High class? This way!

Hoofdstuk 31

De laatste week van school was Nikki niet meer naar school toe gekomen. Iedereen noemt haar een slet. Echt heel zielig, ookal vond ik haar een bitch, dit verdient ze niet. Anastasia zit er ook helemaal doorheen. Iedereen kat Nikki bij haar af. Ze probeert haar te verdedigen maar het lukt niet. Ik heb bij de supermarkt een fruitmandje met een paar tijdschriften gekocht. Ik sta nu voor de gigantische villa van Nikki. "Je kan het!" Ik loop naar de voordeur en druk op de gouden bel. Ik hoor een harde bel door het huis galmen. De deur gaat langzaam open. Nikki staat in de deuropening. Ze wil gelijk de deur weer dicht doen. "Wacht Nikki, alsjeblieft!" zeg ik snel. Ze kijkt me chagrijnig aan. "Wat? Kiki? Wil je het er lekker inwrijven?" zegt ze verdrietig. Ik heb haar nog nooit zo, verdrietig, kapot, gezien. "Nee Nikki, echt niet! Ik vond je altijd een bitch maar dat betekent niet dat ik je haat!" zeg ik. "Kom binnen." zucht ze. Ik loop achter haar aan en sluit de deur achter me. We lopen een ruime woonkamer in en Nikki gaat gelijk op de bank zitten. Je ziet dat ze hier al lag, er ligt een deken, kussens, fruit, drinken. Ik ga naast haar op de bank zitten. Ze trekt het dekentje over haar heen. "Is het heel erg?" vraagt ze. "Wat?" vraag ik niet begrijpend. "Het schelden?" vraagt ze verdrietig. "Ik eh." Ik zucht. "Het spijt me maar het is best erg." zeg ik medelevend. Ze kijkt me verdrietig aan. "Eh wie is de vader?" vraag ik voorzichtig. "Toby. De klootzak." zucht ze. "Hij heeft me laten zitten. Ik moest het weg laten halen. Hoe kan je iets levends weg halen uit je lichaam?" vraagt ze met tranen in haar ogen. Ik leg mijn hand op de hare. "Niet, dat is onmenselijk." zeg ik weer medelevend. "Genoeg negatief, weet je al wat het wordt?" vraag ik wat vrolijker. "Nee, over twee weken heb ik de echo." zegt ze met een klein glimlachje, haar ogen twinkelen. "Spannend, maakt het je uit of het een jongen of meisje wordt?" vraag ik nieuwsgierig. "Nee, totaal niet, als het maar gezond is." zegt ze terwijl ze trots naar haar al beetje bollere buik kijkt. Ze legt haar hand erop. "Stop je met school?" vraag ik. "Ik ga proberen terug naar school te gaan, mama gaat me helpen bij het opvoeden. Mijn moeder was ook alleenstaand toen ze mij moest opvoeden. Zij wil mij daarbij helpen." zegt ze met een klein glimlachje. "Ik zou heel trots op het kleintje zijn." zeg ik terwijl ik naar haar buik kijk. "Dat ben ik ook." zegt ze trots.

Ik wandel in mijn eentje door het centrum. Ik schuif mijn zonnebril op mijn neus. Glimlachend loop ik naar een terrasje. Ik bestel een latté. De serveerster brengt mijn latté met een koekje ernaast. Ik haal het folietje eraf en bijt een stukje van het koekje af. Ik kijk uit over het kleine parkje. Een klein meisje gooit een bal naar haar vader die tegenover haar staat. De bal land in het gras een paar meter voor de vader. Hij lacht en raapt de bal op. Hij gooit de bal naar het kleine hummeltje. Die hem probeert op te vangen maar de bal stuitert uit haar armen. Lachend pakt ze de bal weer op. Nikki heeft zo'n schattig hummeltje in haar buik. Straks staat zij tegenover een kindje, de bal over te gooien. Haar kindje. Op je zestiende! Ik zou daar nu niet over na kunnen denken, nu denk ik aan toetsen, school, sport, vriendinnen niet aan moeder zijn. Daarom bewonder ik haar wel. Maar je school niet afmaken?

