της έκανε μάθημα. Αντιθέτως, προς μεγάλη της απογοήτευση, βρισκόταν και πάλι στο γραφείο της Λιουντέμνιας, η οποία την κοιτούσε με απορία και τα χέρια διπλωμένα κάτω από το στήθος.
«Λιδσένια, πάλι στον κόσμο σου είσαι», την κατσάδιασε και η κοπέλα κοκκίνησε ελαφρά από ντροπή.
«Χίλια συγγνώμη, Φεγγαροφώτιστη», μουρμούρισε κάτω απ' την ανάσα της. «Δεν πρόσεχα».
«Ναι, το κατάλαβα. Πολύ εύκολα αποσπάται η προσοχή σου τελευταία κι αυτό, ομολογώ, δεν μου αρέσει καθόλου. Ίσα-ίσα, αυτές τις μέρες είναι που πρέπει να είσαι πιο συγκεντρωμένη από ποτέ. Για μύηση πηγαίνεις».
«Μάλιστα, έχετε δίκιο», απάντησε η νεαρή Νεράιδα στα λόγια της μεγαλύτερης Νεράιδας. Εκείνη έγνεψε με ένα επιφώνημα αποδοχής προτού γυρίσει για λίγο έξω, να δει πώς πήγαιναν οι προετοιμασίες.
«Και πού ακριβώς ταξίδευε ο νους σου, αν μπορώ να ρωτήσω;»
«Πουθενά!», βιάστηκε να πει. «Είμαι... είμαι απλώς κουρασμένη».
«Κουράζεσαι, νέο κορίτσι;», έκανε η άλλη, γυρισμένη ακόμη στο παράθυρο. «Αν κουράζεσαι από τώρα, σε τριάντα χρόνια τι θα κάνεις;»
Για κάποιο λόγο, η σκέψη ότι τα επόμενα τριάντα χρόνια (και πιθανότατα όλη την υπόλοιπη ζωή της) θα ήταν υποχρεωμένη να πράττει τα ίδια δύσκολα και κουραστικά καθήκοντα, έκανε την κοπέλα να δυσαρεστηθεί, αλλά πάλεψε να μην το δείξει. Δεν ήταν όμως το ίδιο εύκολο, όταν άκουσε την ανώτερή της να μουρμουρίζει για την αθλιότητα όλων όσων ζούσαν εκεί έξω και πόσο ανόητοι κι απαράδεχτοι ήταν, που δεν έδειχναν πλήρη υποταγή στην Θεά που τους έδωσε την αθάνατη ζωή τους. Δεν ήξερε γιατί το είπε, ποια ήταν ακριβώς η αφορμή της. Τα τελευταία δύο και κάτι χρόνια άκουγε συχνά την Φεγγαροφώτιστη να βγάζει τέτοια λογύδρια. Ίσως ήταν ένας τρόπος να εκτονώνεται, όπως υπέθετε. Κι η ίδια ένιωθε πολλές φορές την επιτακτική ανάγκη να εκτονωθεί κι έτσι δεν πολυέδινε σημασία. Άλλωστε, όσα έλεγε η Μεγάλη Λιουντέμνια ήταν από πριν μαρκαρισμένα ως 'συνετά' μέσα στο μυαλό της. Όμως αυτή τη φορά, που την άκουσε πιο προσεκτικά, έπιασε τον εαυτό της να ενοχλείται αφάνταστα με τον τρόπο που κατέκρινε κι υποτιμούσε όσους δεν ασπάζονταν τα πιστεύω της. Ειδικά μετά από όσα άκουσε από τον Ράοφεν· σκεπτόμενη αυτά που πέρναγε εκείνος, ο τόσο άξιος παιδαγωγός, πιθανότατα εξ αιτίας των ακραίων πεποιθήσεων που η Λιουντέμνια μεταλαμπάδευσε σε όλους, ο θυμός της έμοιαζε ξαφνικά σαν κισσός που τυλιγόταν γύρω της.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Γυάλινο Φεγγάρι #TYS2023 #SPBC2023
Fantasy'Τα ένιωθε να ξυπνούν: συναισθήματα που θα έπρεπε κανονικά να είχαν νεκρώσει μέσα της. Κι όμως, τα ένιωθε να ανασταίνονται από τη λήθη τους και ν' απειλούν να της τινάξουν τη ζωή στον αέρα. Ήταν σαν το γυαλί, τόσο συμπαγής κι απροσπέραστη, μα ταυτόχ...
