Γυάλινο Φεγγάρι #TYS2023 #SPBC2023

Κεφάλαιο 5

Κεφάλαιο 5

Ήταν μια ψυχρή χειμωνιάτικη νύχτα. Όλα γύρω ήταν βουβά. Οι υπόλοιπες ήδη κοιμόντουσαν, μα για εκείνη ήταν μια από αυτές τις νύχτες που δεν τη χώραγε ο τόπος. Σκέψεις θλιβερές την περιτριγύριζαν ώρα τώρα και η κακή συμπεριφορά που αντιμετώπιζε πλέον σε καθημερινή βάση τη βάραινε περισσότερο. Η παραφροσύνη της Αρχιέρειας δεν ήταν πια κάτι ασυνήθιστο, αλλά η σκέψη ότι ενωμένες όλες μαζί θα την έκαναν να σταματήσει και να καταλάβει τα λάθη της τής άφηνε τουλάχιστον μια ελπίδα. Όμως να που τώρα η ελπίδα αυτή είχε γκρεμιστεί, όπως γκρεμίστηκε και η γενναιότητα των αδελφών της, όταν με την πρώτη αγριεμένη ματιά που τους έριξε η ανώτερή τους, σφράγισαν τα στόματά τους και δεν έβγαλαν ούτε άχνα. Η δειλία τους έκανε το αίμα της Ραβάννας να ανέβει στο κεφάλι της. Ήξερε καλά, όχι επειδή το 'λέγαν οι γραφές, αλλά επειδή το 'χε ζήσει η ίδια, ότι ο θυμός ήταν ένα από τα πιο καταστροφικά συναισθήματα, ωστόσο δεν μπορούσε έτσι απλά να πάψει να τον νιώθει. Ίσως δεν θα έπρεπε να τις κατηγορεί: ήταν αναπαυμένες στην κατάστασή τους, όσο νοσηρή κι αν ήταν. Το να την αλλάξουν θα απαιτούσε μεγάλο κόπο κι ίσως να μην ήταν πρόθυμες να κάνουν αυτό τον κόπο. Άλλωστε τόσοι και τόσοι άλλοι δεν κάνανε το ίδιο; Δεν παρέμεναν εγκλωβισμένοι σε άσχημες καταστάσεις απλά και μόνο επειδή βαριόντουσαν να κάνουν οτιδήποτε για να τις αλλάξουν; Βέβαια, η Ραβάννα ήθελε να πιστεύει ότι οι Ιέρειες της Σελήνης διέφεραν από τις κοινές Νεράιδες, ότι κατείχαν άλλο πνευματικό και νοητικό επίπεδο. Η πεποίθησή της αυτή την οδηγούσε πίσω στο θυμό της.

Παρά την τρεμούλα που την διαπέρασε όταν η Λιουντέμνια έριξε το βλέμμα της πάνω της, παρά το γεγονός ότι η σιωπή των άλλων την ανάγκασε να βγάλει το φίδι απ' την τρύπα, μίλησε θαρρετά στην Αρχιέρεια, χωρίς να δείχνει ότι τη φοβάται. Δυστυχώς όλη η προσπάθειά της απέβη άκαρπη και η πρασινομαλλούσα βρέθηκε για ακόμα μια φορά στο στόχαστρο. Όσο περνούσε η ώρα, ο εκνευρισμός έκανε τα μάγουλα και το στομάχι της να καίνε όλο και περισσότερο, σε σημείο που το τσουχτερό κρύο έμοιαζε με καθησυχαστική δροσιά. Ανίκανη να διαχειριστεί κι άλλο την αρνητική της διάθεση, στράφηκε στον ουρανό, όπως έκανε πάντα και έστειλε την προσευχή της στη Θεά. Η οπτική επαφή της με το Φεγγάρι της προσέφερε πάντα γαλήνη και ήταν σχεδόν υπνωτική. Δεν ήταν το ίδιο με τις τελετές, ήταν κάτι πιο προσωπικό, πιο βαθύ. Επέτρεψε στον εαυτό της να αφεθεί στο μαγικό εκείνο κάλεσμα της Μεγάλης Σελντίνιας κι απορροφήθηκε στα σοφά λόγια που συλλάβιζε νοητά: