"What happened to your scholarship? Di ka nakapagtapos?"
"Di na ako nakapagtapos kasi nga nag-asawa na ako. Ikaw lang kasi ang may lakas loob na lumayas para makapag-aral."-sabi niya na may sobrang lungkot na ngiti.
Marami pa kaming napag-usapan ng mapansin ko na oras na kaya naman umalis na ako sa bahay nila. Naalala ko nanaman ung time kung saan ko pinaglaban ang pag-aaral.
"Bakit ka pa mag-aaral? Dito ka nalang sa bahay! Maglinis ka."-sabi sa akin ng aking amain pero ako ay di papayag. I don't want to be lock up with this place forever.
"No. Sa pagkakataon ngayon tay di kayo o kahit sino ang masusunod sa buhay ko."-sa tala ng buhay ko ay ngayon lamang ako sumagot.
"Hindi ka mag-aaral ang that's final."-sabi niya at amoy na amoy ko ang alak sa bunganga niya. Lasinggero siya at walang ginawa sa buong buhay ko kundi saktan ako. Kung di siya naabutan ni mommy ay malamang patay na ako ngayon.
"No."-paglaban ko sakanya.
Bigla nalang niyang kinuha ang vase na porcelain na kasing laki ng isang baseball bat at biglang hinampas sa akin. Sobrang sakit ng nararamdaman ko. Biglang nagdilim ang paningin ko at pumunta sa kusina at kumuha ng kutsilyo. Akma sasaksakin ko siya ng bigla kong narinig ang boses ng aking ina.
"Anak. Huminahon ka, di ka na niya masasaktan ulit."-niyakap ako ni mommy at binitiwan ko ang kutsilyo at kumalma ako.
Nagulat ako ng bigla niya akong inihatid sa labas sabay sabing.
"Anak mahal na mahal kita. Di ko hahayaan masaktan ka nino man. Ayan ang maleta mo at andyan na ang gamit mo. May pera akong naipon. Magsimula ka ng bagong buhay."-umiiyak niya sabi at bigla siyang napatingin sa namamasa kong braso.
"Anak sorry! Di ko naabutan! Sorry."-at di ako kumibo. Wala akong nagawa kundi umiyak lang ng umiyak.
"Oh Mandy! Anong ginagawa mo?"-biglang sulpot na sabi ng itay na akma sa sakalin ako ng biglang iniharang ni Inay ang katawan niya.
"Anak! Takbo."
Without thinking tumakbo ako at di na ulit tumingin sa likod.
Huminga ako ng malalim at pilit na pinupunasan ang pisngi ko. Nang biglang magring ang phone ko.
"Hi mommy."-maligayang bati ng anak ko sa kabilang linya and I feel the warm again.
"Sorry Hon ang kulit kasi nitong si February eh."-sabi ng asawa ko. I get married after I finished the college. He was the one who help me para makapag adjust sa buhay ko doon. He is my knight and shinning armor.
I can't forget the day he helped me. He brought shine to my darkness.
Di ko na alam ang gagawin sa buhay ko. Habang nasa bus ay iniisip ko kung paano ako mabubuhay. Si mommy kaya okay lang? Kakayanin ko kayang mag-isa. I can't helped but to cry. I don't know what will happen to me.
"Miss okay ka lang?"-tanong niya sa akin and he gave me his hanky pero di ko tinanggap. Gwapo siya at mukhang mabait pero there is no way na makikipag-usap ako sa stranger.
Lumipas pa ang araw at may apartment, part time job ako at ilang araw nalang ay umpisa na ng klase.
Pagkapasok ko sa school ay wala akong kinakausap o kumakausap dahil galing ako sa probinsya ay lapitin ako ng bullies.
Then the man who gave me hanky came. "Hey stop bullying her."-simpleng sabi niya at nakinig sa kanya ung mga taong nilalait ako dahil sa itsura ko.
Longing for Love
Începe de la început
