Mahigit dalawang linggo na mag-mula nang mangyare ang insidenteng 'yon, pinili ko rin ang pagiging guro at isinuko ko ang pagiging veterinarian ko dahil mas nangibabaw ang pagiging guro ko.
I was busy eating my lunch, when a group of men approached me.
"Valerie Zehra?" kunot noong tinignan ko sila. Pamilyar ang mukha nila, muling pumasok sa ala-ala ko ang mga lalakeng tauhan ng weak guy na 'yon. Tama, sila nga.
"Stay away from me." mariing utos ko sakanila. Hindi naman sila nagpatinag at deretsong nakatayo lamang sa harapan ko.
"Ano? kukunin ni'yo nanaman ako? Really? Dito? subukan niyo. This time I have a lot of bullets in my gun. Try me." pananakot ko sakanila.
"Gusto ka lang makausap ng boss, sumama ka nalang maayos Ms.Zehra." turan ng isa sakanila.
"Who does he think he is? Na kung anong gusto niya makukuha niya? No way, after what happened before he wants to talk to me?" nakataas ang isang kilay ko habang nagsasalita sa harap nila.
"I lost my appetite." akmang aalis na ako nang lumapit sa'kin ang isang estudyante ko.
"Ma'am Ganda, sila Mira, Terence, at Ella po sinakay sa magandang sasakyan tapos po umiiyak po sila kase po sinakay po sila kahit po di po nila gusto." mahabang lintanya sa'kin ng bata. Mabilis na nataranta ako sa narinig ko, what the fudge kidnapping nanaman?
Napahilot na lamang ako sa sentido ko at masamang tinignan ang mga lalakeng nasa harap ko.
"Yang boss niyo sumusobra na! Sobrang weak niya talaga! Pati inosenteng mga bata idadamay niya!?" I'm hella sure that he's the one who kidnapped my students again. That fucktard.
"Sabi naman kase namin sa'yo, sumama ka na lang. Iba magalit ang boss."
"I don't care if he's mad as f*ck. Just don't fucking lay his hands on my students, hindi ko siya sasantuhin." usal ko sakanila, sumama na'ko sakanila sa sobrang pag-aalala sa mga bata.
Nakakuyom ang kamao ko habang tahimik na umaandar ang sasakyan, talagang magkakaroon siya ng itim sa ilalim ng mata niya once na makita kong may kahit maliit na galos ang mga bata.
"What takes you too long Damian?" agad na bungad ng lalakeng nakatalikod sa sofa ang nagsalita. Hindi ko alam kung sinong poncho pilato ang kinakausap niya.
"Matigas po boss eh. Mabuti nga at kinuha niyo ang mga bata kaya sumama." so siya ang Damian na kinakausap niya, binalingan ko naman ito at sinamaan ng tingin.
"What did you say?" halata sa boses nito ang pagtataka.
"Yung mga bata boss, hindi ba ikaw ang nagpakuha?" usal ni Damian at napakamot pa sa batok niya.
"I never think of kidnapping innocent childrens Damian." kumuyom ang kamao ko sa pagsisinungaling niya.
"I'm not playing games with you, weak guy. Ilabas mo ang mga bata, ako ang kailangan mo 'di ba?? Ako ang harapin mo!" namumuo ang tubig sa mga mata ko, ayoko sa lahat ay nadadamay ang mga inosenteng bata sa mga bagay na wala silang kinalaman.
"Do I have to repeat my words? You are not deaf, are you?" he sarcastically asked. Kung totoong hindi siya, sino? nasa'n ang mga bata. Bumagsak ang mga luha ko at napaupo sa sahig sa labis na takot sa mga bata. Where are they?
"P-parang-awa mo na, wag ang mga bata. H-hindi naman sila ang kailangan mo eh, please don't use them against me, p-please." I begged, hindi ko makakailang isa ito sa mga kahinaan ko. Ito ang dahilan kung bakit ayokong may nakakaalam kung sino ang mga malalapit sa'kin dahil sila ang kahinaan ko.
"God damn it! stop crying! I'll never ever use a child for my personal problems. Could you fucking stop accusing me!?" natigil ang pag-iyak ko sa pag-taas ng boses niya. Kung dahil ba ro'n o sa pag-tayo niya at pagharap sa'kin dahilan para makita ko ang mukha niya ay hindi ko na alam.
His face gave me a goosebumps.
It's because he's ugly? No, I'll literally admit it, his handsome face can pull every girls if he wants to. His oceanic eyes, his pointed nose, his perfect shape jaw, everything about him is perfect, except of his unpleasing behavior. Why am I complimenting this weak guy?
"Kung h-hindi ikaw, sino?! ikaw lang ang pwedeng gumawa non!" napahilot siya sa sentido niya at marahang ipinikit ang mga mata.
"Damian." tawag niya sa tauhan niya. Kaagad ay lumapit naman ito, hindi ko narinig kung ano ang sinabi nito, ngunit matapos yon ay lumapit mula si Damian sa mga kasamahan niya at isa-isang pumasok sila sa iisang kwarto. What's happening?
A few minutes later, they came back.
"We found them, boss." sambit ni Damian nang makalabas sila sa kwarto.
"Last na nakita sila sa cctv na 'to ay sa parking ng mga sasakyan sa harap ng school. Ito namang pangalawang cctv na kung saan nahagip ang puting van na kumuha sakanila ay sa parte ng makipot na daan ng Sto.Rosario, sa ikatlo ay lumiko silang muli boss. Tinignan na namin ang posibleng puntahan ng van, at dalawa lang ang pagpipilian." dinig kong paliwanag niya. "sa parteng 'to" at may itinuro siya sa laptop. "Ito ang abandonadong hospital sa lugar na yan, bali-balita na may grupo ng sindikato ang ginawang kuta 'yan." lalong nanikip ang dibdib ko sa mga narinig ko, sindikato? Diyos ko.
"Ito pa ang isa boss, abandonadong mansyon din yan. Ang nakuha kong impormasyon ay matagal ng patay ang mga may ari niyan, mga sindikato rin ang nanirahan." para bang may naguunahan na kabayo sa dibdib ko dahil sa mga naririnig ko.
"Don't worry, I'll bring them back to you. Alive." sambit sa'kin ng boss nila at tumayo na, bago pa man siya umalis ay may ibinulong siya kay Damian.
"You can leave na raw Ms.Zehra" sambit niya sa'kin.
YOU ARE READING
Seeking The Past (COMPLETED)
Random(DEVRIAN BROTHERS SERIE 1) Kavindre Ace Devrian "I never dreamed of being weak, but to fight for you even when it's hard and I'm drowning in pain is being weak. I'm willing to be vulnerable just to get you back."
