Demon Pact

Rozdział 27

- Sąsiadka coś przypaliła, czy...?

Demon przewrócił oczami, kiedy stanęła jak wryta na tak niecodzienny i wręcz dziwny widok. Przez dobry moment patrzyła na jego kulinarny popis, nie mając pojęcia, jak powinna zareagować.

- To węgiel? - mruknęła.

- Mięso - odparł, nie kryjąc przy tym oburzenia. - Specjalnie dla ciebie. Zasługuję chyba na trochę krwi?

Ruth spojrzała na niego z uniesionymi brwiami, starając się nie okazać swojego obrzydzenia do spalonego na wiór kawałka wieprzowiny.

- Pogrzało cię? - spytała poważnie.

- Też się nad tym zastanawiałem - przyznał całkowicie szczerze. - Ale tym razem zrobiłem ci niespodziankę, żebyś musiała mi się odwdzięczyć.

Oczywiście, że jego początkowy plan wcale tego nie zakładał, jednak widząc jej niemrawą minę, jakoś samo tak wyszło. Oczywiście Ruth nie zamierzała jeść niczego z jego ręki, więc bezceremonialnie wyrzuciła wszystko do kosza.

- No wiesz?! Zmarnowałem na to całe dwie minuty życia! Mogłabyś chociaż podziękować, głupia człowieczko!

- A ty mógłbyś przestać się rządzić! Podobno to ja jestem tu panią, a nie znam nawet podstawowych zasad rytuału!

- I co? Polecisz do tego blondasa z płaczem? - prychnął. - Daj mi robić swoje, to zapewnię ci jeszcze trochę lat życia.

Ruth, nie zamierzając jeszcze bardziej stresować się w tym dniu, szybko wycofała się do swojego pokoju i zamknęła drzwi na klucz. Doskonale wiedziała, że ściana nie była dla demona żadną przeszkodą, ale miała nadzieję, że po prostu da jej spokój. Niestety kiedy tylko odwróciła się w drugą stronę, dostrzegła go na swoim łóżku.

- Wyjdź. Chcę zostać sama - oznajmiła, nie zwracając uwagi na łamiący się głos.

Czuła się fatalnie i naprawdę nie mogłaby znieść kolejnej wymiany krzyków. Miała ochotę zakopać się pod cienkim kocem i dać upust kolejnym łzom, które jak na złość pokazały się akurat w chwili, gdy demon bardzo uważnie jej się przyglądał.

- Daj mi spokój, Ralph. Przynajmniej dzisiaj sobie odpuść - dodała, nie doczekując się z jego strony żadnej odpowiedzi.

Tak, jak się spodziewała, niczego to nie zmieniło. Postanowiła postarać się nie zwracać na niego uwagi i usiadła przy biurku, chowając twarz w dłoniach. Nie musiała długo czekać, by to, od czego starała się odciąć podczas kąpieli ponownie do niej wróciło i to ze zdwojoną siłą. Nie pomagał jej fakt, że miała zarówno pentagram oraz łańcuch na nadgarstku w zasięgu swojego wzroku.

Naprawdę nie pragnęła niczego innego, niż wrócić do tego, co jeszcze do niedawna mogła nazywać spokojnym i wręcz nudnym życiem. Wolała wciąż pracować dla wymagającego Colta, uganiać się za klientami i coraz bardziej pogrążać się w swojej rutynie, koniec końców nie potrafiąc już z niej wyjść. Była pewna, że taki sposób byłby dla niej o wiele lepszy niż martwienie się o rytuał i to, czy następnego dnia żaden z demonów nie postanowi jej zaatakować.

- Puella... Drżysz - mruknął Ralph, prawie od razu się przy niej znajdując. - Możesz mieć ciepłoty, a to w dłuższej mierze prowadzi do śmierci, więc...

Odrzuciła jego dłoń od swojego czoła, nie pozwalając mu na żaden kontakt ze swoją twarzą.

