Dromen

20. Veiligheid

Ginnifer pov

"Ik wil voor altijd hier blijven Regina, met jou." "Echt?" "Vroeger was je misschien een boze stiefmoeder, maar nu ben je mijn vriendin." "Dus wat gaan we doen met dit grote paleis?" "En stop!"

"Goed gespeeld weer Laan." Ik geef haar een schouderklopje. We beginnen te lopen richting de trailer met eten. "Jij ook Gin." Glimlacht ze. "Gin? Ik ben geen drankje." Proest ik uit. Ze moet lachen, "Sorry Ginny." Ze kijkt voor zich uit. "Volgende week komen Colin, Rebecca en Jennifer bij ons logeren, kom je ook?" Vraag ik. Er komt geen antwoord terug, "Gaat het wel?" Ik kijk haar aan. "Ik uhm, kreeg deze ochtend een berichtje." Mompelt ze. "Oh, een onprettig berichtje?" Ze slikt. "Lana je kan alles..."

"Ginny, de kinderen, ze zijn weg!" Een hijgende Josh verstoord het gesprek. "Weg als in?" Ik vergeet even adem te halen. "Ze liggen niet meer in hun tent." Hij leunt op mijn schouder. "Je geeft om ze hè?" Er komt geen antwoord terug. Lana kijkt naar beneden, "Waar kunnen ze zijn?" Vraag ik me hardop af. "Overleg, in de kantine." Zegt Colin die met een strakgetrokken hoofd langs ons loopt. "Misschien zijn ze de natuur wel aan het ontdekken." Lach ik terwijl ik begin te lopen. "Wat moeten ze nou met de natuur?" Mompelt Josh. "Misschien zijn ze hun ogen aan het gebruiken." Lana fronst haar wenkbrauwen. "Heb je ze hetzelfde als de jongens vertelt?" Zucht Josh. "De jongens werden er anders wel rustig van hoor Dallas." Ik stomp hem in zijn maag.

Ik hou de deur voor Lana en Josh open, dan loop ik zelf naar binnen. Daar staan Jared, Colin en Jennifer al op ons te wachten. "Serieuze boel hier." Grinnik ik, er valt een stilte. "Laten we opsplitsen om te gaan zoeken, Jennifer en ik nemen de Oost-west kant, Josh en Ginny west, Jared en Lana Noord." Stelt Colin voor.

Met een vlotte pas haasten we ons in duo's de deur uit. Het bos blijkt een gevaarlijke plek te zijn, "Josh we vinden ze wel." Ik pak zijn arm. "Adam en Edward hebben geen gelijk." Zegt hij boos. "Wat?" Ik snap niet wat hij probeert te zeggen. "Het zijn nog bijna kinderen Ginny, Brooklynn is nog niet eens vijftien." Zijn stem galmt door het bos.

"Josh, we vinden ze wel. En bovendien heeft Edward ons iets beloofd." Zeg ik. "Dus we zetten de veiligheid van onschuldige kinderen op het spel voor een belofte? Vanaf het begin vond ik dit al een slecht idee, ik hoopte dat ze het zelf niet zouden zien zitten." "Josh, ze zullen vast niet ver zijn." Zucht ik. Een blauw licht schijnt door de zak van Josh zijn spijkerbroek, hij word gebeld. Onhandig grist hij de telefoon uit zijn zak en veegt naar rechts.

"Hallo met Josh Dallas?" Hij fronst zijn wenkbrauwen. "Papa!" roepen twee vrolijke stemmetjes. "Hey, prinsjes." De frons verdwijnt als wolken voor de zon als hij Oliver en Hugo hoort. "Storen we?" Hoor ik Rose, de oppas vragen. Josh kijkt mij aan, "Eigenlijk zijn we aan het werk, maar vooruit." Zeg ik in de microfoon. "Mama ik had vandaag met Rose een kleurplaat van Cars gemaakt!" Begint Hugo. "Wat leuk jongen, ik ga hem thuis bekijken goed?" Ik beeld me in dat hij knikt. "En Oliver wat heb jij vandaag gedaan?" Vraagt Josh. Er komt geen antwoord terug, "Oliver was gevallen met de step vandaag." Rose neemt het over.

"Ach nee toch." Zeg ik. "Gaat het wel weer ventje?" Vraagt Josh. Een stille "Ja." Krijgt hij terug. "Wanneer komen papa en mama weer thuis?" Vraagt Hugo. "Nog twee nachtjes slapen, dan blijven we weer een weekend." Zegt Josh. "Nog zo lang?" Oliver begint te snikken. "Weet je nog wat papa en mama hebben gezegd Ol?" Vraag ik. "Als we weer in Amerika zijn mogen Hugo en ik allebei een fiets uitzoeken." Antwoord hij. "Precies, het komt goed schat." Zeg ik. "Maar wij moeten weer door met werken, we spreken jullie later nog wel!" Zegt Josh. "Okay doei we houden van jullie!" "Wij ook van jullie!" En Josh stopt het gesprek. Ik bijt op mijn lip, "Kon ik Oliver maar een knuffel geven." "Dit weekend moeten we maar is wat leuks gaan doen om de tijd een beetje in te halen." Zegt Josh, ik knik.

"Nu eerst door met de meiden zoeken." mompel ik. "Hoe groot zou de hele West kant zijn?" Vraagt hij zich hardop af. "Ik denk dat we er al wel bijna doorheen zijn." Zucht ik. "Zouden ze weg zijn gelopen?" Josh gaat stil staan. "Waarom zouden ze dat doen?" Ik probeer in zijn gedachtenstroom mee te gaan. "Stel ze weten het." Hij staart voor zich uit. "Wel nee." Zeg ik een beetje lacherig. Geritsel komt uit de struiken, met grote ogen kijken we.

"Rustig maar, wij zijn het." Zegt Jared, gevolgd door de drie anderen. "Hebben jullie ze gevonden?" Jennifer lijkt haar adem in te houden, ik schud mijn hoofd. "Daar gaan het." Zegt Colin geïrriteerd. "Het belangrijkste is de veiligheid van de meiden." Zegt Josh terwijl hij zijn hand dicterend beweegt. "Ik sluit me bij Josh aan." Jennifer gaan bij Josh staan. "Ik ook." Ook Jared gaat er symbolisch bij staan. "Ik denk dat ik misschien een idee heb waar ze zouden kunnen zijn..." Lana pakt haar telefoon uit haar zak.