Τα Χρονικά Του Dragonmere: Οι Πέντε Φύλακες {Book 3}

~10~

“Είναι μία αρχή,” είπε η Atalantis. “Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο. Αν όντως η μητέρα της Evie έθαψε την πόλη για να εμποδίσει αυτά τα πλάσματα να βγουν προς τα έξω, τότε πρέπει να βρούμε τους άλλους και να φύγουμε όσο το δυνατόν πιο σύντομα.” 

“Συμφωνώ,” έγνεψε ο Skylar. 

Έτσι, άφησαν την σκοτεινή βιβλιοθήκη πίσω τους και κατέβηκαν βιαστικά τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν πίσω στη γέφυρα. Από εκεί, διάλεξαν τυχαία μία διαδρομή και άρχισαν να κατηφορίζουν προς τα χαμηλότερα επίπεδα της Aericross. Όσο πιο χαμηλά κατέβαιναν, τόσο πιο σκοτεινά γίνονταν όλα γύρω τους καθώς ήταν δύσκολο για τις αχτίδες του ήλιου να φτάσουν τόσο κάτω. Τον Skylar τον κυρίεψαν ο φόβος και η παράνοια ότι κάποιος ή κάτι τους παρακολουθούσε μέσα από τις σκιες. Βέβαια, ίσως να έφταιγαν όλες αυτές οι αποκαλύψεις για την φύση της Teinalth και των ακολούθων της. 

Κάτω από τα πόδια τους ακούστηκε ένας αντίλαλος και ο Skylar μόνο που δεν κρεμάστηκε πάνω στην Atalantis. Εκείνη έμεινε ακίνητη και αφουγκράστηκε.

“Αυτό ακούστηκε σαν την Eden,” είπε. “Ας βιαστούμε.”

Συνέχισαν με πιο γοργό βήμα, ακολουθώντας τον κατηφορικό δρόμο που από ένα σημείο και μετά άρχισε να στροβιλίζει προς τα κάτω μέχρι που έφτασε σε μία πλατφόρμα. Περισσότερες σκάλες οδηγούσαν σε διάφορα άλλα σημεία της πόλης. Αυτό το μέρος ήταν ένας ολόκληρος λαβύρινθος. Αν δεν ήταν το φως του ήλιου ίσως και να περιπλανιώταν για μέρες στα σκοτεινά του υπόγεια. 

Η ηχώ ακούστηκε ξανά, αυτή τη φορά πιο κοντά τους. Η Atalantis και ο Skylar αντάλλαξαν ένα φευγαλέο βλέμμα προτού αρχίσουν να τρέχουν προς την πηγή της φωνής. Κατέβηκαν περισσότερα σκαλοπάτια και από θαύμα δεν μπουρδουκλώθηκαν σε αυτά. Διέσχισαν μακροσκελείς δρόμους, πέρασαν ανάμεσα από εγκαταλελειμμένες κατοικίες, μόνο για να καταλήξουν σε αδιέξοδο. Αν ο δρόμος συνέχιζε προς τα κάτω, τότε αυτός είχε μπλοκαριστεί από τα χαλάσματα. Δεν μπορούσαν να προχωρήσουν πιο πέρα.

"Να πάρει η οργή!" Η Atalantis βλαστημισε δυνατά. "Πώς στο καλό θα κατεβούμε εκεί κάτω;"

"Atalantis;" 

Μια φωνή ήρθε από ψηλά. Ήταν δύσκολο να δουν από πού, επειδή όχι μόνο ήταν σκοτεινά αλλά βρίσκονταν ακριβώς από κάτω από τα χαλάσματα μιας γέφυρας. Έκαναν μερικά βήματα προς τα πίσω και στην άκρη της κατεστραμμένης γέφυρας εντόπισαν τις σκιές του  Orion, του Silas και του Dhorian. Ήταν δύσκολο να διακρίνουν τα πρόσωπά τους καθώς ο ήλιος βρίσκονταν ακριβώς από πίσω τους. Η Atalantis έβαλε την παλάμη της πάνω από τα μάτια της για να βεβαιωθεί ότι τα αυτιά της δεν την είχαν ξεγελάσει.