Dromen

34. Echt?

Sky pov

"Doei rare set." Zucht Alice terwijl ze haar legergroene rugzak met een zucht en een zuur gezicht op haar rug hijst. "Waarom moeten we nu al weg?" Volgens mij is het al de tiende keer dat ik dit vandaag vraag en telkens weer wijst iemand mij op het duidelijke briefje van Jennifer. Deze keer blijft iedereen stil, wat een duidelijk antwoord is. "Maar onze vrienden zijn ontvoerd." Stamel ik nog eens. Het is dat ik nog geen achttien ben, anders had ik al lang de taxi gestolen en was ik naar ze opzoek gegaan.

 Het witte taxi busje staat als misplaatst in het gigantische en mistige bos. Ik vraag me af waarom een vriendin van Lana er zoveel baat bij had om ons op te halen. Ik zou zelf liever geld verdienen aan mijn taxi bedrijf maar de logica is in deze vakantie toch al zo goed als verdwenen. "Sky we kunnen niet anders. Jen was heel duidelijk; "Wij zijn weg van de set en opzoek naar de anderen..." Leest Sacha voor. "Het is niet langer veilig op de set dus een vriendin van Lana komt jullie morgen ophalen." Maak ik zuchtend haar zin af. Zonder verder nog iets te zeggen glip ik de bus in en plof ik neer op de achterste stoel, hier zit niemand. 

Langzaam stappen de laatsten in, ik druk mijn blauwe oordopjes in mijn oren en zet het liedje "Get away car" op. "We were driving in a get away car, we were flying but we never got far." De tekst matcht perfect met de situatie. Julia klemt haar vingers om de binnenkant van de deur en trekt de deur naar rechts. Ik hoor het geluid van de barstende takjes onder de wielen, de bus wordt omgedraaid. Ik bijt op mijn lip en begin mijn voeten te schuifelen over de vloerbedekking. 

De subtiele regenspetters die op het raam vertakken doen me denken aan de avond dat ik het raam uitglipte om op reis te gaan. Het regende maar het was niet erg koud buiten. Met de grote rugzak op mijn rug wist ik van de garage op een container op de grond te springen. Het enige dat ik achterliet was mijn bed en een briefje aan mijn ouders. Ik heb al wel tientallen keren in mijn hoofd afgespeeld hoe ze het zouden lezen en vooral óf ze het zouden lezen. Als ik later ooit een kind krijg zou ik nu sloten op alle uitgangen zetten, denk ik bij elk scenario. De reis is inmiddels geëxcelleerd in een groot mysterie, zoveel lol is er niet eens te beleven. 

"Lizzie Olsen heeft een nieuw bericht geplaatst" Het blauwe licht van mijn telefoon schijnt fel in mijn ogen die snel van positie veranderen. Gelukkig is er nog iets leuks aan deze terugreis, hopelijk heeft ze weer iets met de cast gepost. Ik klik op de melding, mijn wimpers slaan gelijk tegen mijn wenkbrauwen en ik duw een hand voor mijn mond. Mijn keelgat is dichtgeschoven en mijn longen zijn gevuld met een mix van nieuwsgierigheid en angst. Ik begin het onderschrift te lezen: 

"Vandaag heb ik een hele lieve en bijzondere meid ontmoet, ze kwam hier op haar verjaardag. Vandaag hebben we gekletst en ik ben er achter gekomen hoe ze hier is beland. De moraal van het verhaal is dat je altijd voorzichtig moet blijven lieve mensen. Maar ook dat je elkaar moet helpen, want samen zijn we sterk. Ondanks al de narigheid ben ik blij dat ik je heb ontmoet, Yara." 

Mijn mond staat als een brug open en de boten blijven maar komen. Yara is op de marvel set? Wat bedoelt Lizzie met alle narigheid? Zal ik het de anderen vertellen? Ik kijk nog eens naar de foto, Lizzie zit met Yara een ijsje te eten. Hoe kan dit? Ik moet dit aan de groep voorleggen, maar niet met de chauffeur er bij. 

"Mevrouw, zou U willen stoppen? Ik moet plassen." Zeg ik terwijl ik wat hoger ga zitten om oogcontact met haar te maken. "Ja natuurlijk!" Glimlacht ze en twee minuten later slaan we af bij een geel bord waar "toiletten" en "tanken" opstaat. We rijden het grijze en beboste terrein met picknick tafels op. De schakel wordt bewogen en in een klap staan we stil. "Ga maar." Zegt de chauffeur. 

"Uh, kunnen jullie mee?" Vraag ik terwijl ik Julia, Sacha en Alice voor mij aankijk. Ze trekken hun wenkbrauwen op, ik doe iets wat op een knipoog lijkt en ze knikken meteen zachtjes. Julia springt de bus uit en duwt de stoel naar voren voor mij. Ik kruip achter de stoel vandaan en beweeg met kracht de deur dicht. 

Als we met zijn vieren in een kringetje staan vraagt Alice: "Wat was er nou zo belangrijk?" "Kijk eens naar Lizzie Olsen haar laatste bericht op insta." Ik beweeg mijn ogen over de zes grote pupillen. Ze ontgrendelen hun telefoon en bewegen met hun duimen over het scherm.

 "Ik zie niks." Zegt Sacha. "Nee ik ook niet." Zegt Alice dan. "Hè, kijk eens goed?" Ik ga nog eens kijken op mijn telefoon. "Huh?!" Roep ik. Lizzie haar laatste post is als sneeuw voor de zon verdwenen. "Ik zweer het dat ik Yara zag." Mompel ik. "Je ziet spoken Sky." Julia klopt op mijn schouder. Ze draaien zich om naar de bus. "Wie heeft er zin in ijs?!" Roept Alice. Huh? Ik zou toch niet gek geworden zijn...