Γυάλινο Φεγγάρι #TYS2023 #SPBC2023

Κεφάλαιο 23

Κεφάλαιο 23

Το πέρασμα ήταν στενό και γεμάτο ομίχλη· ψηλά και κοφτερά βράχια στα αριστερά και τα δεξιά τους δίνανε την αίσθηση πως βρίσκονταν παγιδευμένοι σ' ένα χαράκωμα για γίγαντες. «Δεν μου αρέσει τούτη η στράτα, Μεγαλειότατε», μουρμούρισε ανήσυχα ένας από τους φρουρούς της κουστωδίας του.

«Ούτε κι εμένα, Χάιλεν», απάντησε ο Όμπερον ήρεμα, μα με την ζεστή του φωνή να γεμίζει ετούτο το αφιλόξενο μέρος. «Όμως πρέπει να τη διασχίσουμε. Θυμήσου κι εσύ κι όλοι σας πως αυτό το κάνουμε για το βασίλειό μας». Οι υπόλοιποι που τον ακολουθούσαν άκουσαν τα λόγια του και συνέχισαν να προχωρούν με περισσότερο θάρρος. Εδώ και περίπου έξι μήνες, ο Νεραϊδοβασιλιάς και οι έμπιστοί του περιοδεύανε σε όλα τα μέρη της Μυθυφηλίου όπου θα μπορούσαν να κυκλοφορούν κακοθελητές που προδίδανε την φάρα τους με σκοτεινές μαγείες, όπως είχαν κάνει οι Τίρεϊν. Ήταν διαταγή της Τιτάνιας να τους οδηγήσει αυτός κι ο Όμπερον δεν είχε συμφωνήσει στην αρχή, μα στη συνέχεια του τόνισε πως ήταν σημαντικό να πάει αυτοπροσώπως. Έπειτα από χρόνια κουραστικής αναζήτησης, θα έκανε καλό στα μέλη της Βασιλικής Φρουράς να βλέπουν τον ίδιο τους τον Βασιλιά να τους καθοδηγεί. Και στ' αλήθεια, το τελευταίο διάστημα είχε νιώσει πραγματικά χρήσιμος και σπουδαίος. Με τη βοήθειά του, είχαν καταφέρει να εντοπίσουν πολλές επικίνδυνες Νεράιδες και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να περιορίσουν τη δράση τους. Όλοι οι άντρες εναπέθεταν τις ελπίδες τους σ' εκείνον, τον εμπιστεύονταν σε οποιαδήποτέ του κίνηση και ήταν βέβαιος πως μερικοί -αν όχι όλοι- θα έδιναν και την αθάνατη ζωή τους για χάρη του. Γι' αυτό και ήταν πεπεισμένος να μην τους απογοητεύσει, να μην αφήσει να χαθεί αυτή η φλόγα του ζήλου στις καρδιές τους. Από μέσα του ήταν υπερήφανος για τον εαυτό του. Η μικρή και λεπτεπίλεπτη σύζυγός του ήταν κάτι παραπάνω από αμφίβολο ότι θα τα κατάφερνε τόσο καλά όσο αυτός.

Όσο ήταν χαμένος στις σκέψεις του, παρατήρησε πως μέσα από την θολούρα της παχιάς ομίχλης ακούγονταν μακρινά βήματα. «Αλτ!», είπε χωρίς να φωνάζει, αλλά με μια επιφυλακτική ένταση που έκανε τους υπόλοιπους να σταματήσουν το δικό τους βήμα την ίδια στιγμή. «Δεν είμαστε μόνοι», προειδοποίησε κι όλοι στάθηκαν ακίνητοι, προσπαθώντας να αφουγκραστούν τον κίνδυνο που τους παραμόνευε. «Φανερωθείτε όποιοι κι αν είστε!», φώναξε ο Όμπερον χωρίς να λάβει απάντηση. Πέρασαν μερικές στιγμές σιωπηλής αγωνίας, ώσπου τα βήματα ξανακούστηκαν και μέσα από το ανοιχτό καφέ της ομίχλης σχηματίστηκαν σιγά-σιγά οι ψηλές κι άγριες μορφές των πλασμάτων που όλες οι Νεράιδες γνώριζαν ως τα μιάσματα των Πρωτογέννητων Λαών.