High class? This way!

Hoofdstuk 26

-1,5 week later-

Ik kijk op mijn gloednieuwe, zilveren, Michael Kors horloge. Hij is al twee 5 minuten te laat. De trein staat al op het perron. Ik haal mijn schouders op en loop naar de trein. Ik klim het trapje op en ga in de eerste klas coupé zitten. Na twee minuten hoor ik het belletje dat de trein gaat vertrekken. Ik vloek binnensmonds en kijk op mijn mobiel. Geen berichtje. De trein beweegt langzaam vooruit. Ik laat mijn hoofd in mijn nek vallen. De ongelooflijke sukkel. Ik klik op Whatsapp.

Ik: Ian!!!! Je was te laat!!! 😤

Stuur ik naar hem. Ik kijk boos voor me uit. Waarom kan hij niet gewoon op tijd komen?

Schatje❤️✨: G*dverr, sorry schatje, mijn scooter deed het niet.

Ik: stuur dan een berichtje.

Stuur ik kortaf terug. Zo'n excuus maakt me chagrijnig.

Schatje❤️✨: Ik pak de volgende trein, wacht op het perron op me.

Ik: nee sorry, ik heb vanavond training, ik heb niet zoveel tijd. Afspraak=afspraak Ian. Ik doe het wel lekker zelf.

Ik ben echt pissig echt gewoon pissig. Ik voel dat er iemand naast me komt zitten. Ik staar nog steeds boos naar mijn schermpje.

Schatje❤️✨: Ah kom op schatje, ik kon er echt niks aan doen. pleaaseee

Ik: NEE.

Ik hoor een jongen, die dus naast me is komen zitten lachen. Ik kijk hem geïrriteerd aan. "Ruzie?" zegt hij terwijl hij lachend naar mijn telefoon kijkt. "Gaat je niks aan." snauw ik. Oh, dat was echt heel gemeen van me. "Sorry, ik ben pissig." zucht ik terwijl ik mijn telefoon in mijn schoot laat vallen. "Dat snap ik. Sorry trouwens dat ik meelas, slechte gewoonte." zegt hij met een grijns. "Ik vergeef je." grinnik ik. Ik bestudeer hem even goed. Hij heeft donkerblond haar met licht grijs/blauwe ogen. Hij heeft echt perfecte wenkbrauwen, iedereen zou daar jaloers op zijn. En hij ruikt naar het Calvin Klein geurtje. Hij lijkt op een of andere manier op Dave. "Ik heet Neal." zegt hij. "Kiki." antwoord ik. Zijn telefoon maakt een piepend geluidje. Hij haalt zijn iPhone uit zijn jaszak en staart naar het schermpje. Hij vloekt en begint met typen. "Mijn training gaat niet door." zucht hij wijzend op zijn sporttas die bij zijn voeten staat. "Welke sport doe je?" vraag ik nieuwsgierig. "Lacrosse." zegt hij terwijl hij verder gaat met typen. "Nu moet ik dus nog een uur heen en terug zonder iets te doen." zucht hij. Ik grijns omdat ik een geniaal idee heb. "Dan ga je toch gezellig met mij mee?" zeg ik. "Wat ga je doen?" vraagt hij nieuwsgierig. "Daar kom je wel achter." zeg ik lachend.

"Wat gaan we doen?" zeurt Neal. "Daar kom je zo wel achter." grinnik ik. "Vertel alsjeblieft." zeurt hij weer. "Goed..." zucht ik toegevend. Hij kijkt me blij aan. "Zometeen." zeg ik met een gemene grijns. Ik loop door de straat die ik al zo vaak hem gezien. De straat van bet weeshuis. Ik heb iedereen gemist, ook al ben ik 2 weken geleden nog langs geweest. "Daar gaan we heen." zeg ik wijzend op het gebouw dat achter de heg opdoemt. "Wat is dat?" vraagt hij. "Het weeshuis." antwoord ik. "Waarom gaan we daar heen?" vraagt hij verwachtsvol. "Ik ben opzoek naar mijn biologische ouders."

Ik druk het inmiddels verkleurde belletje in. Ik hoor een kort belletje door het huis galmen. Na een paar seconden wordt de deur open gegooid. "Kiki?" krijst Sharon blij, de begeleider. Ze knuffelt me stevig. "Ron, lucht!" piep ik. Sharona is een grote, brede vrouw. Ze heeft kort zwart haar en een zongebruinde huid. Ze draagt een donkerrood jurkje en korte zwarte laarsjes. Haar lippen zijn donkerrood gestift. "Dit is Neal!" zeg ik terwijl ik Neal naar voren duw. "Ik ben Sharona!" zegt ze terwijl ze stevig zijn hand schud. "Kom binnen jongens." we volgen haar het weeshuis in. Ik loop langs de muur met allemaal foto's, hele kleine fototjes. Een hele muur vol. Ik zie een foto van mij en Gina in het gras op een kleedje. We zijn hier ongeveer 10 jaar oud. Het was vlooienmarkt. We wilden geld ophalen voor het weeshuis. Ik glimlach bij het idee. "Ik was hier 10 jaar oud." zeg ik tegen Neal die over mijn schouder meekijkt. Ik kijk hem aan, hij glimlacht. We lopen weer door achter Sharona aan. We lopen de kleine woonkamer in. Een paar jongens zitten op de bank. "Kiki!" roepen ze blij. Ik knuffel ze en loop naar de keuken waar Sharona thee aan het maken is. Ik ga aan de ronde keuken tafel zitten. Ik frummel aan het rood met blauwe kleedje. Sharona zet twee dampende theekommen voor ons. "Sharona, ik wil je iets vragen." zucht ik. "Vraag maar raak." zegt ze gelijk. "Weet je misschien hoe ik erachter kan komen wie mijn biologische ouders zijn?" vraag ik. Ze kijkt bedenkelijk. "Ik heb de beschikking tot die informatie niet, het hoofdkantoor in L.A. wel. Je moet daar eens langs gaan. Maar er is een grote kans dat ze die informatie niet geven." zucht ze. Ik knik en neem een slokje van mijn thee. Ik kijk op mijn telefoon. 11 gemiste oproepen, 6 Whatsappjes, allemaal van Ian.

Ik stap samen met Neal uit de trein. Ik lach om zijn grap. "Kiki!" hoor ik Ian roepen. Ik zucht hoorbaar. Ook dat nog. Ik kijk Ian aan die aangelopen komt. Hij knuffelt me maar ik laat mijn armen los langs mijn lichaam hangen. "Wat heb jij toch?" zucht hij geïrriteerd terwijl hij loslaat. "Niks hoor." zeg ik nuchter. "Ik ga naar huis Kiki, je hebt mijn nummer!" zegt Neal. "Is goed! Doeg!" Ik geef hem een knuffel. "Wat was dat?" sist Ian. "Wat?" vraag ik geïrriteerd. "Dat!" zegt hij wijzend op Neal. "Dat was Neal." zeg ik luchtig. Ik loop naar de trap toe. "Oké, gaan we het zo spelen, best, doeg Kiek!" hoor ik Ian boos roepen. Ik glimlach en kijk niet meer om. Onze eerste ruzie.

---------

Al weer hoofdstuk 26!!