Γυάλινο Φεγγάρι #TYS2023 #SPBC2023

Κεφάλαιο 30

Κεφάλαιο 30

Λένε πως μέσα στις πρώτες παρουσίες που αναδύθηκαν από τον Φωτεινό Πυρήνα ανήκε κι η ιερή Σελήνη, ή 'Σελντίνια', όπως την ονόμαζαν οι Νεράιδες. Κάποιοι την αποκαλούσαν 'Αστράρχη', άλλοι 'λίκνο της νύχτας' κι άλλοι 'κυρία της σεληνιακής ψυχής' και 'Νυχτοδεσπότιδα'. Ήταν και λιγοστοί ρομαντικοί που την έλεγαν 'η λευκή ψυχή των ερωτευμένων'. Κι όμως, η ίδια ακουγόταν πως στον έρωτα υπήρξε άτυχη, μιας κι ο Πατέρας Ήλιος Ερέντορ, τον οποίο αγάπησε, επέλεξε την Μητέρα Γη Ματέρρεα. Η Σελντίνια έπαιρνε το φως της από τον Ερέντορ και τον υπηρετούσε πιστά, μα σαν τόλμησε να τον πλησιάσει παραπάνω απ' όσο έπρεπε, η θερμότητά του την έκαψε και την άφησε μισή. Αυτή ήταν η τιμωρία της κι η εξήγηση για την ύπαρξη του μισοφέγγαρου.

Υπήρχε βέβαια και η άλλη εκδοχή, ότι ο Ερέντορ αγαπούσε κι αυτός την Σελντίνια, ωστόσο όταν ανακάλυψε πως δεν μπορούσε να μείνει κοντά της, επειδή η θερμότητά του θα την έκαιγε, την έστειλε μακριά για να την προφυλάξει. Χωρίς να το μάθει κανείς ποτέ, ο Φωτεινός Πυρύνας έκανε μία μυστική συμφωνία πως ο Ήλιος και η Σελήνη δεν θα ανταμώνανε ποτέ ξανά, γιατί το σμίξιμό τους θα είχε καταστροφικές επιπτώσεις και στους ίδιους, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Έτσι έμειναν καταδικασμένοι, ο ένας να διαφεντεύει την ημέρα κι ο άλλος τη νύχτα και να ακολουθούν αιώνια ο ένας το μονοπάτι του άλλου, χωρίς να καταφέρουν ποτέ να ανταμωθούν.

Ίσως, όπως υποστήριζαν μερικοί τολμηροί μαντευτές, αυτός να ήταν ο λόγος που η Θεά του Φεγγαριού ήθελε οι ιέρειές της να παραμένουν αείποτε παρθένες. Για να μοιράζεται μαζί τους τη θλίψη της. Αλλά τούτη έγινε πλέον μια πολύπλευρη και πολύ μπερδεμένη ιστορία, που κάθε θρησκεία της Μυθυφηλίου την έβλεπε αλλιώς και δεν είχε νόημα να προσπαθήσει κανείς να βγάλει άκρη...

🌙

Η Λούθια έβλεπε την νεαρή μαθητευόμενή της να μελετάει με ζήλο και να προοδεύει κάθε μέρα. Αυτό την χαροποιούσε, μα ταυτόχρονα δεν μπορούσε να αγνοήσει και κάποια ανησυχητικά σημάδια που παρατηρούσε όλο και πιο συχνά στην 'θετή της κόρη'. «Είσαι μόνο δεκαπέντε χρονών...», της είπε εκείνο το πρωί γλυκά κι ήρεμα, με ένα ίχνος συστολής. «Χρειάζεται να ωριμάσεις κι άλλο για να πάρεις μια τόσο σημαντική απόφαση για τη ζωή σου».

«Είμαι ώριμη», απάντησε το κορίτσι σηκώνοντας το κεφάλι από το βιβλίο που μελετούσε και κάνοντας πίσω τα βυσσινί μαλλιά της. «Πολύ πιο ώριμη απ' τις περισσότερες εκπαιδευόμενες που έρχονται εδώ», δήλωσε με σιγουριά. «Είχα την εντύπωση ότι χαίρεσαι για μένα, Μητέρα. Εσύ μ' έβαλες σ' αυτό το δρόμο. Εσύ δεν ήθελες να γίνω ιέρεια; Ε, λοιπόν, ορίστε! Θα το κάνω και θα το κάνω με τον σωστό τρόπο, όπως γινότανε παλιά...»