Dromen

36. Waar ik het gevonden heb

Brooklynn pov 

"Waar ga je heen?" Ze stond met haar handen in haar zij op het randje van de stoep. Op één voet natuurlijk want er zat een diepe wond in de andere. Ik stond op de straat, met mijn wenkbrauwen omhoog, ik imiteerde de handen die in haar zij drukte. Ze was achter mij aan komen lopen, behalve het marvel terrein zag ik niks om me heen alleen weilanden. Ergens wist ik dondersgoed dat ik geen discussie moest aangaan met iemand die om mij geeft en bovendien verwond is. Maar de verleiding om weg te lopen en vervolgens ook nog is een nieuwe toekomst tegemoet te gaan won het van mij. "Nou?" Ze zwaaide met haar hand voor mijn ogen. 

"Gaan jullie nou nog mee?" Ik verweet het mezelf meteen dat ik arrogant klonk. "Waarheen precies?" Jacky kwam ook op het smalle stoepje staan en bukte wat om Yara een steuntje te geven. Een glimlachje en de ingetrokken lippen deden me realiseren dat ik toch niet zo zeker had geklonken. Voor enig vastberaden mens moest dat een vreselijke ontdekking zijn geweest. Niet voor mij, ik ben enkel een gevoel. 

En op dat moment was mijn gevoel dat ik al mijn geliefden moest liefhebben voordat ik meer blootgaf. Vier woorden, dat was alles dat ik kon bedenken om het moment de stempel te geven waar ik naar zocht. Het werd dan toch een soort halve stempel als het zo afgezaagd moest. 

Twee grote lichten botste pijnlijk tegen mijn oogzicht. Al mijn zuurstof verstopte zich in mijn longen. Terwijl ik zocht, de bus was bijna op een armlengte afstand. Net op tijd bedacht ik me om maar te gaan rennen, aangezien het stoepje vol was. Het asfalt schoot onder mij voorbij alsof het zelf haast had gekregen. Een hard geknars en gepiep stokte mijn gehele beweging. Het bevroor alles, voor een paar seconden had de wereld niets geleken, dat waar ik altijd naar opzoek was. Alleen een beweging, een iets, een paar iets-en. 

Toen begon ik weer te associëren. "Huh?" Mijn ogen vormden spleetjes en mijn kin viel in mijn duim en wijsvinger. Twee helder blauwe ogen bestudeerden mijn gezicht. "Brooklynn?" "Sky?" "Ja, ik ben het!" Zei ze, voor het eerst enthousiast. "Je bent hier!" Omhelsde ik haar nog een paar keer enthousiaster wat maakte dat ze stokstijf bleef staan en een beetje afwezig glimlachte. 

"Ze is het echt!" Julia sloeg haar armen direct om mij heen. "Goed je weer te zien." Fluisterde ik in haar oor. Sacha, Lara en Alice knuffelde me, daarna liepen we samen terug naar het stoeprandje. We vormden een cirkel. "Ik hou van jullie." Zei ik na een tijdje, met alle oprechtheid en zuiverheid die ik in mezelf kon vinden. 

Ik hoor elk woord nog steeds echoën in mijn herinnering. Alles voelde zo echt. Het is harder vandaag, er zijn weinig sprookjes meer om mijn hart mee af te leiden. Ik heb geen dromen meer om van te huilen omdat ze niet echt zijn. Ik heb geen kampen meer waarover ik mezelf moet verdelen, mijn smaak is nog maar half zo zoet, ongelukkigheid drijft mij niet langer, ik doe dat.  

Net zoals ik iedereen die bewuste avond onder de straatlantaarn uit elkaar had gedreven. Drijven, wat een dubieus woord. Nadat mijn "Ik hou van jullie"  een paar keer werd terug gekaatst in de cirkel had ik iedereen verteld: "Ga naar waar je wil zijn, zodat je wordt wie je bent." Deze vage boodschap die ik in een soort charisma probeerde te verpakken verwarde veel blikken. 

Ik slaak een diepe zucht, het is nooit goed om mezelf in nostalgie te verliezen, die tijd is toch al verloren. Maar ik denk toch dat iedereen die zich had aangesloten bij ons grote avontuur er toch wel een stukje van mist. Al was het maar de grijns die we deelden toen iedereen stiekem klaar stond voor vertrek. Of de speciale gesprekken waar altijd tijd voor was. Voor de armen die uitgeleend werden om in te kunnen schuilen, de keren dat onze lach in gieren over ging en de keren dat we met al onze harten bij elkaar een oplossing bouwde.

 Ik staar naar het plafond in de kleedkamer, het is leeg, saai, roerloos en tijd gaat er slomer. Ik zie het vliegtuig al tussen de hoeken van het witte planfond vliegen, het vertrekt over precies een week. Dan ga ik terug naar mijn familie, naar Yara, een voor een naar mijn vrienden van toen waar ik nogsteeds elke dag mee app. Wat zal ik tegen ze zeggen? Wat zullen ze tegen mij zeggen? Er is een jaar voorbij sinds het moment waar ik het avontuur stopzette. Is alles veranderd? 

"Brooklynn, je moet naar scène 141." Jennifer steekt haar hoofd om de hoek van de kleedkamerdeur. "Gaat alles wel goed?" Haar glimlach vaagt meteen weg en ze fronst met haar wenkbrauwen. "Ja, ik was even verdwaald in het verleden." "Oh, je weet het hè..." "Je verleden maakt wie je bent maar jij bent anders." Maak ik haar zin af. 

"Goed zo." Zegt ze, en ze steekt haar hand uit, ik sta op en leg mijn hand in die van haar. Als we bij het groene scherm aankomen staat Colin al klaar. Jennifer en ik gaan op onze plekken staan, "Once upon a time vervolg film, scène 141, Hope Emma en Hook verlaten Storybrooke, take één, en actie!" Ik hoor het klik geluid. 

De scène is bijna klaar, ik speel mijn laatste stukje. "Ik heb hier geleerd wat mijn naam betekent en hoe het is om door donkere tijden geholpen te worden, om echt geliefd te zijn. Daardoor durf ik het nu om lief te hebben, en geluk te voelen, overal in de wereld. Maar ik zal nooit vergeten waar ik het ooit zo mooi en zo volledig gevonden heb." Ik voel een traan over mijn wang glijden, niet eens van de scherpe balsem onder mijn ogen maar omdat ik deze tekst zelf heb mogen bedenken, en ik het echt meen. 

"En stop!" Weer hoor ik het harde geluid dat aanduidt dat de scène klaar is. Jennifer veegt de traan van mijn wang, "Goed gedaan meid." Glimlacht ze. "Dankjewel." Zeg ik zachtjes. "Talentje ben je, Floor." Mijn wenkbrauwen duiken naar beneden en mijn mond slaat open. "Mijn echte naam?" Stamel ik. "Omdat je verhaal echt is." Knipoogt hij en hij sluit mij in zijn armen.