High class? This way!

Hoofdstuk 9

"Maar dan val ik!" roep ik hysterisch. "Nee joh, ik houdt je vast." stelt Ian me gerust. Ik drijf op een surfplank in de zee. Ik houdt me krampachtig vast aan de plank. "Kom op, staan en gaan!" grapt Dave. "Humor heb je wel." lacht Trace. Dave kijkt hem arrogant aan. "tsss." zegt hij op een meisjes toon. "Maak meisjes niet belachelijk." roep ik boos. "Feminist?" grinnikt Quinten. Ik wil mijn mond openen maar sluit hem gelijk. "Ik houdt je vast. Ian komt links drijven en Dave rechts. Ze pakken allebei een arm vast. Ik ga eerst op mijn knieën zitten waarbij ik al bijna van de plank afval. Daarna ga ik hurken en ga ik langzaam omhoog. Ik zoek evenwicht met mijn voeten. Waarbij ik bijna uitglijd. Ik slaak een gilletje en zwaai gevaarlijk met mijn armen. "Doe eens normaal sukkeltje." grinnikt Quinten die languit voor me op zijn board ligt. "Nee!" roep ik boos. "En los!" zegt Dave opeens. Ian en Dave laten tegelijk mijn armen los. "Whaaa!" gil ik uit. Ik wiebel op het board. Ik probeer in evenwicht te blijven met mijn armen. Uiteindelijk nadat ik de hele tijd wild met mijn armen heb gezwaaid en daarbij Ian al een blauw oog heb geslagen val ik met een harde klap op het water. Proestend, ik haat het als ik geen grond onder mijn voeten heb, trappel ik naar mijn board. De jongens zijn keihard aan het lachen. Ik probeer op het board te klimmen maar het mislukt. Ian helpt me en zet zijn handen in mijn zij. Ik kruip op het board en ga er languit op liggen. Nadat ik bij ben gekomen ga ik rechtop zitten. Ik staar naar Ian die maar een paar centimeter met zijn board van mij vandaan ligt. Trace, Quinten en Dave doen wedstrijdje. Ik kijk naar zijn gezicht. "O my god Ian!" Ik kijk naar de grote rode plek op zijn gezicht. "Sorry, sorry, sorry, ik ben echt zo lomp!" zeg ik terwijl ik mijn hand op zijn gezicht legt. "Wat ben jij schattig als je je verontschuldigt." grinnikt hij. "Hé!" zeg ik quasi boos. "Oja, we gaan vannacht op het strand slapen!" zegt hij opeens doodleuk. Ik kijk hem verbaasd aan. "Oké? En ik moet mee?!" zeg ik. "Ja inderdaad ja." zegt hij bevestigend. "Best, als je me 's ochtends maar met rust laat." zeg ik waarschuwend. "Is goed hoor kleintje." grinnikt hij.

"Ah, auw, shit, aah, auw, auw, auw, damn, shit." breng ik uit. Ik trek mijn voet op en kijk naar de pijnlijke teen. Er zit een klein sneetje in waar heel veel bloed uitkomt. "Ah, bloed!" roep ik uit. Ik doe net alsof ik flauwval. "Je kan zo actrice worden hoor Kiek." grinnikt Trace. "I know." zeg ik terwijl ik naar mijn inmiddels rode teenslipper krijg. "Zullen we bij de strandtent een pleister halen?" vraagt Quinten. "Ja doe maar." zeg ik. We lopen verder. "Jongens ik laat een spoor bloed achter." grinnik ik terwijl ik achter me kijk. Er liggen druppeltjes donkerrood op het witte strand. "Wacht even." Ik pak een zakdoek uit mijn tas en wikkel hem om mijn teen. Snel loop ik door naar de strandtent.

We liggen op een groot kleed met zijn vijfjes. We gaan zometeen nacht zwemmen. Het is 2 uur. "Wie er het laatste in ligt, die eh, mag zometeen eten en dekens gaan halen." zegt Dave terwijl hij zijn shirt uittrek. Ik moet nog mijn jurkje uittrekken terwijl de jongens al naar de zee toe rennen. "Niet eerlijk!" roep ik terwijl ik mijn jurkje weg gooi. Ik ren achter de jongens aan. Maar ik ben natuurlijk veel later. Ik stap het ijskoude water in. Ik begin spontaan te rillen. Ik duik in het water en kom weer boven. "Br rr zo koud." zeg ik. "Ja inderdaad." zegt Quinten die naast me staat. Dave en Ian kijken elkaar aan. Onee hè. "Groepshug!" roepen ze in koor. Ik word geplet tussen de sixpacks van de jongens. Niet dat ik dat heel erg vind hoor. "Jongens, ik krijg geen adem." piep ik. Ze laten los.

Ik ril en klappertand tegelijk. Ik zit op het kleedje. "Ik ga chocomelk en kleedjes halen." zeg ik klappertandend. "Ik ga mee." zegt Ian. Samen lopen we het strand af. Ik ril in mijn dunne strandjurkje. Ian slaat een arm om me heen. "Koud, kleintje?" vraagt hij. "Ja." bibber ik. Na vijf minuten in stilte te hebben gelopen komen we aan bij ons huisje. Zachtjes lopen we door de gang naar de huiskamer. Ik loop de keuken in en pak een pak chocomelk uit de kast. Ik vul een pannetje en zet hem op het vuur. Ik ga op het aanrecht zitten. Ian leunt tegenover me tegen het aanrecht. "Is het niet moeilijk?" vraagt Ian opeens. "Wat?" vraag ik. "Adoptie op je 15de." zegt hij. "Jawel." zeg ik terwijl ik naar mijn voeten staar. Hij komt dichter bij me staan. "Ik ben ook geadopteerd." zegt hij. Ik kijk hem aan in zijn prachtige bruine ogen. "Echt?" vraag ik ongelovig. "Toen ik een paar maanden oud was, ik ben er twee jaar geleden pas achtergekomen. Ik was zo boos, zo boos. Maar ik snap mijn ouders wel. Ze waren bang dat ik naar mijn echte ouders op zoek zou gaan. Wat ik eigenlijk nog steeds van plan ben." zegt hij. Hij stapt nog een stapje dichter bij waardoor hij bijna tegen me aanstaat, hij is even lang als ik als ik op het aanrecht zit. "Ik ook." stem ik in. "Dan gaan we samen onze ouders zoeken." lacht hij. "Ik vind het helemaal goed." Opeens buigt hij naar me toe. Ik voel zijn zachte lippen op de mijne. Even schrik ik maar zoen hem dan terug.