အပိုင္း(၇)

703 17 0
                                    

အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာႏွင့္အမၽွ အခုဆိုရင္ မ်က္ဝန္းျပာေလးႏွင့္ေမာင္တို႔ ခင္မင္ေနၾကတာဟာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေလာက္ပင္ရွိေနေလၿပီ။ထိုအခ်ိန္အတြင္း အေျခအေနေတြတိုးတက္လာတယ္လို႔ဆိုရပါမည္။မ်ားေသာအားျဖင့္ မ်က္ဝန္းျပာေလးကေမာင့္ကိုအမူအရာျဖင့္သာတုန့္ျပန္တတ္ေပမယ့္ အခုဆိုရင္ေတာ့ ေမာင္စကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္တာနဲ႔ သူလည္းစကားတစ္ခြန္းျဖင့္ျပန္တုန့္ျပန္တတ္ေနေလၿပီ။

သို႔ေပမယ့္လည္း ခင္မင္ေနၾကတဲ့အေတာအတြင္း ေျပာျဖစ္ၾကတဲ့စကားအေရအတြက္ဟာ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ပင္ရသည္။ေမာင္က မ်က္ဝန္းျပာေလးကိုစကားေတြအမ်ားႀကီးမေျပာရဲ၊ စိတ္ရွုပ္သြားမွာစိုးလို႔ျဖစ္သည္။ေမာင္မေျပာေတာ့ မ်က္ဝန္းျပာေလးကပိုဆိုးသည္။ထိုသို႔ျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာတိတ္ဆိတ္ေနတတ္တာကမ်ားၿပီး၊ ေမာင္ မ်က္ဝန္းျပာေလးကိုခိုးခိုးၾကည့္ေနတတ္တာကလည္းမ်ားပါသည္။

ဒီေန႔မွာေတာ့ ကံတရားကမ်က္ႏွာသာေပးမွုေၾကာင့္ ေမာင္တစ္ေယာက္ မ်က္ဝန္းျပာေလးႏွင့္အတူစာၾကည့္တိုက္ထဲမွာေရာက္ေနတာျဖစ္သည္။ကံတရားကမ်က္ႏွာသာေပးလို႔ဆိုတာထက္ ေမာင့္ဘာသာကံတရားကိုလုပ္ယူလိုက္တာဆိုပိုမွန္လိမ့္မည္။မ်က္ဝန္းျပာေလးက စာၾကည့္စရာရွိလို႔ စာၾကည့္တိုက္သြားတာကို ေမာင္ကမေတာ္တဆလွမ္းေတြ႕လိုက္ၿပီး သူ႔အတန္းတက္ခ်ိန္ကိုဖ်က္လိုက္ကာ မ်က္ဝန္းျပာေလးေဘးနားမွာလာေနတာျဖစ္သည္။

မ်က္ဝန္းျပာေလးက သူ႔ေဘးနားမွာေမာင္ေရာက္ေနတာကို ဘယ္လိုလဲ၊ဘာလဲ တစ္ခြန္းမွမေမးပါ။သူ႔စာသူသာလုပ္ေနသည္။ႏွင္မထုတ္တာပဲ ေတာ္ေသးသည္ဟုဆိုရမည္။သို႔ေပမယ့္လည္း ေမာင္ကေတာ့ဝတၱရားမပ်က္ စကားတစ္ခြန္းစ၊ႏွစ္ခြန္းစေျပာေပးရပါသည္။

"စာစီစာကုံးေရးမလို႔လား အစ္ကို"

စာစီစာကုံးစာအုပ္ေတြဖတ္ေနတာမို႔ ေမးလိုက္မိတာျဖစ္သည္။

"အင္း၊ မင္းအတန္းက"

"ကၽြန္ေတာ္စိတ္မပါလို႔"

ေမာင့္စကားကို ဪ ဟုသာတုန့္ျပန္ၿပီးသူ႔စာသူျပန္ဖတ္ေနသည္။ေမာင္လည္းစကားမ်ားၿပီးမေႏွာင့္ယွပ္ခ်င္တာမို႔အသံတိတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ

မောင့်မျက်ဝန်းပြာ (COMPLETED) ေမာင့္မ်က္ဝန္းျပာWhere stories live. Discover now