Γυάλινο Φεγγάρι #TYS2023 #SPBC2023

Κεφάλαιο 36

Κεφάλαιο 36

Βρέθηκε πεσμένος στο χώμα με ένα πνιχτό μουγκρητό, καθώς τον έριξαν με βία μπροστά στα πόδια του άλλου Νεράιδου. Όταν σήκωσε τα μάτια του να τον κοιτάξει, ανάσανε κοφτά με έκπληξη: ο άντρας που στεκόταν μπροστά του, φωτισμένος μονάχα από την ασημένια λάμψη των ασυνήθιστα μεγάλων του φτερών, δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον Νεραϊδοβασιλιά. Ο Σίον σηκώθηκε όρθιος συνεχίζοντας να τον κοιτά με μια μείξη δέους κι απορίας. Κι ο Όμπερον είδε τον Σίον.

«Ο Έιλουντιρ που έχει στην ακολουθία της, λοιπόν. Έξυπνη επιλογή», σχολίασε, παρατηρώντας τον και συνδυάζοντας τις πληροφορίες που του είχαν φέρει οι άλλοι δύο έμπιστοι φρουροί του τις τελευταίες τρεις ημέρες. «Πιστός, εχέμυθος, δεμένος με όρκο στην υπηρεσία της... και βεβαίως βρίσκεται πάντα κοντά της, άρα ούτε περιττές μετακινήσεις, ούτε υποψίες. Έξυπνη επιλογή, πράγματι», συνέχισε, ο σαρκασμός ολοφάνερος σε κάθε του λέξη. Ο Σίον τον κοιτούσε σαστισμένος. Οι τρεις φρουροί που τον είχαν απαγάγει βρίσκονταν ακόμη εκεί, μαζί με τους άλλους δύο, που έστεκαν ο καθένας στα δεξιά και στα αριστερά του Όμπερον.

«Τι σημαίνουν όλα αυτά; Γιατί βρίσκομαι εδώ!;», απαίτησε να μάθει.

Ο Όμπερον συνέχισε να τον κοιτάζει υποτιμητικά και να μιλάει με μια αφύσικη ψυχραιμία κι ευγένεια, που ήταν εντελώς αντίθετη με την απαγωγή που είχε διατάξει. «Ηρέμησε, φίλε μου και σύντομα θ' απαντηθούν όλες σου οι ερωτήσεις», είπε κι ένα μέρος του εαυτού του τρόμαξε στη συνειδητοποίηση ότι έκανε αυτό ακριβώς που του είχε κάνει ο Σάιτρους λίγες μέρες πριν. Ωστόσο έσπρωξε στην άκρη αυτή τη σκέψη. Το να μειώσει τον άντρα μπροστά του φάνταζε πολύ πιο διασκεδαστικό. «Μιλώ για την ξαδέλφη μου, την Ραβάννα και το μικρό σας... ειδύλλιο». Η τελευταία φράση έκανε τον Σίον να εκπνεύσει απότομα.

«Κ-Κάνετε λάθος. Εγώ κι αυ-»

«Μην τολμήσεις να το αρνηθείς και να μου πεις ψέματα, γιατί σας έχω δει», τον έκοψε. «Μα... εσένα ήθελα να σε δω καλύτερα. Ήθελα να δω από κοντά ποιος είναι αυτός για χάρη του οποίου η αγαπητή μου εξαδέλφη αψηφά τις αρχές της». Ο Σίον πήγε να μιλήσει, μα ο άλλος συνέχισε. «Σίγουρα, μετά από τόσα χρόνια στέρησης, λύγισε κι αρπάχτηκε από ό,τι βρήκε. Αλλιώς δεν μπορώ να το εξηγήσω. Γιατί, μα την αλήθεια, δεν βλέπω κάποια λαμπρή ομορφιά, μήτε κάτι ωραίο πάνω σου», είπε παρατηρώντας με ευθυμία πόσο υστερούσε αυτός ο κακομοίρης σε σχέση με την δική του ιδιαίτερη ομορφιά και γοητεία. «Μα με την θέση που έχεις... βέβαια... φαντάζεις ιδανικός εραστής».