"ဒီအေမေၾကာင့္ သက္ျပင္းကေလးဘာမွမျဖစ္ခဲ့လို႔ေတာ္ေသးပါရဲ႕..."
"မမခင္....မမခင္....ခင္လား..."
ဗိုက္ကေလးကို ကိုင္ၿပီးစကားေျပာတုန္း ခ်စ္လြန္းကို၏အသံေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ၿငိမ္က်သြား၏။
"က်ဳပ္ေမးေနတယ္ေလ...မမခင္..."
အေပၚထပ္ကေနဆင္းလာသည့္ အသံနဲ႕တူ စကားသံေတြပါ ေဝဝါးေနတာေၾကာင့္ ခင္လည္း အခန္းတံခါးဖြင့္ၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ ခ်စ္လြန္းကိုက ေလွကားတစ္ဝက္မွာသာ ရွိေနေသး၏။ ၿပီးမွ ခင္ရွိသည့္ဘက္ကိုလွည့္ကာ ခင့္ကိုျမင္ပုံရသည္။ ဒီေတာ့မွ ေအာက္ကိုျမန္ျမန္ဆင္းလာ၏။
"ဘာလို႔ေအာ္ေခၚေနတာလဲ"
ခင္ကေမးေတာ့ သူက ထူးဆန္းသလို ခင့္ကိုၾကည့္ေနေသးသည္။
"ေစာေစာက ခင္ဗ်ားက်ဳပ္အခန္းေရွ႕ကိုဘာလာလုပ္တာလဲ"
"ႀကံႀကီးစည္ရာ...မလာပါဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာအခန္းထဲမွာ ခါးနာလို႔ထိုင္ေနတာ"
"ေသခ်ာလား"
"မယုံလည္းမတတ္နိုင္ဘူး....ၿပီးေတာ့...ဟို..."
ဒီအိမ္နဲ႕ပတ္သတ္ၿပီး ေျပာခ်င္ေပမဲ့ မယုံမၾကည္ဘဲ ခင့္ကိုပင္ ျပန္၍ ေလွာင္မည္ကိုေတြးမိကာ ေျပာမည့္စကားကိုရပ္တန့္လိုက္သည္။ ခ်စ္လြန္းကို မ်က္လုံးေတြက ခင့္ကို စူးစမ္းသလိုၾကည့္ေနစဲပင္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆက္ေျပာေလ"
"ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး...မိုးတအားခ်ဳပ္ေနၿပီ၊ အိပ္ေတာ့မယ္"
"ေနဦး"
ခင္က အခန္းထဲျပန္ဝင္ဖို႔လုပ္ေတာ့ သူကလက္ကေလး ဖမ္းဆြဲထားေလသည္။
"ဘာေျပာမလို႔လဲ"
"ဘာမွမဟုတ္ဘူး...အခန္းထဲလိုက္ပို႔မလို႔"
"ေနပါေစ...မလိုဘူး"
ေျပာရင္းနဲ႕ ခ်စ္လြန္းကိုရဲ႕လက္ကိုခါထုတ္ကာ အခန္းထဲဝင္သြားေလသည္။ ခင္က မလိုဘူးေျပာေပမဲ့ သူက အေနာက္ကလိုက္ဝင္ရင္း ခုတင္ေပၚမွာ ခင္အိပ္လိုက္သည္ထိ ၾကည့္ေနေသးသည္။ ခုတင္ေဘးမွာ ထိုင္ရင္း အခန္းထဲကိုလည္း လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးမွ ခင့္မ်က္ႏွာကိုငုံ႕ၾကည့္ကာ....
BINABASA MO ANG
ရွှေလက်ဖြင့်သာ ခေါ်တော်မူ
Romanceမိသားစုရဲ့ ဥပေက္ခာတွေကြောင့် ဆိုးသွမ်းနေတဲ့အမျိုးသမီးနဲ့ သူမကို နည်းနည်းလေးမှကြည့်မ ရသည့် ကောင်လေးတို့ မထင်မှတ်ထားဘဲမှားမိရာကနေ သူတို့နှစ်ယောက်ဘဝထဲကိုကလေးလေး ရောက်လာသောအခါ...
zgyi
Magsimula sa umpisa