Ik ren over het voetbalveld. Ik neem de bal aan en schiet hem in de linkerkruising. "Lekkere bal!" roept de coach over het veld. Nu hebben we 8 weken zomervakantie. Heerlijk. We gaan 3 weken naar de Bahama's en 2 weken naar Europa. Zaterdag vertrekken we naar de Bahama's.

-Woensdag, 11:52, treinstation-

Ik knuffel Neal. "Ik heb koekjes mee voor onderweg!" zegt hij terwijl hij een grote doos met koekjes uit zijn rugzak haalt. Ik schud lachend mijn hoofd. "Zullen we even koffie bij Starbucks halen? Ik heb cafeïne nodig." zeg ik met een grijns. "Jep." knikt hij.

We lopen naar het juiste perron met een Starbucks beker in onze hand. Na een paar minuten wacht rijd de trein het perron op. We lopen naar de eerste klas coupé en stappen in. We zoeken een bankje in de hoek. We gaan aan de raamkant zitten, Neal tegenover me. Hij haalt de doos koekjes uit zijn rugzak die op de stoel naast hem staat. Hij scheurt de verpakking aan een kant open. Wat natuurlijk helemaal mis gaat waardoor er een koekje uit valt op de grond. We kijken alle twee naar het koekje op de grond. "5 seconden regel." zegt Neal schouderophalend terwijl hij het koekje van de grond pakt en hem in zijn mond stopt. Ik kijk hem met een vies gezicht aan. "Iell Neal." mompel ik terwijl ik een koekje uit de doos haal. Hij grijnst even en haalt een flesje water uit zijn tas. Ik kijk uit het raampje. Ik voel Neal's ogen in mijn wang prikken. Ik draai mijn hoofd naar hem toe. Hij kijkt me nog steeds aan. "Wat?" vraag ik lachend. "Niks." zegt hij glimlachend. Ik kijk weer uit het raam maar voel nog steeds dat hij naar me kijkt. "Neal!" zeg ik boos terwijl ik op zijn knie sla die het dichtste bij was. "Auw." zegt hij lachend. "Tuurlijk doet dat zeer, gespierde lacrosser." zeg ik sarcastisch. Hij steekt zijn tong uit en wend zijn blik af.

We stappen de trein uit en lopen naar de metro. "Weet je welke metro we moeten hebben?" vraagt Neal. "Ik heb geen idee." zeg ik terwijl ik de metrokaart uit mijn gebloemde Prada handtas haal.

"Ja!" roep ik blij als ik de voorgevel van het hoofdkantoor van het adoptiebureau zie. We lopen het grote gebouw binnen. Binnen is het helemaal wit met uitzondering van een paar zwarte fauteuils en een doorzichtige tafel. Links is een grote witte balie met daarachter een secretaresse. Ik loop naar de balie. De secretaresse schuift het glazen deurtje open. "Kan ik jullie ergens mee helpen?" vraagt ze met een lieve glimlach. "Uhm, ik weet niet hoe ik dit moet vragen maar eh ik zoek mijn biologische ouders." zeg ik met een klein glimlachje. "Was het een anonieme adoptie?" vraagt ze terwijl ze iets op haar computer intikt. "Dat weet ik niet." zeg ik hoofdschuddend. "Wat is je naam?" vraagt ze. "Na of voor de adoptie?" vraag ik. "Ervoor." zegt ze lachend. "Goede vraag." zegt ze lachend. "Oké, Kiki DiLaurentis." zeg ik. Ze tikt wat in op haar computer. Ze trekt haar wenkbrauwen op. "Vreemd, wat is je nieuwe naam?" vraagt ze terwijl ze nog iets intypt. "Kiki Jones." zeg ik. Ze begint weer te typen en kijkt weer vreemd naar het scherm. "Eh sorry Kiki, je staat niet in ons bestand." zegt ze hoofdschuddend. "En waarom niet?" vraag ik verward. "Ik heb geen idee."

------------

2K whaaaa zooo blij, dankjewel allemaal!!

Liefs, moi