- Przecież byłoby ci to na rękę - szepnęła, czując, jak łzy spływają po jej policzkach. - Zostaw mnie, Ralph. Proszę.

Demon zamilkł, a Ruth przez chwilę miała wrażenie, że nawet przestał oddychać. Kiedy już pomyślała, że jakimś cudem jej posłuchał i po prostu się stamtąd ulotnił, nagle dostrzegła kota tuż przed swoimi oczami.

- Ralph... - szepnęła z przestrachem, odruchowo lekko się cofając. Niestety zdawał się nie rozumieć, że niekoniecznie miała ochotę na jego dziwne sposoby rozweselania, bo od razu zaczął tarzać się po jej biurku.

- Cicho bądź. Wytwarzam odpowiednie feromony, żeby cię uszczęśliwić - mruknął, nawet na nią nie spoglądając.

Ruth przetarła oczy, starając się nie myśleć o jego dziwnym zachowaniu. To, że odprawiał te kocie czary kilka centymetrów przed nią nie zaskoczyło jej bardziej niż to, że wyraźnie chciał poprawić jej humor. Nie było to do niego podobne, skoro zwykł raczej po prostu jej grozić albo kompletnie nie zwracać na nią uwagi i jeść te swoje pianki przed telewizorem.

- I te twoje feromony są tak fantastyczne? - spytała mimo ogólnej niechęci.

- Cały jestem fantastyczny, człowieczko - burknął, zwinnie obracając się z pleców i siadając blisko jej twarzy. - A ty właśnie się uśmiechnęłaś.

- Nie uśmiechnęłam się - odparła zdziwiona.

- O tu. - Nie oponowała, kiedy trącił łapką jej policzek. - Mięsień ci drgnął.

- To nie znaczy, że się uśmiechałam - mruknęła, odwracając wzrok.

- Twierdzisz, że mi się przewidziało? Dobre sobie, puella.

- Twierdzę, że nic takiego nie miało miejsca.

Ralph przekrzywił główkę, wyraźnie się nad czymś zastanawiając. Dość długo siedzieli w kompletnej ciszy, więc zdziwiła się, kiedy tak po prostu wskoczył na jej ramię i wtulił pyszczek w zagłębienie jej szyi. Początkowo myślała, że chciał ją ugryźć i odruchowo pragnęła go z siebie zrzucić, ale kiedy nic takiego się nie stało, nawet z ulgą potraktowała jego starania.

- Mogę sprawić, że zaśniesz - oznajmił poważnie. - To jedna z moich umiejętności.

Ruth pociągnęła nosem, skupiając się na tym, by nie wypuścić z powiek już ani jednej łzy. Mając kocura tak blisko siebie, jakoś podświadomie zaczęła się uspokajać.

- Co jeszcze potrafisz? - spytała, na razie nie zamierzając dawać mu jednoznacznej odpowiedzi.

- Już o tym wiesz. Czasami mam przebłyski przyszłości i w jakimś stopniu potrafię manipulować ludźmi. - odparł zupełnie szczerze.

- Mną już wiele razy manipulowałeś - stwierdziła z niesmakiem.

- Nie w ten sposób. Nie potrzebujesz moich zdolności, żeby się słuchać - powiedział, choć zdawał sobie sprawę z tego, że nie brzmiało to ani odrobinę dobrze. - Ale niedawno widziałem, że coś ci się stało. Nie mam pojęcia, kto dokładnie chce zrobić ci krzywdę, ale nie możesz już wychodzić sama.

Nie wiedziała, czy domyślał się tego, że właśnie zrzucił na jej barki kolejny ciężar. Czy nie dość pod górkę już miała?

- Nawet jeśli mi się to nie uśmiecha, jesteśmy już na takim etapie, że nie mogę cię opuścić - dodał, nagle stając za nią już w swojej normalnej postaci i kładąc dłoń na jej czole. - Będę cię chronił, puella. Mogę ci to obiecać.

Jedyne, co zapamiętała, to senność, jaka nagle ją otuliła i przyjemna ciemność, kiedy spokojnie zasnęła.